tourette, hyunlix

o n e

MERABABABABABBABA

yeni kitabima hojgeldiniz

İlk uyarilarimla basliyim

!!Bölümler uzun olacak o yüzden haftada bir falan yb gelir

!!Idollerin kendilerine karşı herhangi bir hakaret yorumu görürsem gerçekten sinirlenirim ve evet wonyoung'dan bahsediyorum. Tatlı ve güzel bir kız o yüzden fice eklemek istedim.

!!Tourette sendromu herkeste farklı şekilde gozlemlenir bu yüzden böyle bisey olmaz demeyin. Bir kaç gordugum sendrom sahibi kisilerden parça ⏮ birleştirdim.

!!Tourette Sendromu (Tik Hastalığı), çocukluk döneminde başlayan, istem dışı gerçekleşen, devamlı tekrarlanan ani hareketler veya seslerden meydana gelen tikler olarak ifade edilen nörolojik bir hastalıktır.

Bu bölümde çoğunlukla kişileri tanıyacağız

Başlama tarihleri

İyi okumalar...

Elimdeki eldivenlerim ile okula doğru ilerledim.

Büyük ve kalın duvarlar görkemli büyük bir okul. Herkesin gitmek isteyeceği bir okul. Fakat bu okul her yıl yirmi otuz civarı kişi alıyordu ve bu kişilerde üstün zekalı olarak nitelendirilen öğrencilerdi.

Ve tourette sendromuna sahip olmama rağmen ben de seçilmiştim.

Çok mutluydum ve heyecanlıydım. "Evet, evet, evet! Ayh! Siktir!" farkında olmadan çıkardığım sesler ve sürekli hareket eden omuzum yüzünden fazla dikkat çekiyordum. Boynuma bir ip ile bağlanmış telefonumu açtım ve en yakın arkadaşımı aradım.

"Chan Hyung! Nasılsın- hım!"

"İyiyim güzelim sen nasılsın? Sakinleş biraz."

Omzumu silkerek ellerimi birden havaya kaldırdım. Fakat boynumdaki ip sayesinde telefon yere düşmemişti. Chan Hyung bunlara alışık olduğu için sadece geri dönmesini beklemişti.

"Çok heyecanlandım! Siktir! Ha ha! Oke, oke. Herkes bana bakıyor. Keşke sen de yanımda olsaydın..."

"Maalesef senin kadar zeki değilim Yongbokkie. Ayrıca yanındaki diğer insanları görmezden gel. Ne düşündüklerini duymazdan gel. Sen değerlisin. Biliyorsun değil mi?"

Gülerek hemen onu yanıtladım. "Evet günün her vaktinde söylediğin için biliyorum." dediğimde telefondan da kıkırdama sesi gelmişti. Chan Hyung her zaman bana destek olmuş hiç bir zaman beni yalnız bırakmamıştı. Cebimden haplarımı ve suyumu çıkarıp ilaçları aldıktan sonra biraz daha konuşup telefonu kapatmıştım.

Sakin olmalıydım. Sadece yeni bir okul.

Okulun içine girdiğimde buranın dışarıdan çok daha şık olduğunu fark ettim. Her tarafta güzel tablolar, heykeller vardı. Gerçekten hayalimdeki okuldu. Heyecanla etrafta gezinirken bir anons sesi duyuldu.

"Öğrenciler, toplantı odasına geçip isimlerinin yazdığı yere oturacaklardır. Students will go to the assembly room and sit where their names are written."

Gözlerim toplantı odasını ararken önümdeki öğrencileri takip ederek oraya ulaştım. Koltuklarda gözlerimi gezdirirken alfabetik sıra ile ilerlediğini anlayıp L harfinin basamağına ilerledim.