Başlamadan önce aşık olduğumu anladığım zamanı anlatayım size. Ben aslında aşık olmaktan korkuyodum çünkü bu zamana kadar kimseye güvenmemeyi öğretmişti bana hayat.Okulda koridorda duruyodum karşımda bi çocuk vardı aslında ilkte pek dikkatimi çekmemisti sonra ara ara bana baktığını farkettim daha sonralar bende bakmaya başladım göz göze geliyoduk gülüşünü gördüm o an etkilenmiştim işte o kadar güzel gülüyodu ki o gülünce yüzümdeki istemeden oluşan gülümsemeyi farkettim. Ama hep kendimi kaptırmamaya çalıştım günlee geçiyodu ve her gün daha çok sevilesi yanlarını buluyodum bazen sadece gözlerinin içine bakakalıyodum. Naptığımı bilmiyodum oysaki söz vermiştim kendime aşk yoktu benim kitabımda. Kendimi kandırıyodum sadece her geçen gün ezberliyodum yüzünün her kısmını belki sadece hoşlantıdır diyodum bazen ama anladım aşktı bu. Güldüğünü gördüğümde bende mutlu oluyodum onu görünce adeta donup kalıyodum sadece gözlerinin içine bakıyodum sizcede aşk mıydı bu ?
