"Jeno"
"ဟင် ပြောလေ"
မနေ့က ဖြစ်ရပ်အပြီး အခုမှ စကားပြောဖြစ်ကြတာဖြစ်သည်။
"မင်း တခြားသူကို သဘောကျချင်လည်း ရပါတယ်။ ငါ့ကို အားမနာပါနဲ့"
"ဘာပြောတယ် Renjun "
ဒေါသထွက်သွားရသည်။
"မင်းက ငါ့ကို ဖွင့်ပြောထားလို့ ငါ့ကိုပဲ အမြဲကြည့်နေဖို့မလိုပါဘူး။ တခြားသဘောကျတဲ့သူရှိရင် အဲ့ဒီလူကို တွဲလို့ရပါတယ်"
"Huang Renjun မင်းက ငါ့အချစ်ကို မယုံဘူးလား"
"မဟုတ်ပါဘူး။ မင်း ငါ့ကြောင့် တကယ်ချစ်တဲ့သူနဲ့ လွဲမှာစိုးလို့"
သူတကယ်ကို ဝမ်းနည်းသွားရသည်။ Renjunnie က သူ့ကို မချစ်သည့်အပြင် သူ့အချစ်ကို မယုံဘူးပဲ။
"Huang Renjun မင်း .. မင်းကွာ ငါ့အချစ်ကို မယုံကြည်ဘူး"
Renjun ရှေ့က သူထွက်လာခဲ့သည်။ သူ့ပါးပြင်မှာ မျက်ရည်တစ်ပေါက်လိမ့်ဆင်းလာသည်။
*
Renjun နဲ့ မတွေ့ဖြစ်တာ ခုနှစ်ရက်ရှိပြီ။ ဟိုနေ့က ကိစ္စဖြစ်ပြီးကတည်းက သူက Renjun ကို ရှောင်နေတာဖြစ်သည်။ မတွေ့ဖြစ်ဘူးဆိုပေမယ့် ကျောင်းတူသည့်အပြင် မေဂျာတူတော့ တွေ့တော့တွေ့ပါ၏။ မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ရသည်ဆိုလျှင်ပိုမှန်လိမ့်မည်။
Renjun ကို တွေ့လျှင် အကြည့်ကိုလွှဲမိသည်။
အရင်က အတန်းချိန်တူလျှင် အတူထိုင်ဖြစ်ပေမယ့် အခုတော့ အတူမထိုင်တော့။ သူမရှိရင်တောင် Renjun က အဆင်ပြေပါသည်။ Renjun က အစကတည်းက လူချစ်လူခင်ပေါပြီးသားမို့ အထီးကျန်မှာ မဟုတ်ပေ။
အခုလည်း အတန်းထဲဝင်လိုက်တော့ ချစ်ရသူရဲ့ မျက်ဝန်းလှလှလေးတွေနှင့်ဆုံသည်။ သူ့ကို စကားပြောချင်မှန်းသိပေမယ့် အကြည့်ကို မြန်မြန်လွှဲလိုက်သည်။ သူ့ကို အနားမှာထားပြီး ရှိုးတိုးရှန့်တန့်ဖြစ်ကာ အနေခက်နေမှာကို သူမလိုလားပါ။ အဲ့ဒီနေ့က ဝမ်းနည်းခဲ့တယ်ဆိုပေမယ့် နောက်နေ့ကျတော့ မျက်နှာလေးမြင်ရင် ငေးစိုက်ချင်သေးသည်။ အရင်လိုစကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့ပြောချင်သေးသည်။
ဒါပေမယ့်လည်း သူ့ဆန္ဒကို မြိုသိပ်နိုင်ခဲ့သည်မှာ ခုနှစ်ရက်ပင်ရှိပါပြီ။
