Kimse kimseyi görmeden görmezden gelemez, aslına bakarsan. Varlığını fark etmediğin birini yokmuş gibi hissettiremezsin. Görmezden geldiğin insanların daha çok farkındasındır hep. Fark ediyorum ki insanlar beni görmezden gelmiyor. Özellikle yaptıkları bir şey ya da benden nefret ettikleri falan yok. Beni sevmiyorlar. Anlayabiliyorum da onları. Acıtan da bu zaten.
Belki de yaptığımız anlaşma sonucu yazdığım bu mektuplar sana hiç ulaşmayacak ama neticede zaten bunu anlatabildiğim tek yol yazmak olduğu için yapmak istemiştim, sen henüz bunu bilmesen de. Kendi kendine konuşmak gibi değil bu. Karşında seni dinleyen biri olduğunu bilmek tahmin edebileceğinden, düşündüğümden daha çok fark yaratıyor. Çünkü sen hep sen olarak kalmıyor, sürekli kılık değiştiriyorsun kağıdımın üzerinde. Yeri geliyor yolda bana çarpıp düşmeme sebep olan bir yabancı oluyor, bazense senden daha çok sevmemi hak etmeyen, ama sevginin hak edilemeyecek bir şey olduğunu bilen birilerine dönüşüyorsun. Aklımdan neler neler geçiyor, keşke bir bilsen diyorum bazen, sonra da bilsen neler olurdu diye düşünüyorum.
Sürekli kendimden bahsettiğimin farkındayım, canım. Ama demiştim ya sana; insanlar diğer insanları sadece kendileri ihtiyaç duyduğu için sever, her ilişki bir çıkar ilişkisidir. İnsan kendini hiç düşünmediği zaman bir sıkıntı çıkması kaçınılmazdır. Sana çok kırıcı gelmişti bu, hatırlıyorum. Ama merak etme, bunun sadece benim için geçerli olabilecek bir istisna olması ihtimali hep aklımda. Belki yalnızca ben birini sevmek için bencil olman gerektiğini düşünüyorumdur.
Hala beni merak ediyor olma ihtimaline tutunarak içimdekilerden biraz bahsedeyim sana öyleyse. Hala orada bir yerde beni düşünen biri olduğunu bilmeye benim de ihtiyacım var, inanmazsın.
Ellerimdeki titremeler, bilmiyorum hiç fark etmiş miydin varlığını, arttı. Annem yemek yemediğimi söylüyor ama bulduğum her şeyi yediğime baya eminim. Sürekli kahve içmemden yakınıyor ama günde bir bardaktan fazla içmiyorum, azaltabildiğim kadar azalttım anlayacağın. Sorun annemin beyninde olabilir mi? Belki de sadece bende bir sorun olması onu kendi sorunlarıyla ilgili rahatlatıyordur?
Aslında seni özlüyorum. Görüşmeye devam ettiğim birkaç kişiyi özlediğimden fazla değil ama benim doğam bu, biliyorsun. Birine aşık olursam diğerlerine de aşık olduğumu sanar, birinden nefret edince herkesten nefret ederim. Dur, bunu bilmiyordun. Normal olmadığını düşündüğüm için kimseye söylememiştim bu huyumu.
Uzun zamandır damarlarıma fazla geldiğini düşünüyorum kanımın. Bunun beni nasıl rahatsız ettiğini anlayabilir misin? O kanın aktığını görmek için nelerimi vermezdim, düşünüyorum her gün. Kollarımda bir uyuşma beliriyor aklım bu konuya takılınca. Bir sızı ve kalbimde heyecanın çarpıntısı. Aklımı kaçırdığımı düşünebilirsin, çoğunlukla ben de bunu düşünüyorum ama bunu düşünebiliyor olmam bile delirmediğimi kanıtlıyor, sanırım.
Bazen, birkaç saniyeliğine kayboluyormuş gibi hissediyorum. Nereye gittiğimi bilmiyorum ama sayıların sırasını karıştırdığımda, kahveyi taşırdığımda ya da ben farkında olmadan sayfanın dışına çıktığında kelimelerim, birkaç saniyeliğine uyumuş gibi hissediyorum. Ne olur aklımı kaçırmadığımı söyle bana. Şimdi bile varlığımdan, yaşadığım dakikadan şüphe ediyorken ben, gerçek olmayan bir dünyada nasıl yaşarım, o dünya tamamen bana ait olsa bile?
Bal Bahçeme, 19.06.2023'den
