Achter de camera

~19

Skye POV.

'Welkom alle leerlingen, ouders en verzorgers, opa en oma's, broertjes en zusjes, bij de diploma-uitreiking. Deze klas heeft afgelopen april hun examens gemaakt en...'

Het praatje van de directeur. Ik sluit mijn ogen even en daarbij blijkbaar ook mijn oren, want ik hoor niks meer van de toespraak. De felle zon van juni schijnt op alle mensen die buiten aan het luisteren zijn naar de directeur. Ik kijk naar links, daar zit Liam. Op zijn voorhoofd pinken een paar drupjes zweet, van de warme zon en de warme benauwde wind. De directeur noemt alle leerlingen op, die allemaal in een rij naast elkaar zitten en wachten op hun beurt, om eindelijk een handtekening onder dat rapport te zetten. De laatste tijd heb ik echt nog hard gewerkt om mijn cijfers omhoog te halen en goede cijfers op mijn rapport te krijgen. 'Liam Haanstra.' klinkt er vanuit de boksen op het podium. Liam kijkt me blij aan. Ik knijp snel in zijn hand, voordat hij los laat, om te laten weten dat ik trots op hem ben. Daarna kom ik. Dat zie ik, omdat die PowerPoint presentatie staat op bewerken en je dus elke slide links kan zien. Dus de volgende 2 slides zijn al gespoiled. Soms zijn die leraren echt Boomers. 'Skye Knol.' klinkt er door de microfoon. Terwijl Liam afloopt en een afstudeerhoed op zijn hoofd gezet krijgt, loop ik langs hem het podium op. 'Love you.' zegt hij zacht. Ik glimlach en voel mijn wangen gloeien. Omg. Ik loop naar mijn mentor en ze geeft me een hand en een bloem. Daarna zet ik mijn handtekening op het lijntje linksonder op het a4-tje. De diploma neem ik mee en ook ik krijg een hoed op. Terwijl ik afloop, zie ik mijn moeder filmen. Ik lach naar mijn ouders en ga dan weer naast Liam zitten. 'Love you too.' fluister ik in zijn oor. 

De hele middag word elke leerling naar voren geroepen en houden de leraren een kort praatje. 'Mike Molenaar.' klinkt het ineens door de boxen. En de leuke vibe die er was, is weg. Iedereen word stil en begint om zich heen te kijken. Liam pakt mijn hand vast. Mike loopt het podium op. Het leuke praatje over de leerlingen, doen ze nu ook bij Mike. Alsof er niks aan de hand is. De hele toespraak voel ik Mike zijn ogen in mij branden. Hij staart. De hele tijd. Ik probeer zo min mogelijk oogcontact te maken, maar aan de andere kant wil ik ook niet rude zijn. En eindelijk, hij gaat af. 'Bedankt Mike.' hoor ik onze directeur zeggen. Dit was de laatste leerling. (Dit is namelijk de laatste slide van de PowerPoint.) '1 leerling kon vandaag niet aanwezig zijn zoals de andere, maar we willen haar nog wel in het zonnetje zetten. Ze was een fantastische leerling en helaas hebben we afscheid van haar moeten nemen. We hopen dat het goed gaat met haar en later met haar toekomst in Amerika.' Mijn ogen worden groot. Ze hebben het over Eliv. 

Ik pak mijn mobiel om te filmen. Dat kan ik dan laten zien aan Eliv. Ik open mijn camera, maar hij staat nog op selfie stand. Wanneer ik snel mijn hoofd weg wil drukken op mijn mobiel, zie ik links onder in beeld ineens iemand verschijnen. Iemand die ik lang niet meer heb gezien. Ik spring op en draai me om. Eliv staat achter me. Ik spring over mijn stoel heen en begin haar te knuffelen. 'Eliv Kuipers!' schreeuwt er door de boxen van de microfoon en iedereen begint te juichen. We worden gefilmd en groot op het scherm vertoond. De directeur kondigt aan dat de aula is omgebouwd tot feestzaal en dat alle leerlingen naar binnen mogen om te genieten van de muziek, het dansen en hapjes mogen pakken. De leerlingen juichen en rennen naar binnen. Ouders blijven buiten kletsen met elkaar en mogen ook mee-eten van de hapjes.

We hebben een mooi plekje in de aula gescoord, om met z'n drieën te dansen zonder dat je word verdrukt door de groep mensen. Er staat muziek op en er is een DJ aanwezig. Alle ramen zijn donker gemaakt en de discobol aan het plafond, verlicht de zaal. We beginnen te dansen op de hits van dit jaar. Na een tijdje, willen we wat drinken en het is mijn beurt om drinken te halen. Ik sta bij de tafel vol met frisdrank om wat in te schenken voor mijn vrienden. Terwijl ik bezig ben, staat de bewaker van Mike, achter me en tikt me op mijn schouder. Ik draai me om en kijk hem verward aan. 'Dit is van Mike.' zegt hij. De man heeft iets in zijn hand en wil het aan mij geven. Het witte, slecht dubbelgevouwen papiertje neem ik aan. Ik frommel hem in mijn hand en zie hoe Mike met zijn hoofd naar beneden de school uit loopt. Dat was de laatste keer dat ik hem heb gezien.

Liam knuffelt mij van achter. 'Gaat ie?' vraagt hij. Ik knik zachtjes en vouw het papiertje open. 

Skye,

Het spijt me, alles spijt me. Ik was mezelf niet en ik hoop dat je dat kan inzien. 
Maar dat is natuurlijk geen excuus voor wat ik heb gedaan.
We hebben besloten dat het beter is dat ik niet meer thuis ga wonen, maar ergens anders in Antwerpen.
Ze sturen me naar een instelling waar ik voor mezelf kan leren zorgen, zonder drank en drugs. 
Ik hoop dat je heel gelukkig wordt met Liam en je je dromen gaat volgen. Misschien zie ik je ooit weer. 

Groeten, 
Mike

Een traan valt over mijn wang. Aan de ene kant ben ik opgelucht dat hij nu veiliger is dan thuis. Als ik me voorstel wat voor een jeugd en thuissituatie hij heeft gehad, kan ik me daar heel boos om voelen en onbegripvol. Liam legt zijn handen op mijn wangen. 'Schat, vanavond gaan we feesten. Vergeet het eventjes en denk helemaal nergens aan. Ik knik en glimlach. Hij heeft gelijk. Het is goed zo. Hij geeft me een kus en we gaan weer terug met het drinken naar Eliv, terwijl ik het papiertje in mijn broekzak stop.