Susarak bakan gözler her zaman doğruyu söyler. Bu kadar doğru biraz başa bela.
Yine bakıyorum öylece beni görmeyen birinin gözlerine huzuru ararcasına dalıyorum. Kaç sene oldu ben bile bilmiyorum kaç senedir farkedilemediğimi hesaplayamıyorum ya da daha doğrusu kac zamandir kankadan başka bir şey olamadığımı. Sanırım sevdiğim çocuk bana gelip bana şu kızı ayarlar mısın demeye bir süre daha devam edecek.
İlk aşk bazen kısa sürmeyebiliyor tıpkı benim hikayemdeki gibi çünkü ben daha kalbim tam büyüyememisken sevmeye baslayip onu hic ihanetsiz bugünlere tasıyan biriyim ve ona bunu hiç söyleyememis benden sogumasindansa kankasi olup etrafinda kalmayi tercih eden biriyim.
Konusmak çoğu şeyi çözer derler ama sanirim ben anlattikca daha cok üzülüp daha çok özleyen biriyim.
Bazen susmak en iyisi galiba birileri bana nasılsın dediğinde iyiyim demekten hemde iyi olmadigim halde bunu söylemekten bende sıkıldım ama onlara anlatamiyorum artik kalbim ruhum beynim hayallerim sebeplerim sonuclarim anlatmak istemiyorlar kendilerini.
Ben istermiydim böyle kilolu aslinda cok sosyalken kendini eve kapatmis asosyal bir insan olmayi iste benim gecmisin gelecegim simdim bu, sabahtan aksama kadar sacma sapan gerceklesmiyecek hayaller kurup kulagima etrafimdaki bos sesleri duymamak icin kulakliklarimi takip odamdan disari cikmamak, bi yanim küçücük bi umut fısıldayıp yeniden baslayabilirsin evrimin kralını gecirip seninle dalga gecenlerin agzini kapatabilirsin en önemlisi cocukluk askina gözünün önündeki gerçeği gösterebilirsin derken diğer yanım bosver sen bu tipe mahkumsun sen busun diyip beni çökertmeyi basariyor.
Hayaller gerçeklestirilmek için vardır ama benimkiler gerceklerini yasayacağıma inanmadıgım icin.
Bu kadar karamsar düsünürken gelelim beni kendime getiren tekrar denemeye ikne eden olaya.
