Karantina mücadelesi {DEVAM EDİYOR}

...Bıktım...

Bir Gün Sonra:

Sabah uyandığımda ayağa kalkmakta çok zorlandım. Defne'ye çaktırmamaya çalışarak mutfağa gittim. Çok şanslıydım ki kimse fark etmemişti. Onların endişelerine endişe katmak istemezdim. Ama bugün yapacaktım. Ortak toilete gidecek ve oracıkta canımı alacaktım. Korkmuyordum ama bir yandan Defne için endişeleniyordum. Kendi kendime kafama vurdum bunun beni engellemesine sebep olamazdım. Defne ile son kahvaltımı yapmaya başladım. Şansıma sevdiğim şeyler vardıı. Nisan ile uzun zaman sonra sohbet etmeye başladım ne de olsa bu son günümde ve Nisan'da değer verdiğim bir arkadaşımdı. Havadan sudan konuştuk ama ben ona arada çaktırmadan veda ediyordum. Bir kaç saat sonra ayağa kalktım. Sahte bir şekilde gülümsedim.
—Ah toilete gitmem gerekiyor SAYONARA💗(Japonca'da elveda demekti bu ama herkese bunun görüşürüz anlamına geldiğini söylemiştik Rümeysa ile.) Hızlı hızlı yürümeye başladım. Ayağım attığım her adımda acıyor ve bende her seferde acıyla kıvranıyordum. Toilete girdim. Bugün elimde bir bıçak haricinde bir ip vardı. Kendimi asmanın dahada acı vereceğini düşünmüştüm. İpi yavaşça aştım. İşimi garantiye almak için boynuma bir kesik attım. Onun verdiği acıyla kendimi ipin ucuna getirdim ve yavaşça ip boynuma geçti. Artık nefes almıyordum. Bilincimi kaybederken Defne'nin korkuyla kapıdan beni izlediğini fark ettim. Ona acıyla gülümsedim ve yavaşça gözlerimi kapattım..

Biraz garip olucak ama bu kısmı Defne'nin ağızından dinleyeceksiniz.

Korkudan dilim tutulmuş. Her yerim kilitlenmişti. Arkamdaki Zeynep'i fark ettim. Beni görmüştü. İçeride ne olduğuna bakmak için kafasını uzattı ve korku ile Tuğçe'ye baktı. Hemen endişe dolu sesiyle Rümeysa'ya, ardından Miray'a seslendi. Rümeysa'da benim gibi kitlenmişti. Erkeklerin bir kaçını çağırdılar. İpi söken erkekler Tuğçe'nin bedenini Zeynep'in koluna verdiler. Zeynep umutla gülümsedi. "YAŞIYOR" diye haykırdı. Miray sessizliği bozdu.

—Boynundaki yara çok derin kanamayı hemen durdurmamız lazım.
Kafamı sallayarak onayladım ve koşarak Tuğçe'yi yatırdık. Tuğçe'ye çok sinirlenmiştim. Neden yapmıştı?! Neden canını almaya çalışmıştı? Neden bizimle paylaşmamıştı??.. Endişe ile bunları düşünürken Tuğçe'nin başında uyuya kalmışım.

Evet evet evet kısaydı ama anlamlı bir bölüm olduğunu düşünüyorumm byyy💗