Lighteanna (On going)

CHAPTER 3

Habang kumakain na- agaw ng telebisyon ang atensyon ko, Nasa balita kasi si Don Ren. One of the wellknown businessman at isa sa bigboss in underworld companies, also  involved in a broad spectrum of illegal activities.  And yes, kilala ko siya, Kilalang- kilala. Isa lang naman siya sa mga taong nagtangka sa buhay ng parents ko. Nakalaban din siya ni lolo sa politika noon kaya talagang mortal siyang kaaway ng family namin. At may posibilidad na isa siya sa dahilan sa pagkamatay ng kakambal ko.

Tuso siyang tao at masasabi kong matalino rin dahil kahit ilang beses na siyang nadawit sa iba't - ibang gulo ay hindi pa rin siya nakukulong. Idagdag pang nagagawa niyang protektahan ang identity ng buong pamilya n'ya. Ang hirap tuloy malaman kung sino nga ba ang dalawa niyang anak. Which is ayon sa source ko ay madalas mamalagi dito sa Pilipinas.

Natigilan lang ako ng maibagsak ni Zoey ang kutsara niya, at based sa hitsura niya ngayon dahil 'yon sa nasa balita ngayon. Halata ang disappointment sa mukha niya.

Ayaw ko sanang magkomento pero mukhang alam ko ang dahilan.

" Now I get it, kung bakit hindi siya makaka- attend sa birthday party ko" bulong pa niya.

Tama ang hinala ko isa siya sa anak ng Don. 

 Ipinagpatuloy ko ang pagkain ko, habang nag- o- obserba, kahit saang angulo, wala silang pagkakahawig.

" Light? Are still with me? Narinig mo ba yung ikinukwento ko sayo kanina?"

Ngumite ako. " Yes, well detailed."

" Well detailed eh mukhang sa tv lang naka- focus ang atensyon mo. 

May himig ng pagtatampo sa boses niya.

" I'm stating the truth, narinig kita kanina. Sabi mo maaga mo isi- celebrate ang birthday mo at mamayang gabi na 'yon sa Campers Hotel. Kasabay ng reunion ng Campers."

Pag-uulit ko sa mga sinabi niya kanina habng abala ako sa panonood ng balita. Natigilan naman si Zoey.

" Nananalaytay ba sa dugo mo ang dugo ni  Kim Peak?"

" Kim Peak? The Real Rain Man? the most famous savant?"

Napanganga na lang siya. 

" With that  photographic memory and excellent spatial abilities, I guarantee related kayo sa isa't- isa."

Tumawa na naman siya. Habang ako ay napaisip na naman. How cruel na ang nag- iisa ko pa mismong kaibigan ay isa sa taong pakay ko dito sa Pilipinas. 

Losing my appetite, I excused myself to take a shower. I submerged myself in the bathtub, seeking clarity of mind.

Ngayong nakita at nakilala ko na ang isa anak ni Don Renato, mas mapapadali na ang trabaho ko.

 Mapapadali nga ba? Mukhang nagsisimula na kasing  maglaro ang tadhana.

Kasakiman man pero I think every interaction with Zoey became a potential source of information. 

With the use of Zoey, I could potentially gain information that would aid in my mission, especially ngayon na buong - buo na ang tiwala niya sa akin. Mas mapapalapit ako sa family niya especially kay Don Renato. I could possibly mask my intentions while discreetly probing for details about Don Renato's influence and operations.

After maligo 

Pinakatitigan ko ang sarili ko sa harap ng full length mirror dito sa loob ng kwarto ko.

Gosh ang inosente kong tingnan sa white dress na suot ko ngayon. Mukha akong anghel. I had no make up on. Hindi na kelangan 'yon kasi natural na rosy ang labi at pisngi ko. 

To be honest ngayon lang hindi nakatikim ng make up ang mukha ko. Usually kasi during missions, I favored a harder, more rocker-chic look with bold makeup choices.

Walang maniniwala na marami na akong napatay. Well...I killed with purpose naman. Hindi ako literal na killer. Kelangan ko lang talagang pumatay para mabuhay at handa akong pumatay pa ng mas marami hangga't hindi nabibigyang linaw ang pagkamatay ng kakambal ko.

"You look beautiful, Light," Zoey commented as I stepped out of the room.

"Everyone does," I deflected with a smile.

I glanced over Zoey's attire. She wore a black dress that ended just above her knee, accentuating her figure. She exuded a glamour that could captivate anyone. 

 Unfortunately, si Don Ren pa ang naging ama niya. 

After exchanging pleasantries, we headed out and walked towards her Lexus ES parked in the parking area. Naalala kong nabanggit niyang kotse ang regalo ng daddy niya ngayong birthday niya. Ang pagkakamali ko lang hindi ko inalam lahatt ang tungkol kay Zoey. Masyado akong nadala ng emosyon ko dala ng pangungulila ko sa kakambal ko. 

 Habang nagdadrive ay panay ang kwento niya about sa mga life happenings niya, aksidente rin na nabanggit niyang mayroon siyang kakambal na lalaki. Masyado siyang open sa akin which  makes me feel gultier kasi pulos kasinugalingan ang katauhang ipinakilala ko sa kan'ya noon pa man. 

Zoey parked her car in the vicinity of the hotel. I discreetly surveyed the surroundings, noting two luxurious cars parked nearby. Pasimple kong tinutukan ng pensearch ko ang dalawang  kotse para malaman kung sino ang nagmamay- ari non at kung safe ba ang buong lugar. 

Rumihestro sa device ko ang mukha ni Johncel  at ni Shylles 

So, they owned this Audi A8 L

Iyong isang kotse naman ang tinutukan ko. Okay let's see kung sino ang nagmamay- ari ng Rolls-Royce Phantom na ito. Itinutok ko na dito ang pensearch na hawak ko.

Pero hindi ko na nakita ang results dahil sa pagtawag sa'kin ni Zoey. Nang makatalikod na siyang muli ay saka ko sunuri ang results.

Si Elda  naman ang rumihestro sa device ko.

Rumihestro rin sa device ang tatlo niyang kasama sa loob ng kotse kanina noong dumating siya.

Sina Mac, Kevin at si Marian.

Mga Xieczo members lang halos ang narito ngayon kaya wala naman siguro akong dapat ikapangamba. XIEZO; I dont knew if you're familiar with role play world pero doon ko sila nakilala. Like Zoey, all of them are just my internet friends at first it happened, naging  real world friends ko sila  when I decided to move here in Philippines. 

  Para sigurado nagdala pa rin ako ng armas bago pumasok, Kunsabagay lahat naman yata ng nasa katawan ko ngayon, armas. 

We entered the hotel lobby together, nd approached the reception area, where we were greeted warmly by the impeccably dressed staff.

"Good evening, Ms. Xiezo. We're delighted to have you join us for the event tonight. Your reserved area is prepared and awaiting your arrival, and we have made arrangements for your esteemed guests as well."

Zoey smile genuinely as an acknowledgment and respect for the attentive concierge staff before continuing on our way to the reserved area.

We're finally here at Campers Hotel, the place we dreamed of establishing back when we were just teenagers. It's surreal to see our vision come to life, where every detail—from the elegant furnishings to the attentive staff—reflects the passion and dedication poured into this dream. Walking through these halls, I'm overwhelmed with a sense of accomplishment and gratitude for how far the Camp come.