Normal bir gündü. Sıradan bir şekilde sınıfıma girdim. Kankalarım Defne, Rümeysa ve İrem ile sohbet ettim. O sırada Nisa'nın sevinç dolu sesini duyduk:
—Bugün hocalar dahil kimse yok, okulda tekiz!
Bütün sınıf sevinçle bunu kutladılar. Bazıları müzik açtı bazıları diğer sınıflara girdiler. Ancak benim içimde bir şüphe vardı. Ne diye herkes aynı gün gelmemişti? Önemli bir sebep varsa biz niye bilmiyorduk? Ben bunlar ile kafamı kurcalarken Hülya sevinçli bir şekilde yanıma geldi ve somurtarak:
—Hadi ama sen niye bir şey yapmıyorsun?
Omuzlarımı silktim. Umursamaz bir tavırla:
—Önemli değil Dedim yalnızca
Somurttu. Kafasını salladı ve tahtadan müzik açmaya gitti. Olanları fark etmiş olan Defne yalnızca oturduğu sıradan yanıma geldi:
—Sanada garip geliyor değil mi?
Başımı sallayarak onu onayladım.Gülümsedi:
—Boş versene. Ne olduğunu öğrenince korkarız şimdi gel eğlenelim biraz.
Rümeysa ve Zeynep'in yanına gittik. Ebelemeye oynuyorlardı. Bizde mecbur onlara katıldık. Böyle bir yarım saat geçmişti. Dışarıdan gelen bir anonsla sarsıldık. Dün acil bir anons çıktığını ve kimsenin şuan olduğu yerden ayrılmaması gerektiğini söylüyordu. Ömür'ün markete gittiğini anımsadım. İrem'de düşündüğümü düşündüğü üçün beraber koşmaya başladık. Bizi karşılayan deşhet verici bir görüntü ile karşılaştık. Ömür dışarıya yalnızca bir adım atmıştı ama cesedi yerlerdeydi. Arkamızdan gelen sınıfı fark ettik. Hepsi dehşetle bir cesede bir dışarıya bakıyorlardı. Olayın ciddiliğini anlamışlardı. DIŞARI ÇIKIŞ YOKTU. Arkadan Rümeysa'nın korku dolu sesi geldi:
—Bu virüs bitene kadar burada ne yapacağız?..
Herkesin aklında aynı soru döndüğü yüzlerinden belli oluyordu. Kürşat girişti:
—Dahası nerede kalacağız ne giyeceğiz, ne yiyeceğiz?
Sınıf sessizliğe büründü. Cesedin etkisinden az çok çıktığımda sessizliği bozdum:
—Sıraları birleştirip uyuyabiliriz. Ayrıca okulda bir yemekhane ve kantin olduğunu hepimiz biliyoruz. Yemek ihtiyacımızı bu şekilde karşılarız. 2 hafta geçmeden dışarı çıkma işine çözüm bulurlar.
2 hafta olarak söylediğim şey tamamen yalandı. Burda kalmıştık,kaynağımız sınırlıydı. Ancak sınıfı sakinleştirmem için yalan söylemekten başka çağremde yoktu. İrem'in korku dolu hüzünü görmek benim daha da çok korkmama sebep olıyordu. Sınıfa sahte bir şekilde gülümsedim ama iliklerime kadar titriyordum. Hepimiz sıra ile ölücektik. Kapalı alanda olmak bizi kurtarmazdı..
Evvettt bu benim yazdığım ilk hikaye oluyor. İlk öncelikle bir yazım hatam varsa affedinn. Umarım bu hikayeyi beğenirsiniz. Seviliyorsunuzzz
YOU ARE READING
Karantina mücadelesi {DEVAM EDİYOR}
ActionAna karakter Tuğçe ve sınıfı normal bir gün yaşarken bir hastalık çıktığını ve kim şuan nerede bulunuyorsa oradan çıkamayacağı bilgisini alırlar. O gün ise sanki herkes bu hastalığı biliyormuş gibi okula gelmemiştir. İyide onlar biliyordu da biz ned...
