Yabani 28'inci bölümden sonra X akışında "Asi ölmüş olsaydı" editinden sonra yazdığım ufak bir bölüm.
Birbirleri için iyi ki varlar, dediğim o bölüm.
Şarkıyı ister bölümü okurken ağlamak için ister bölümden sonra duvarı izlemek için dinlebilirsiniz 🥹
------------------------------------------------------------
"Kendi içimde kaçabileceğim bir yer kalmadı. İçimin bomboş oluşuna rağmen. Sayfalarca yazsam yine yetmeyecek o boşluğu, Asi'nin yokluğunu anlatmaya. Nasıl gelirim üstesinden bilmiyorum. Ben... onun gidebilme ihtimalini hiç düşünmemiştim. Aklımın ucundan bile geçirmemiştim. Bilseydim eğer, ufacık bir şey hissetseydim bu kadar bocalamazdım belki. Elim, ayağım bile o kadar alışmış ki varlığına ; 20 yıldır benimle değillermiş de yeni doğmuş bir bebeğe aitmiş gibi birbirine dolanıyorlar.
Sanki o yanımdayken kasırgalar beni kendine hapsedemezmiş de şimdi onun yokluğunda tek bir nefes beni yıkabilirmiş gibi, içimde bir tek Asi Kız'ın dokunabildiği küçük çocuğu sonsuza dek kaybetmişim gibi hissediyorum.
Bana hissettirdiği o tuhaf, büyülü hissi kaybettim ben. Bir daha 'Alaz Oğlan' olamam mesela. Onun kokusunun sindiği yatakta uyuyamam. Uyuyamıyorum da zaten, en azından kendi isteğimle. Hem kokusu yastığımdan gitmesin diye hem de tamamen dağılıp koyuvermekten çok korkuyorum.
'Ya kokusu silinirse?' diye düşünmek bile beni deli ediyor. Odamda nefes alabilmemin ve o nefesin az da olsa yaşadığımı hissettirmesinin tek sebebi Asi'nin geride kalan kokusu.
Son nefesinde bile beni iyi hissettirmek için elinden geleni yaptığını unutamıyorum. Mutlu olduğu ve acı çekmediği bir yerde beni darmadağın görmesi yüksek ihtimalle bana kafa göz dalma isteğiyle doldurur onu. Hatta meşhur kelebeğini bile sallayabilir bana.
Kavga etmeyi bile çok özlediğim için bu ihtimali son'a saklıyorum. Aptallığım yüzünden ona söyleyemediğim her şeyi sayfalarca yazıyorum şimdi. Eskiden olsa şarkı söylerdik, oysa Asi'nin sesi sustuğundan beri şarkılar da konuşmuyor artık. Tıpkı diğer her şey gibi, onlar da cansız.
Hissettiğim ilk aşk nasıl sadece ona aitse, içimde her gün daha da büyüyen bu korkunç acı da sadece onun yokluğuna ait.
İlk ve son Asi Kız. Sen de çok iyi biliyordun ve beni bir nebze olsun ayakta tutan tek iyi şey bu.
Merak etme, habersiz gelmeyeceğim. Konuşamadığımız çok konu var, hepsini yazabilirsem tamamen kaybolmadan eğer; yanında olacağım. Gerçi kaybolsam da olabileceğim tek yer senin yanın."
Kapattım defterin kapağını. Konuşmanın bomboş hissettirdiği başka bir zaman olmamıştı. Yazıyordum çünkü yanına gidemiyordum, buz gibi toprak benim kalbime betonlar döküyordu.
Yatakta uzanmış tavanı izlerken bir mesaj bildirimi düştü telefonuma. Cesur'dandı. Sadece bir konum vardı ve "Gel." yazıyordu.
Üstüme başıma bakmadan masamda duran araba anahtarını aldım. Merdivenlerden inip dış kapıya ulaştığımda annemin sesiyle durdum.
"Nereye oğlum ? Bir şey mi oldu ?" Konuşmak istemiyordum, halim görülmüyor muydu?
"Bilmiyorum, Cesur çağırıyor." Konuşmak boğazımı acıttı. 2 ay üstüne ilk defa fiziksel acı hissetmiştim. Hala bir şeyler hissedebiliyordum.
Cevabını beklemeden çıktım. Konum uzak değildi, gittiğimde de bir çilingir sofrası başında beni bekleyen Cesur'u gördüm.
Gözleri hala kıpkırmızıydı, o günden beri. Aynaya bakmış gibi hissettim. Ben sevgilimi o da can bağıyla bağlandığı kardeşini kaybetmişti.
