KONTRABIDA

AND I SAY GOOBYE FOR THE TWO OF US

After half an hour of crying, I ask you the question that could shatter both of us or just me.

"So, ang gusto ko lang naman mag.decide ka. Gusto ko yung sagot mo, hindi mo pag.sisihan sa huli." I said crying while telling you this.

"Sino ba talaga ang gusto mo or sino ba mas matimbang dyan sa puso mo?" tinanong ulit kita.

Half an hour, di ka sumagot. May nakita akong luha na tumulo sa mga mata mo. Alam kong nasasaktan ka rin naman. Siguro nahihirapan ka rin pumili sa aming dalawa.

Pero para madali na ang lahat ako na ang nag.decide for you.

"Since, hindi ka maka pili sa amin ako na lang ang mag.de-decide. I will choose to set you free. Mahal na mahal kita at ayoko na nakikita kang malungkot o nasasaktan. Nakita kita kung gaano ka kasaya pag kasama mo siya. Iba yung saya mo pag siya ang kasama mo. I will let you go kasi mahal kita. Kung nuon, ako lang ang nag-iisang bida dyan sa puso mo ngayon ako na ang kontrabida. May unti-unti nang pumapalit sa pwesto ko. Kahit anong gawin ko, mas lamang pa rin siya."

"Tandaan mo, mahal na mahal kita." I said it while hugging you and I kiss you for the last time.

I slowly walk away from you. Wala na akong paki.alam sa luha na tumutulo sa mga mata ko. Sobrang sakit ng nararamdaman ko ngayon.

Kahit lumingon, hindi ko na ginawa, kasi nakikita ko papunta siya sayo.

Hindi mo man lang ako pinigilan. You just let me walk away. You didn't even hold my hand to stop me. You just let me be. You didn't fight for us.

Akala ko, may pag.asa pa. Akala ko pipigilan mo ako. Pero hindi, hinayaan mo lang ako. You just sit there head hanging low and crying.

Suddenly, rain pours. Biro mo nga naman, pati ulan nakikisabay sa pighati ko. Hindi ko alam kung saan ako papunta, hanggang sa makarating ako sa park na malapit lang sa campus natin.

Umupo ako dun sa bench. Dun ko ibinuhos ang lahat ng sakit na nararamdaman ko kasabay nung malakas na ulan.

Hanggang sa hindi ko namalayan na unti-unti na akong nawawalan ng malay.