Hayattan bıkmış ve tekrar hayata tutunmaya çalışan bir kız düşünün bu kızımızın ailesi gerçekten çok baskıcı.Babası holding sahibi ve birgün ortak almayı kabul eder.Aldıkları ortağın oğlu ciddi bir şekilde kızı uzun bir süredir takip ediyor yaptığı...
Evet arkadaşlar yeni bir bir bölüm ile karşınızdayım.Güzel ve keyifli okumalar diliyorum. Bölüm müzikleri -Model:Sarı kurdeleler -Sertap Erener:Olsun
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Herkese karşı yapayanlızdım,bu acımasız dünyada kimse anlamıyor beni."
-İNTİHAR DÜKKANI-
6.BÖLÜM:Maske
Sesizlik ve karanlık beni kişiliğimdi.Ben onlarla beslenmiş onlarla güçlenmiştim.Üzüldüğümde yanımda sesizlik vardı,ağladığımda karanlık.Benim onlardan başka kimsem yoktu.En son çare olarak ölümün o çaresiz ve bitkin gövdesine sığındım.Fakat beni o gövdeden tanımadığım bir yabancı kurtardı.
Ben düştükten sonra o hızlı bir şekilde gittiği için onu görmemiştim.Ama bana bir not bırakmıştı.Hızlıca göz yaşlarımı silip notu okumaya başladım.
"Yapma.Karanlığa boyun eğme.Arkanda bıraktığın insanları düşün.İntihar etmek isteyecek kadar sana ne yaşattılar biliyorum ama güçlü durmaya çalış.Belki güçlü durmaktan yorulacaksın yaşamak zor gelecek işte o zaman uğruna verdiğin o savaşları düşün.Unutma cesaret isteyen şey yaşamaktır.Geçecek."
Kimsin sen ya.Kim benim buraya geldiğimi biliyordu ki.Hemen notu cebime koyup merdivenlere bakmaya koştum ama kimseyi göremedim. Merdivenlerin sonuna gelmiştim ve soluk soluğa kalmıştım.Sonra duraksadım ve düşündüm.
Benim arkamda bıraktığım kimsem yoktu ki ben yapayanlızdım.Ben ölünce mezarıma toprak atmaya bir tek kitaplarım gelirdi.
Yavaşça girişteki zemine oturdum ve ayaklarımı kendime çekip daha fazla ağlamaya başladım.Geçmiyordu işte ben yaşayamıyordum.Ben cesaretli biri değilim.Savaşacak gücüm kalmadı.
Çok uzun bir zaman geçmesine rağmen ben hâlâ deli gibi ağlıyordum.
🖤
Arabamı ıssız bir ormana sürmüştüm.Orman sessizdi.Huzur verici bir sessizliği vardı.
Halâ beni kurtaran kişinin kim olduğunu deli gibi merak ediyordum.Beni nereden görmüştü veya neden yardım etmek istediğine dair hiçbir fikrim yoktu.Tek bildiğim onunla tanışmak istediğimdi.
Uzun bir süre sadece araba kullandım.Kafamdakileri atmaya çalışıyordum ama pekte başarılı olduğum söylenemezdi.Ne yapacağımı bilmiyordum.İstediğim tek şey birine sarılıp haykırarak ağlamaktı.Arabayı durdurdum ve koltuğu geriye yatırıp uzanmaya başladım.
Ben tüm hayatım boyunca üvey ailemi memnun etmeye çalışarak geçirmiştim.Sadece onların isteklerini yapmış kendi isteklerimi göz ardı etmiştim.Ama onlar hiçbir şekilde mutlu olmamışlardı.Üvey babam sırf benim de başımı okşasın sevsin bir kere bile olsa işte benim kızım desin diye çok çabalamıştım.Üvey annem onunla ben birbirimize çok uzaktık.Aynı evin içindeki iki yabancı.Ona ne zaman sarılmak istesem beni elinin tersi ile ittirmişti.Küçükken arkadaşlarım anneleri ile yaptıkları faaliyetleri anlatırken ben gözlerim dolu dolu onları izlerdim bana sordukları zaman ise yalandan birkaç bir şey uydururdum.İsterdim ona birşeyler anlatabilmek onunla sohbet edip eğlenebilmek.Aleyna üvey kardeşim.Onunla hiç uzun konuşmalarım olmamıştı.Birbirimizi gram tanımıyorduk.Arkadaşlarım beni seviyormuş gibi yapıp sevmeyen arkadaşlarım.Onların iğrenç sahte sözleri ,sahte bakışları hepsinden nefret ediyordum.İnsanlar her şeyi yargılayan,insanları zorbalamaktan zevk alan, hem cinsleri bile olsa onları dışlayan insanlar.Onlardan tek kelime ile iğreniyordum.Ben herkesin tek bir kelimesine bile güvenen,sevilmek istediği için her türlü şeyi yapan ben.Hayatı böyle kabul etmiştim.
