မောင်လက်ထပ်မယ်နေ့
မောင်ဟာ ချစ်ရသူမျက်နှာကို တစ်ကမ္ဘာက
ကျတော်က မောင်မျက်နှာ တစ်ကမ္ဘာ
အဖေနဲ့အမေကတော့ မျက်နှာပျက်နေကြတယ် ဟုတ်တာပေါ့ ချစ်ရသူရဲ့မင်္ဂလာပွဲကို လာကြည့်တာ အမေက
"သားအဆင်ပြေရဲ့လားတဲ့"
"အင်း အမေ သားအရမ်းနာကျင်ရတယ်"
ရင်ဘတ်ကိုပုတ်ပြကာ
"အမေနှစ်ယောက်လုံးစိတ်မကောင်းဖြစ်ရတယ်အမေတို့ရဲ့ ကတိကြောင့် သားစိတ်ဆင်းရဲရတာ"
"ထားလိုက်ပါအမေရယ်"
"သားပြောစရာရှိတယ်"
"ဒီစာနဲ့ stickကို နောက် ၂ရက်လောက်မှပေးပါ ချင်ခြင်းမပေးလိုက်နဲ့ ပြီးတော့ ကွာရှင်းစာချုပ် လွန်းအတ္တ ပြောထားတယ် ကွာရှင်းပေးဖို့ ကျတော်ကွာရှင်းပေးပြီးပြီးဖြစ်နေတာမို့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေဖို့ ပြောလိုက်ပါ သားထွက်သွားတော့မယ်"
"သားအိမ်ကိုကောင်းကောင်းပြန်နော် အမေပြီးရင်လာခဲ့မယ် အဖေတို့ရော ဒီနိုင်ငံက ထွက်သွားဖို့"
"ဟုတ်အဖေ"
ကျတော် မင်္ဂလာပွဲကိုရင်နာနာနဲ့နောက်ဆုံတစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့
မောင်ဟာ ကျတော်မဟုတ်တဲ့ အခြားမိန်းကလေးနဲ့ဆို အမြဲပြုံးနေခဲ့တာ ကျတော်အတွက်ဆို အပြုံးတစ်ပွင့်တောင် မစွန့်ကျဲခဲ့
မင်္ဂလာခန်းမထဲမှာ မောင်ရယ် ကျတော်ရယ်သူမရယ် မောင်ရဲ့သတိုးသားက ကျတော်မဟုတ်ခဲ့
အသံတိုးတိုးဖြင့်
"ဒါဟာနောက်ဆုံးနှုတ်ဆက်ခြင်းပါမောင်"
ကျတော်လည်း မင်္ဂလာပွဲထဲကနေ ထွက်လာခဲ့တယ် အခန်းထဲကိုရောက်တော့ စားအချို့ကို ရေးခဲ့တယ် မောင်နဲါအကြောင့်ပေါ့ ရင်ဖွင့်ဝေါခံချက် ရေချိုးခန်းထဲကို ဝင်ထိုင်လိုက်တယ် ဒီအိမ်မှာသူတစ်ယောက်တည်းသာ ကျန်တဲ့လူအားလုံး မင်္ဂလာပွဲမှာ
ရေပန်းအောက်မှာ ဝင်နေလိုက်ကာ လက်ထဲမှာလည်း ထက်တဲ့အရာတစ်ခု ရေပန်းအောက်ကနေထွက်လိုက်ပြီး ရေကန်ထဲကို ဝင်လိုက်တယ် ရေကိုအကြာကြီးစိမ့်ကာ လက်ထဲက အရာနဲ့ လက်ကောက်ဝတ်ကိုလှီးလိုက်တယ်သွေးတွေနဲ့ ရေတွေက လှနေတာပေါ့
YOU ARE READING
အဆင်ပြေဖို့..ခက်တယ်(Completed)
Short Storyနောက်ဘဝဆိုတာရှိခဲ့ရင်တောင် မင်းရွေးချယ်တာ ငါမဟုတ်ဘူးဆိုတာကို သိတယ် မောင်
