tourette, hyunlix

t h r e e

MERABBABABABABABBABA

COK COK COK OZUR DILERIM YB YAZAMADIM.

AMA BOMBA (💣) GIBI BIR BOLUM YAZDIM🤯🤯

lutfen bolca yorum😭😭

hanjinin gözleri🎀🤏🤏

Dizlerimi göğsüme yaslayıp kollarımı bacaklarıma sardım. Yatağımda oturuyor ve olabilecek herhangi bir şeyi dikkatle dinliyordum. Bunun sebebi ise yan odamdaki Lee Minho'nun acı dolu çığlığıydı. Yolunda gitmeyen şeyler vardı ve bu bana panik yaptırıyordu.

Bir süre sonra kapı açılıp kapanma sesi geldi. Büyük ihtimalle Han Jisung'u odasına göndermişlerdi. Onu anlayamıyordum. Değişik bir tipti ve ne olduğu belli değildi. Aslında onu da tanımak istiyordum.

Herkesi tanımam gerekiyordu.

Tahminlerine göre bu katil birbirimizi öldürmemizi falan isteyecekti. Eğer herkesi taniyabilirsem doğru kişiyi seçebilirdim. Olur ki tahminim tutmaz, ki bu en iyisi olur, buradan çıkmak için plan yapabilirdik.

Ama herşeyden önce bu üstümdeki sinir bozucu pijamalardan kurtulmalıydım!

Ben böyle giyinmezdim ki! Kısa ve bol şeyler giyerek uyuyunca daha huzurlu uyurdum. Bize verilen siyah dar pijamalar oldukça rahatsız ediciydi.

"Lee Yongbok, ilaçlarını alma vakti."

Anons sesini duyduğum gibi kameraya baktım. "Bir şey daha isteyebilir miyim?" dedim kameraya bakarak. Masumu oynayarak buradan kurtulmaya çalışacaktım. Şimdi ise yeni pijama almam gerekiyordu.

"Çok şey istiyorsun." Sert bir ses ile kaşlarımı çattım.

"Lütfeen! Bir şeycik! Oke, oke! Çok küçük, minnacık." şirin çıkması için çabaya girmediğim bir ses ile mırıldandım. Dudaklarımı büzerek cevap bekledim.

"Ne istiyorsun?"

Gülünseyip kafamı eğerek teşekkür ettim. "Biliyorum çok saçma bir istek ama... Hıck! Siktir! Bizde olan pijamalar çok rahatsız edici -en azından benim için öyle- eğer böyle bir imkan varsa... Ha! Ha! Daha bol ve rahat bir pijama takımı alabilir miyim? Lütfen!"

Bir süre ses gelmedi.

"Ciddi misin sen? Velet misin Lee Yongbok? Burası hayal evi değil. Zorla, bir katilin elinde olduğunun farkına var. Bir pijama seni rahatsız ediyor diye yeni pijama verebileceğimi sana düşündüren ne, aptal?"

Vay, şaşırmıştım doğrusu. Biraz da sinirlenmiş olabilirim.

"Aptal olsaydım burada olmazdım!"

"Aptal olmasaydın; toplantı odasında, herkesin isminin ilk harfi ile başlayan bir koltukta oturmasına rağmen benim oturduğum koltukta neden H.H yazdığını sorgulardın. Peki ilaçlarına kadar bilmemi bile sorgulamaman..? Sen sadece sözde zekisin Lee Yongbok. Engelli olan birisi zaten anca 'sözde' olur."

Engelli biri.

"Hocam! Felix engelli değil mi, neden bizimle aynı derslere giriyor?"

"Hey Engelli! Öpüşme sırasında da tik krizi tutuyor mu? Zavallı. Bu yüzden kızlar sana bakmıyor..."

Ellerimi birbirine sertçe çarptım.

"Felix, beden dersinde arkadaşlarına zarar verebilirsin diye derse giremezsin. Senden korkanlar var."

"Tamam Engelli herkes sana ilgi verecek sakin ol!"

Boynumu geriye atıp boğazımdan derin bir ses çıkarıyordum ve kendimi durduramıyordum. "Gh, gıh!" ses çıkarmaya devam ederken yumruk olan elimi sertçe dizime vurdum.