ARDİL(BERDEL)

ARDİL/ 1. BÖLÜM

Gece karanlığa çökmüş herkes uyuyordu. İçimdeki yangın öyle büyüktü ki gözlerim sızlıyor bir türlü uyuyamıyordum. Bugün babam yaptığım yemeği beğenmemiş bunun için bana yine şiddet uygulamıştı. Artık alışmıştım babamın sürekli beni dövmesine. Her vuruşunda eminim ki belli bir sebebi ve bahanesi vardı. Bir insan kendi öz kızını hiç mi sevmezdi?

Oysa Boran abimi babam çok severdi. Ailenin tek erkek veliahtı abimdi diye belki. Babamı bildim bileli kız çocuklarını sevmezdi, ya da bir tek kendi öz kızını sevmemeyi tercih ederdi hep.

Lise zamanlarımı hatırlayınca dudaklarımda buruk bir tebessüm oldu. Çok severdim okulumu, öğretmenlerimi, arkadaşlarımı, derslerimi. En çok da öğretmen olma hayalimi gerçekleştirme umudumumu. Hiçbir zaman başka bir meslek hayal etmemiştim. İlkokuldan beri hep öğretmen olmak isterim. İsterdim. Ta ki babam beni lise sonda sınıfı bitirir bitirmez artık okumayacaksın diyene kadar. Oysa çok çalışmıştım sınava.

Üniversiteye gitme hayalim hep içimde kalacaktı, bunu biliyordum artık. Babama göre kız dediğin kırar dizini, evde yemeğini yapar, zamanı gelince evlenir ve kocasının bir dediğini iki etmez. Kısacası hayata bir köle olarak gelmişiz gibidir babamın gözünde kızlar.

Bana ilk vurduğu zamanlar ortaokuldaydım. İlk defa çikolatalı pasta yapmıştım. Gerçi kakaosunu biraz fazla koydum diye acımsı bir tadı vardı. O günü hiç unutmam. O gün ilk dayak yediğim gün. O zamanlar bu dayak son bir daha babam bana vurmaz bana kıyamaz derdim. Şimdi ki aklım olsa asla babama o pastadan bir dilim dahi olsa vermezdim. O gece beni öldüresiye dövmüştü. Kaç gün okula gidemediğimi hatırlamıyorum. Annem çok ağlamıştı. Sırf o üzülmesin diye acımı içimde yaşamaya çalışmış onun yanında aglamamıştım.

Tüm bu olanlar benim sınavımdı. Bir gün burdan beni biri kurtarıcak ve tüm yaşadıklarımı bana unutturucaktı. Kalbim hep buna inanıyor, ilerde çok mutlu olmak istiyordum. Şuan çektiğim acılar ilerde belki de sadece aklımda kötü bir an olarak kalırdı. İnşallah burdan kurtulurdum.

Bugüne kadar kimseyi sevmemiştim. Daha doğrusu evden çok çıktığım da olmazdı. Ara sıra çarşıya iner evin eksiklerini ya da kendime elbise bakmak için gider çok oyalanmadan geri dönerdim.

Uykumun geldiğini hissedince oturduğum kanepeden kalkıp pencereyi kapattım. Ardından perdeyi çekip yatağıma geçtim. Yorucu ve unutamayacağım bir gün daha diye düşünerek kendimi uykunun kollarına bıraktım.

Sevgili okurlarım bu bölüm çok kısa bir bölüm. Sadece başroldeki Zelal'i biraz olsun tanıyalım istedim. Lütfen yorum yapmayı ve oylamayı unutmayın. Aşağıya iki aşiretimizin bilgilerini bırakıyorumm.

DEMİRER AİLESİ

ZELAL DEMİRER(BAŞROL)
LORİN DEMİRER(ZELAL'İN ANNESİ)
FERMAN DEMİRER(ZELAL'İN BABASI)
BORAN DEMİRER(ZELAL'İN ABİSİ)

KARADAĞ AİLESİ

AZAD KARADAĞ (BAŞROL)
KEJE KARADAĞ(AZAD'IN ANNESİ)
DEVRAN KARADAĞ(AZAD'IN BABASI)
DİYAR KARADAĞ(AZAD'IN ABİSİ)
HELİN KARADAĞ (AZAD'IN YENGESİ)
HEJA KARADAĞ(AZAD'IN KIZ KARDEŞİ)

HOŞÇAKALINNNN❤️