Chasing Captain Pierre (Career #1)

6

Chapter 06

Puta. Ang sakit ng ulo ko.

Araw. Liwanag nang araw ang dahilan kung bakit ako nagising, hindi ako mas'yadong makagalaw dahil sa sakit ng ulo ko.

Punyetang hangover 'to!

I suddenly sat down on the bed as I scrubbed my eyes dahil hindi ko pa rin iyon maidilat. But why am I smelling an aromatic-woody, and manly scent? I began to slowly open my eyes rubbing it, only to realize na nasa kwarto ako ni Pierre.

Puta anong ginagawa ko rito?!

Mabilis akong napabalikwas at tumayo mula sa kama, shit kung dito ako natulog, nasaan siya?

Mabilis na naman akong napahawak sa ulo ko, hindi ko maalala mga nangyari kagabi, at mas lalong nakakahiya kay Pierre! Hindi ko nga alam na sumunod pala siya.

Basta ang alam ko lang ay siya ang dahilan kung bakit ako may hangover ngayon.

"Sige inom pa, inom lang nang inom hanggang sa matunaw ang baga." I almost jump when he suddenly walk towards the open door papunta rito sa kwarto niya, bukas pala iyon.

Tinignan ko siya while he's leaning on the door frame looking so damn fine this early morning, nakakainis naman, aasarin niya ba ako?!

Na-realize ko lang din na siya pala ang dahilan kung bakit nagising ako dahil hawak niya ang remote na dahilan kung bakit bumukas ang kurtina sa malaking glass wall, at tinamaan ang mukha ko ng araw.

"Bakit ka naka-uniform?" Kunot noo kong tanong sa kan'ya, "teka? Late na ba tayo?!" Mabilis kong kinuha 'yung flip flops ko at tumakbo papunta sa pinto, 'yun nga lang ay hinarang ako ng lalaki.

"Ikaw ang late na ng 10 hours," my jaw dropped on the floor.

Tinignan ko ang wristwatch niya, only to see that he is indeed telling the truth. And the sun reflecting of my face earlier is because the of the sun, setting down!

Did I just skipped my class?!

Putangina, may long quiz kami sa bascal ngayon! Bagsak na nga, bumagsak pa lalo.

"But don't worry, I already excused you to Mrs. Aquino." The side of his lips rose up as he is looking at me.

Nakakatunaw amputa.

Pero may tanong pa akong hindi niya nasasagot.

"Bakit nga pala nandito ako sa kwarto mo?" I squinted my eyes at him, wala na ang kahihiyan ko sa kan'ya, well minsan lang 'to dahil umiiral ngayon ang oa side ni Pierre.

Minsan talaga may unexpected na personality 'to e, dipende sa trip niya.

"Ewan ko Yvaine, why don't you recall everything that happened last night?" He casually stand up straight then walk inside his room para umupo sa kama niyang sobrang gulo, shit hindi ko pala naayos.

Nakakahiya tuloy dahil kung titignan mo ang buong kwarto niya, sobrang linis no'n! The black and white paint on the wall is indeed complimenting with Pierre because of his dark personality, and sometimes bright. Bukod sa napakalaking glass wall na nakabukas at kitang kita ang buong bakuran ng bahay sa harap, ay wala ng interesting mas'yado sa kwarto niya.

Well, maliban na lang sa collections niya ng painting ng dagat, at mga miniature na barko.

But those didn't hide the fact na sa kwarto niya talaga ako natulog.

So I did start recalling everything last night, kung ano ang mga maaalala ko. But shit, I guess not having the idea of what happened last night is the best way. Pero wala na, naalala ko na lahat, at handa na akong mabalot ng kahihiyan ulit kay Pierre.

Pa'no ba naman kasi, after kong umiyak sa kan'ya, inaya niya na ako umuwi, at pag-uwi rito inalalayan pa niya ako. My vision are blurry, but I still can see some details.

Katulad na lang nang pag-alalay niya sa akin hanggang sa makahiga ako sa kama ko, at ang pagtanggal niya sa heels na suot ko.

But I did stop at the next thing I did. I closed the eyes in shame as I bit my nails hoping to surpass the mortification about everything that happened last night.

Kaya pala rito ako sa kwarto niya natulog. Nasukahan ko ang kama ko, and after I did that, sa kwarto niya nga ako nilipat.

I open my eyes a bit to look at the man in front of me. Left eyebrow shot, looking at me intently, hinihintay ang reaksyon ko.

"S-saan ka natulog?" Pinaglalaruan ko na ngayon ang mga daliri ko, nakayuko at hindi makatingin sa kan'ya.

His patient is very short! Hindi ba siya maturn-off sa akin knowing na ang laking gambala ng ginawa ko sa kan'ya kagabi.

"Thank you for asking... sa sala." Maikli niyang sagot, I tilted my head, but he's emotionless, hindi ko mabasa kung galit ba siya or ano.

"Sorry, I'll go clean my room lang." Akma na sana akong aalis, kaya lang bigla siyang nagsalita pa.

"No need, I already did it." Casual na naman niyang sagot.

Kung pwede lang talagang magpakain sa lupa, kanina ko pa siya ginawa.

Kaya lang, bakit ang confusing? Ginawa niya lang ba lahat ng 'to kasi kailangan, or may meaning na siya?

Ah basta, ayoko na munang umasa, baka mamaya false hope na naman itong mga iniisip ko, and I don't want to fall for that.

Kinabukasan, it's another usual day at school. I also did take our last quiz sa bascal, mabuti ay pinayagan pa ako. Thanks to Pierre na rin.

"Pokpok kang babae ka! What the fuck, ano na ba deal niyo ni Pierre?! Nagulat na lang kami nagpaalam siya na iuuwi ka na niya, tapos hindi pa kita nagulo kahapon kasi absent ka, so... ano na nga kayo?" As soon as Kaelle finished talking, she even needed to breath dahil tuloy tuloy ang pagsasalita niya.

Only if everyone knew na higit pa sa hindi pagpapapansinan namin ang deal namin ni Pierre, then no one will be able to question us.

That no one will ever dare to question this phenomenon.

"Sira, nakalimutan mo na ba na magkakilala mga nanay namin? Mom chatted him, kaya ayon." Well, I sound convincing kaya wala na ring mas'yadong tinanong ang babae sa akin.

Break time namin ngayon, but I stayed in our classroom, si Pierre naman ay wala, kasama ang mga kaibigan niya.

Hapon na, our class already ended, the weather is not so nice today, anumang oras ay parang uulan. Bumuntong hininga akong hinahalungkat ang bag ko ngayon sa pag-asang may dala akong payong, pero wala.

"There's a dinner party later at our house, makakapunta ka ba?" Bumilis ang pagkabog ng dibdib ko when I get to hear that voice, nilinga linga ko ang paligid. Kaya naman pala lumapit sa akin, walang tao.

I sighed habang patuloy na sinusubukang humanap ng payong sa bag ko, alam kong wala, I just want to distract myself from his presence.

"Obligado naman, so... oo," I just shrugged it of, nakahinga lang ako ng maluwag nang umalis na siya sa tabi ko. Doon na rin nag-umpisa na unti unting parang bubuhos ang malakas na ulan.

"Payong," isang kamay ang naglapag sa akin ng bagay na kanina ko pa hinahanap, it's Pierre. "Uulan, baka lagnatin ka, I can't dare to take care of another sick woman."

°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°• °•°•°•° •°•°°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°°•
°•°•°•°•°°•°•°•°