İtiraflara soyundum.
Seni her bir hücremle seviyorum.
Gözlerine dalıp gittiğimde beni benden alıp götüren masumiyetin,
Saf ve kendine has güzelliğin.
Aşk şarkılarını severek dinleten sihirin ve gözlerimin içini güldüren sevecen marifetin.
Hoşnutum.
Hatta mutlu.
Ama buruk.
Ben içten ve inanabileceğin kadar hoş sevebilirim seni.
Su anda yakın olduğum kadar hiç sana yakın olmadım belki de.
Gün geçtikçe daha da yakınlaşıyorum uzaktan da olsa.
Sende kesfettiğim her bir tepenin zirvesinde bir sonraki tepeyi görüyorum.
Ve onunda zirvesine varmak üzere tekrar yola çıkıyorum.
Her yolculukta bugüne kadar ne kadar uzak ve yanlış yönlere gittiğimi görüyorum.
Sende doğruyu bulduğumu hissettikçe ve sınırsızlığını keşfettikçe
bir kere daha tamamen sende olmanın keyfine varıyorum.
Doğru olan her tarifle ve anlatamadığım bir tabirle seni seviyorum.
Aşk demiyorum. Ölümlü olması korkutur beni.
Sana gelene kadar aşktı. Artık sınırsız ve gerçek sevgi. Doyumsuz sevgi.
Gözlerimi yaşartabilecek kadar acı olan ne olabilir sende?
Acı mutluluk yada başka birşey? Ne dersen de! Tarifsiz o kadar çok duygu varmış ki sende...
Deli düşüncelerimi saptıran, sinir düşmanımı yaktıran,
tek bir resme saatlerce baktıran.
Bir damlayla ağlamaktan öte bir hissi attıran,
yok canımdan sönmüş küllerimle beni tekrar yaktıran,
Uykumda sayıklatan, hep benden öte inanmaya korktuğum herşeyi bana inandıran, yaşatan tek kişisin. Sensin!
