Shadow of the Past ||R.A.B.||

✎Giriş

||Giriş||

＊*•̩̩͙✩•̩̩͙*˚　　˚*•̩̩͙✩•̩̩͙*˚＊

    Hayat bize bazen, dönüp yaptığımız hataları düzeltebilmemiz için bir şans verir. Bu şansı kullanırsak ya herşey eskisinden çok daha güzel olacaktır, ya da tamamen beter.

  James Potter, bir koluyla kucağındaki bebeği sıkı sıkı tutarken, diğer eliyle eşi, Lily Evans-Potter'ın bir elini sıkıca kavramış ve adımlarını ona adapte etmişti.

   Yavaş adımlarla bir sağa bir sola salınarak, yaklaşık yarım saat kadar önce arkadaşlarıyla dolu olan salonun ortasında dans ediyorlardı. Etrafta sessizlik hakimken sadece radyoda çalan yavaş müziğin sesi duyuluyordu.

   Üçlü kendilerini izleyen bir çift gözden habersizdi tabii...

   O seneki Cadılar Bayramı Codric's Hallow'da ki Potter evinde oldukça heyecanlı geçmişti.

   Geçen sene henüz anne karnından yeni çıkmış olan bebekleri, biraz daha büyümüş ve eğlencenin farkına varacak yaşa gelmişti.

   Ancak o bayram herkes için o kadar heyecanlı değildi.

   Sokak lambasının vurmadığı kaldırımda oturup karşısındaki bu manzarayı duygusuz gözlerle izlemek bile acı veriyordu, Casey Euphemia Potter'a

   Çıkıp kendisini göstermeyi o kadar istemişti ki o an...

   Üç yıl önce öldüğü düşünülmeseydi yapardı da bunu. Ancak bir anda ağabeyinin karşısına çıkıp:

   ''Selam Jamie! Ben aslında ölmedim!'' mi diyecekti?

   Yeğenini görmeyi de çok isterdi elbet, ancak kendi hayatı boka sarmışken başkalarını da bu çukura çekmek yapmak isteyeceği son şey olurdu.

   İki katlı evin penceresinden izlediği görüntü, Lily ve James Potter'ın ayrılması ile sonlanmştı. Küçük yeğeni Harry, uykusunun geldiğini belirtmek istercesine ağlamaya başladığında, James, oğlunu eşine devretmiş ve ilerleyip sehpanın üzerinde duran radyoyu kapatmıştı.

   Potter ailesi için uyku vakti gelmişti.

   Evin alt katının ışığı kapandıktan biraz sonra üst katın ışığı yanmıştı, perdeye vuran görüntüyü izledi, Casey.

   Küçük Potter'ı beşiğine yatırmış olmalılardı. Abisinin kollarını eşine doladığını görmek Casey'nin içini sızlattı.

   Belki de başka bir evrende o kolların arasında kendisi vardı...

   O kadar özlemişti ki abisine sarılmayı. Ne kadar zaman geçmişti acaba aradan?

   Üst katında ışığı kapanınca gözlerini kapatıp sessizliği dinledi kısa bir an. Hissettiği sahte huzur, kötü bir hissin içini kaplaması ile son buldu.

   Merakla gözlerini araladığında, bahçe kapısının önünde bir karartı görmüştü.

   Etrafına karanlık bir aura yayan bu insan sülietinin kime ait olduğunu anlaması uzun sürmedi. Göz açıp kapayıncaya kadar ayağa fırlamıştı, Casey.