22.11.2021
Złapałam za kubek z herbatą, po czym zaczerpnęłam z niego łyka, wpisując plany nagrywek w kalendarz na laptopie.
Była prawie siódma rano i wątpiłam, aby ktokolwiek wstał wcześniej i tu przyszedł. Cieszyłam się z tego powodu, bo chciałam w końcu posiedzieć w ciszy, co siedząc w jednym mieszkaniu z chrapiącym Przemkiem wydaje się wręcz niemożliwe.
Czy próbowałam pracą odciągnąć moje myśli od bruneta? Możliwe.
Poprawiłam włosy, aby nie nachodziły mi ma twarz po czym wyłączyłam MacBooka. Przetarłam twarz rękoma. Byłam zmęczona, i to cholernie.
- Hej. - usłyszałam za moimi plecami. Obróciłam się i zobaczyłam Bartka.
O pierdolonym wilku mowa.
Przyjrzałam się jego twarzy. Widać było na niej mocno wgłębione wory pod oczami.
- Hej. - odpowiedziałam cicho.
Chłopak podszedł do wyspy kuchennej i oparł się o nią rękami ze złożonymi pięściami.
- Co robisz o tej godzinie? - zapytał.
To była nasza pierwsza rozmowa na osobności od ponad 6 lat.
- Chciałam chwilę spokoju. - powiedziałam. - A ty?
- Miałem ciężką noc.
No shit, Sherlock.
Ciekawe, czy pierdolony książę zdawał sobie sprawę z tego, kim jestem.
- Tęskniłem, Gloria.
O kurwa.
Nic nie powiedziałam. Wpatrywałam się tylko w pusty już kubek po herbacie.
- Mogę? - zapytał, wskazując na miejsce obok mnie. Przytaknęłam, a on usiadł. - Wiesz... - zaczął.
- To wszystko jest tak cholernie dziwne. - przerwałam, na co on cicho przyznał mi rację.
Oparł głowę na oparciu kanapy i popatrzył na sufit.
Nawet nie jestem w stanie stwierdzić, w którym momencie moja głowa oparła się o jego ramię, a jego ręka była zapleciona wokół mojej talii.
Czułam się jak suka.
Przecież wiedziałam, że ma dziewczynę.
Ale z nim wszystko miało sens. Nadal byliśmy tą dwójką najlepszych przyjaciół, ale tym razem zagubieni w świecie dorosłych w którym nie potrafiliśmy sobie radzić. A jedyną rzeczą, która w jakiś sposób mogła nam pomóc przetrwać była nasza przyjaźń. Bo tylko we dwójkę dawaliśmy sobie radę. Byliśmy jak puzzle, które bez drugiej części nie były pełne.
