Bu kitabı düzenledim mükemmel ötesi bir şey olcak
17/09/1953
Sonunda en sevdiğim mevsim gelmişti bu mevsim benim için çok şey ifade ediyordu, doğduğum,sevdiğim ve bilmesemde hayatımı değişeceği...
Bir banka oturmuş dökülen yapraklar eşliğinde kitabımı okuyordum arada kafamı kaldırıp sessizliği dinliyor ve memnun bir şekilde sırıtıyordumm
Bu kaçabildiğim dakikalar bana huzur gibi gelmişti,sıkıcı hayatıma aksiyon katmayı seviyordum.
Yanıma gelen siyahlar içindeki kahyaya baktım er geç bulunuyordum bu durumdan nefret etsemde yapabileceğim bir şey yoktu,
"Bay jeon anneniz sizi derhal sara istiyor lütfen saraya dönelim"
Yanıma gelip önümde dikilerek ayağa kalkmamı bekledi, ikiletmeden ayağa kalkıp arabaya doğru ilerlemeye başladım önüne geldiğimiz arabanın kapısını açıp oturmam için bekledi bende vakit kaybetmeden oturup arabayı sürmesi için yanıma gelip oturmasını bekledim,
Yanıma oturan kişiyle oturduğunu anlayıp başımı ona doğru hafifçe çevirdim ama gördüğüm başka bir adamla gergince etrafa bakındım şoför dışarıda cama vuruyor adamın kapıyı açması için bağırıyordu bende fırsattan yararlanarak cebimdeki silaha elimi uzattım ama elime gelmeyen silahla silahı sarayda bıraktığımı hatırladım.
Yanımda oturan ve hızla ilerleyen adama baktım kimdi bu adam, ne istiyordu.
Bu soruları içimden sormayı kesip ona seslendim sakince,
"Bayım pardon ama kimsiniz"
Bir ses duymayı beklemiyormuş gibi hızla bana döndü gözleri şaşkınlıkla irileşti ve hızla bir açıklama yapmaya başlayacaktı ki önümüze çıkan kadınla ani bir fren yapıp öne doğru gitmemizi sağlamıştı.
kendimi düzeltip adam dönem tekrar o da aynı şekilde kendini düzeltip bana döndü ve yapamadığı açıklamasına devam etti.
"Ben gerçekten çok özür dilerim arabada kimse yok sanmıştım"
Dediğiyle şaşkınca gülmüştüm işte garip bir hırsız daha
"Özür dilemenize gerek yoktu ama arabayı neden aldığınızı sorabilirmiyim? "
"Ihm şey ben aslında o adama gıcık oldum çünkü biraz önce kahvede atışmıştık ama fazla ileri gittiğimin şimdi farkına varıyorum bayım gerçekten çok özür dilerim"
Tekrar gülerek karşılık verdim,
"Sürekli özür dilemeyin lütfen ayrıca fazla ileri gitmediğinizi temenni ederim ama benim yerime burada başka bir prens otursaydı ölmüş olurdunuz"
Dediklerimi önce kavramaya çalışmış kavradığında ise şaşkınca gözlerini irileştirip önümde eğile bildiği kadar eğilmişti,
"Ben prens olduğunuzu bilmiyordum bayım gerçekten özür dilerim"
"Öğrenmen bir şeyi değiştirmiyor açıkçası ama bundan sonra çaldığın kişilerin arabasına dikkat et ve uydurduğun şu atışma numarısını duymamışım gibi arabayı terket"
"Siz-"
"Lafınızı kestiğim için özür dilerim ama bu basit numaraları yutacak kadar aciz bir prens de değilim o yüzden arabayı terkedin derhal"
"Gerçekten hayran oldum bu kıvrak zekanıza prens bir daha karşılaşmak dileğiyle"
Arabadan hızla inmiş ve daha demin açtığı pencere kapısından kollarını üst üste atarak ismini söylemişti.
