Acılar kalplere sığmaz...

5.BÖLÜM

Gözümü açtığımda hala hastanedeydim ve başımda bir doktor ve asistanı vardı.uyandığımı belirten mırıltılar çıkardığımda herkesin yüzü bana dönmüştü.

"Nazlı hanım iyi misiniz?"

"Daha iyiyim teşekkürler doktor bey ama bana noldu? ne sorunum var?"

"Tanımlanamayan psikolojik bir hastalığınız var.anksiyete gibi birşey ama daha da bir üst seviyesi fenalaştığınızda,ve her 2 yada 3saat aralıklarında uyutmayan bir sakinleştirici kolunuza vurucaksınız,en azından iyileşene kadar.taburcu olduğunuzda odama gelin ilaçlarınızı bir kağıda yazıcam alırsınız.geçmiş olsun"

Doktor durumu anlattıktan sonra odadan çıkmıştı.şok içindeydim.şimdi ne olacaktı?aileme çoktan durum bildirilmiştir.ben bunları düşünürken Mert konuşmaya başlamıştı;

"Bak Nazlı.ben senin yanındayım,hiçbirşey için endişelenme.herşey iyi olacak ben senin yanındayım.biliyorum daha yeni tanıştık ve birbirimizi çok tanımıyoruz,ama herşey için geç değil.*ben seni iyileştirmek istiyorum*"

"Tamam.birbirimizi tanıyalım ama birgün emin ol benden bıkacaksın.şuan bile zor konuşuyorum.bu hastalığımı iyileştiremessin.benden bıkarsın ve birgün gidersin.o zaman ne olacak?"

"Ben sözümü tutarım Nazlı.eğer sözümü tutmassam,bilki artık ben o kişi değilimdir.seni iyileştirmekten vazgeçmicem.emin ol sen bile hayran kalıcaksın.seni eski haline geri getirene kadar asla seni bırakmayacağım.içinden;belkide sonsuza kadar"

"Ama bunların hiçbiri senin suçun değildi.sen neden beni iyileştirmeye çalışıyorsun?"

"İçimdeki his bana bunu yapmamı söylüyor.senin üstündeki yıldızları ışıklandırmamı,mutlu etmemi istiyor.ve bu his, emin ol benim için çok şeyi değiştirecek.sana söz veriyorum,o yıldızlarını ışıklandıracağım,Mert Çavuşoğlu sözü."

İşte hayat benim için yeniden başlıyordu.herşey tekrardan başlıyor gibi hissediyordum ve içimdeki ses;(*bu yeni hayatında çok şey kazanacaksın*) diyordu.bu yeni hayat beni bir yerden bir yere götürüp,dönüm noktam olacaktı.bakalım bu hayat bana neler kazandıracaktı?