Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
.•♫•♬• Kurona Ranze •♬•♫•.
Güneş yukarıdaydı, TV üç yıl öncesinden bilinmeyen bir film oynatıyordu ve dizüstü bilgisayar ara sıra reklam jingle'larıyla birlikte müzik çalarken açıktı.
Başını Ranze'nin göğsüne koydun, ellerini beline doladın, o kanepede uyuklarken. Göğsünün sert kasına rağmen rahattın. En azından Ranze bacaklarının ya da tüm vücudunun ağırlığını sana yüklemiyordu. Bazen takım arkadaşlarından daha kısa olduğu için onunla dalga geçtiniz, ancak profesyonel bir sporcunun formda bir vücudu, beş saat oturduktan sonra sırtı çatlayan biri için şaka yapılacak bir şey değil.
Yine de, sonunda, kısa vücut ve gürültülü omurgalar bir yana, hayat tembel bir günde olduğu kadar iyiydi.
Yine de, erkek arkadaşınızın uyanık olması ve ikinizin birbirinizi şımartmasına izin vermeniz daha iyi olabilirdi.
Ranze'yi insan boyutunda bir oyuncak ayıya dönüştürmenize izin verirken tembel bir gün geçirmek tam olarak ilk kez değildi. Hiçbir şey almamış gibi değildi, bir gün sana açıklamaya çalıştı. Yorgunluğu vücudundan uzaklaştırırken, yine de onu şımartmanı sağladı.
Sevimli bir şekilde, "Mutluyum. Mutluyum." O zaman, ona 'onu peluş olarak kullandığın için kendini kötü hissediyorsun' değil, daha çok 'lütfen bu mütevazı ol ve beni şımart' diyecek yüreğin yoktu.
"Ranze, Ranze," Ranze'nin alışkanlığını taklit ettin, başını omzuna koyarken vücudunu kaydırdın. Dudaklarınızı hafifçe boyun derisinin olacağı yere bastırdınız, paylaştığınız, büyük boy yapışkan kurbağa süveteriniz tarafından gizlenmedi mi? Adını duyan Kurona Ranze uykulu bir cevap mırıldandı.
"Ne?" diye mırıldandı. Ranze gözlerini açmadı, ama özensizce ellerini kaldırdı ve sırtının küçüğüne yaslanarak etrafınıza rahatça yerleşmeye çalıştı.
"Benden hoşlanıyor musun?" diye sordun akılsızca, cevaptan çok övgü talep eden birine benzer bir tonda.
Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, Ranze'nin kedi gibi gözleri bu konuda kendini gösterdi. Ürkütücü bir şekilde açıldılar, ancak aralarında sevgiden yapılmış bir kırışıklık görebiliyordunuz. Bir an için hiçbir şey söylemeden sana baktı. Arka planda bir yerde saat işliyordu ve arka planda boğuk, neşeli bir aşk şarkısı çalıyordu.
Neredeyse utangaç ve çekingen küçük bir gülümseme, Kurona Ranze'nin dudaklarına kazındı, gözlerini tekrar kapatırken, bu sefer uykudan ziyade rahatlıktan. Her gece mutlaka aya eşlik eden parıldayan yıldızlar kadar doğal olan Ranze, sizi yaklaştırırken bacaklarını sizinkiyle iç içe geçirdi.
"Seni seviyorum, seni seviyorum," dedi Ranze, sanki ilk kez söylüyormuş gibi, en ufak bir şüphe duymadan. "Çok," diye ekledi, sonradan akla gelen bir düşüncenin aksine, ama bir gencin aşkıyla karıştırılan bir dizi aşk şiiri gibi.
Kıkırdadınız, "Hehe, kulağa hoş geliyor. Ben de, Ranze."
