The Curse Of Wendigo

Η συνάντηση

Έναν χρόνο αργότερα

<<Τζον πραγματικά δεν το πιστεύω ότι μετά από έναν ολόκληρο χρόνο οι μόνες πληροφορίες που έχουμε είναι εκατοντάδες διαφορετικοί μύθοι και κανένα στοιχείο!>> αναφωνησε γεμάτη απογοήτευση και απόγνωση η Ιζαμπελ.

<<Το ήξερες ότι δεν θα ειναι εύκολο Ιζι, σταματα να παραπονιεσαι και πιάσε δουλειά. Μόνη σου το το είπες, όλοι οι λανθασμένοι μύθοι δεν θα διαψεύθουν από μόνοι τους. Πάντα η εύρεση στοιχείων είναι η πιο χρονοβόρα. Σκέψου όμως την ευχαρίστηση να βλέπεις το φως να χάνεται από τα μάτια του  άθλιου  πλάσματος όπως έκανε και αυτό στον μονάκριβο αδελφο σου..>>

Ενα ρίγος διαπέρασε το κορμί της στο άκουσμα του Άλαν και το κενό μέσα της σαν να επέκτεινε τα εδάφη του ακόμη περισσότερο, αν αυτό ήταν ακόμη δυνατό.
<<Πάω στην βιβλιοθήκη >>
είπε και πριν εκείνος προλάβει να απαντήσει, χάθηκε πίσω από το εκτυφλωτικό φως του μεσημεριού.
Σε λιγότερο από μια ώρα έφτασε στην βιβλιοθήκη. Το κτίριο ήταν τεράστιο και ήταν βαμμένο στο χρώμα των κουφέτων. Τα τεράστια παράθυρα με τις μακριές κουρτίνες το έκαναν να φαίνεται ακόμη πιο αριστοκρατικό από ότι ήταν ήδη. Μπαίνοντας μέσα η γλυκιά μυρωδιά των καινούριων βιβλίων την κατέκλυσε και την έκανε να ξεχάσει τον λόγο για τον οποίο είχε επισκεφτεί τον χώρο. Χιλιάδες βιβλία κάθονταν ομοιόμορφα στα ράφια περιμένοντας τους αναγνώστες να εισβάλουν στο περιεχόμενό τους και να χαθούν στις ατελείωτες γνώσεις τους. Άρχισε να ψάχνει ένα ένα τα βιβλία στον διάδρομο με τους μύθους και την ιστορία και είχε μαζέψει αρκετά στα χέρια της. Πηγαίνοντας να καθίσει ένιωσε το βάρος των βιβλίων να γλιστρά από τα χέρια της με αποτέλεσμα να χάσει και η ίδια την ισορροπία της. Ένιωθε έντονο πόνο στο κεφάλι της και με μεγάλη προσπάθεια διέκρινε μια μορφή μπροστά της. Ήταν μια αντρική μορφή. Η βαθιά και βραχνή φωνή του άντρα που στεκόταν μπροστά της διέκοψε την ονειροπόληση της.

<<Είσαι  καλά;>>

Άκουσε να λέει η ακόμα θολή μορφή μπροστά της με βαθύ και μακρόσυρτο τόνο. Η ψυχρότητα της φωνής του μυστήριου άντρα δεν ταιριαζε με το ενδιαφέρον που μάταια προσπάθησε να δείξει με την σύντομη ερώτηση. Πριν εκείνη  προλάβει να απαντήσει της είπε να κοιτάξει το δάχτυλο του που κουνούσε πέρα δώθε για να διαπιστώσει αν είχε πάθει διάσειση.

<<Αν έχω πάθει όντως διάσειση δεν πιστεύω πως αυτό θα βοηθήσει.>>

αποκρίθηκε απότομα η Ίζαμπελ ντροπιασμένη από αυτό που μόλις είχε συμβεί. Αμέσως το βλέμμα του μυστηρίου άντρα σκοτείνιασε και και τα κατάμαυρα μάτια του την κοίταζαν άγρια τώρα .

<<Μάλιστα..>>

ψέλλισε  και έκανε να φύγει. Η Ίζαμπελ απορημένη με την ξαφνική αλλαγή της συμπεριφοράς του τον σταμάτησε πιάνοντας ασυνείδητα τον καρπό του χεριού του και έπειτα τον άφησε καταλαβαίνοντας την περίεργη κίνηση της.

<<Συγγνώμη ξέρω οτι ήθελες απλά να βοηθήσεις...>>

είπε ντροπαλά και τα μάγουλα της πήραν μια κοκκινωπή απόχρωση. Εκείνος κοίταξε τα βιβλία που κρατούσε στα τρεμαμενα χέρια της και άρπαξε αυτό που βρισκόταν στην κορυφή.

<<Σου αρέσουν τόσο πολύ οι μύθοι;>>

ρώτησε και εκείνη δίστασε λίγο να απαντήσει.

<<Μου αρέσει να διαβάζω μυστήρια πράγματα ακόμη κι αν δεν είναι αληθινά.>>

είπε τελικά.

<<Δηλαδή δεν πιστεύεις σε αυτά έτσι;>>

<< Γιατί εσύ πιστεύεις;>>

Τώρα ήταν περίεργη και ανυπόμονη για την απάντηση του.

<<πιστεύω πως αν και  πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε κάθε ενδεχόμενο.. αυτό το τέρας  μάλλον παραπαει.>>

μίλησε με την ελκυστική, βραχνή φωνή του και ένα αχνό στραβό χαμόγελο σχηματίστηκε στο αγγελικό του πρόσωπο, καθως εδειχνε το εξωφυλλο του βιβλιου με το δαχτυλο του . Είχε πολύ όμορφο χαμόγελο. Τα ολόλευκα δόντια του άστραφταν στο ημίφως του ηλίου που έδυε και το πρόσωπο του με την λευκή επιδερμίδα και τα σαρκώδη χείλη του έδινε μεγάλη ευχαρίστηση στα μάτια της. Τελικά μίλησε εκείνος

<<καλύτερα να σε αφήσω να συνεχίσεις την "έρευνα" σου.>>

είπε περιπαικτικά και τα λόγια του ηχούσαν στα αυτιά της ώσπου να φτάσει σπίτι...