Misafir Yardımı

1. Bölüm: Misafir

"Nefrete sevgiden fazla güvenirim. Çünkü nefretin sahtesi olmaz."

-Suç ve Ceza
🎲

"Serin üstüne düzgün bişeyler giy!" Diye bağırdı annem. Onu takmadan kitabımın sayfasını çevirdim.

Aslında sebebini söylese belki yapardım. Ama onu da söylemeyip, bağırmaktan başka bir şey yapmıyordu. Aniden odamın kapısı şiddetle açıldı. Bense kaşlarım havalanmış onu izliyordum.

Sinirli gözler ile bana bakıp üstüme yürüdü. Elimdeki kitabı tuttuğu gibi yere fırlattı! Sakin ol serin! Sakin kızım. Kendi kendime fısıldayarak sakinleşme'ye çalıştım. Ama sağ olsun hanım efendi omuzlarımı sarsmaya başladı. Daha fazla sakin kalamadan ellerini ittirdim, "Hey! Sakin ne bu şiddet bu celal!" Diye sesimi yükselterek konuştum.

Dişlerini sıkarak, "Kimden alıyorsun benimle böyle konuşma yetisini?!" diye konuştu. Kendimden emin bir şekilde ellerimi belime yerleştirdim. "Kendimden alıyorum majesteleri. Başka sorunuz?" Diye sakincene fısıldadım.

"Bana bak haddini bil! Ben senin annenim; kendine gel! Şimdi üstüne düzgün bişey giy." Dedi,

"Pardon düzelteyim. Annelik yapmamış bir anne. Doğurunca anne olunmuyor! Bilmem anlatabildim mi?" dedim ve devam ettim.

"Üstüme de bişey falan giymiyeceğim. Bana sebebini söyle! Niye giyinmemi istiyorsun? Zaten reşit'im yakında ayrılacağım buradan." Onun aksine ben hem sakin hem yüksek sesle konuşuyordum. Ayrıca niye üstümü giymemi istiyordu? Ben üstümdeki siyah askılı mini tulum ile rahattım.

Gerisi de umrum dışıydı.

Tam ağzını aralamıştı ki kapının çalan sesi geldi. Annemin yüzünde sinsi bir sırıtma meydana geldi. Diliyle ağzını ıslatıp üstündeki elbiseyi düzeltti. Arkasını dönmeden kulağıma yaklaşarak fısıldadı, "Sakin ol güzel kızım. Şimdi anlarsın sebebini. Yanımdan ayrılmana gerek yok! Seni zaten alıyorlar." Dedi ve arkasını dönerek odamdan çıktı. Neyden bahsediyorsa iyi olmadığı sırıtmasından belliydi.

Annem odamdan çıkalı beş-on dakika olmuştu. Kapıya yaslanarak onları duymaya çalışıyordum. Lakin annemin kahkahası dışında ses yoktu. Daha doğrusu ben duyamıyordum. Ne yapsam diye düşünmeden edemedim.

Bu kadından nefret ediyordum. Ona anne demek istemesem de ağzım başka kelime yokmuş gibi bunu çıkartıyordu.

Biraz daha bekleyemyerek sabırsızlıkla dolabımı açtım. Elime gelen beyaz sweatshirt' ü hızlıca giyerek cebine telefonumu yerleştirdim. Sakin adımlarla odamın kapısna ilerledim. Ve açtım. Koridorda yürüyerek salonun önüne geldim. Biraz aralık olan kapıdan içeriyi görebiliyordum. İçeride annem bir adamla oturmuş konuşuyordu. Aralıktan adam annemden daha net gözüktüğü için onu süzdüm.

Tahmini kırk-kırk beş yaş arasında, 1.85 gibi gözüken bir boya sahip, zayıf birazda iri bir bedeni vardı. Kahverengi saçlara ve saçıyla aynı renk sakallara sahipti. Yüzünde bir sırıtma ile annemi dinliyordu.

Sahi ya ben niye adamı süzdüm?! Annemin konuşmasını dinlerdim. Daha fazla sabredemeden kapıyı açıp içeri girdim. İkisin de bakışı bana dönünce 'Ne var?' dememek için kendimi tuttum. Neyse ki içeri dalmadan yüzüme bezgin ifademi takmıştım.