KAYIP MELODİ / Minsung

☆7.BOLUM☆

Bir gün bir şey oldu, bir ... Atmıyordu....
Olayı idrak etmeye çalışırken arkamdan bir ses geldi "Han hadi bir yerde oturuyordum burada kaldıkça kötü olacaksın hadi kalk ayağına" dedi bu ses minhonun sesiydi sesimiz paylaşma bölünür ama benim annemin elini bırakmaya pek Niyetim yoktu bir yandan annem bakarken diğer taraftan minhoya takılı elini bana doğru uzatmış benim ayagiya çekmemi tam o sırada ambulans sesi geldi annemi ambulansa aldılar ben ambulansa binip annemle birlikte gelip minho ise bizi taksi ile takip etti annemi bir odaya kadar onun elini birakmamistim ambulansta doktorlar geleni yaptı ama zaten iş görevi geçmişti son belliydi ama bunu kabul etmedim.

Ambulanstan iner inmez annemi başka bir sedyeden üstüne alıp odasına götürdüler doktorlar orada da onunla ilgilenenler ama dediğim gibi sonu zaten belliydi biz çocuğumuzda beyin ölümü zaten gerçekleşmişti annemi 6. Kata götürmüşlerdi minho bize yetistiginde hemen beni bulup yanıma geldi

"Çok fazla artış" dedi, kimse yok. Benim için cevap vermenin bile zor olduğunu fark ettim"herşeyi düzelecek inan bana" dedi beni umutlandırmaya çalıştım "herşeyi giderek kötüleşiyor" dedim bunu söylerken boğazımda bir yumruk olduğun konuşmamı engelliyordu ağlamak için kendimi zor tutuyordum hayatta bir ağrı hissediyorum yeni yeni başımdan kara bulutların öğlen düşünürken daha fazla bulut yaşlı baş bir fırtınanın kulağında dışında beni o fırtınanın suyundan birine ihtiyacım vardı.

Ellerimle başlangıcımı tutup kendimi uyardım daha sonra yere bir çöküntü yaşadım kendime göre doğru çekiyorum. nefeste ses çekiyordum duyuldu. Giderek gözlerim kararmaya başladı, istemsizce derin nefesler alıyordum göğüs kafesi sırasında oksijen kaynakları değildi. minho zor beslenme büyütmek fark etmişti ilk ne yapacağını bilmesede daha sonra soğukkanlılığını koruyup beni kucağına aldı ve "hanji bende kal panik atak geçirmek ve tansiyon düşmesi lazım şimdi hemşirenin yanına gideceğiz iyi olacak sana söz veriyorum" dedi beni sakinleştirmek için. nefes bie zar zor uyan kendimi toparlamaya çalışıp

"a-annemin yanına t-tekrar ge-gelelim o ya-yalnız bırakma sevmez" hıçkıra hıçkıra zar zor konuşuyordum minho bana acır gözlerle bakılmış halime oda üzülüyordum minho beni acile doğru söylerken kendimi toplayıp şarj etmeye başladık "b-benim hayattaki tek değerli varlığım a -annem ve k-kız kardeşim annemden geriye ba-bana sadece kız kar-kardesim kaldı şimdi" dedim ve kafamı minhonun omzuna gömdüm benim zor zamanları geçirmeye yeterince üzüldüğü belliydi bu süre boyunca minhonun beni yalnız bırakmayacağına inancım vardı zor zamanlarımda yanımda o ve diğerleri Vardi

acile Giridiğimizde girişte tansiyonum kontrol edildi minho haklıydı tansiyonum düşmüştü acilin içine girdiğimizde sakinleştirici serum donanım o sırada ağlamam geçmiş sadece hıçkırıklarım ve gözlerimden çıkıp yüzümün ıslatan duygularım bırakıldı bugünü asla unutamayacağım 2 gün içinde resmen daha iyi olmuştu daha kötü ne olabilirdi. serumum rezervasyonu sonra ortağına hızlı bir şekilde tekrar 6. kata Ayrıl annemin yanına gittik minhoyla beni orada bırakıp zemin kattaki kantine gitti geri geldi elinde biraz tuzlu kurabiye vardı birlikte kurabiyeyi yerken annemin olduğu odadan bir doktor geldi cevabı zaten duyana kadar pek hazır değildim bunu hazmedemiyordu o yüzden hastalığın yanına minho gitti

doktor yüzündeki maskesini indirip "maalesef,yavaşça geleni yaptınız hasta bize geldi ex olmuştu" dedi ardından uyguladı devam eden bir çekicilik kayboldu biz arkasından bakakalmak minhoya baktığımda kelime seçemiyor gibiydi boğaz bir düğüm olduğu belliydi giderek yaklaşıyor omzuma koydu oda benim için yardım etmeye çalışıyordu ama bu sefer becerememişti eli ile serbest bıraktığını gizlemeye çalışıyordu ama pek beceremiyor gibiydi bir gecikmeli odadan sedye üzerinde annemi yanına aldım bir eli aşağıya indirdi giderek yaklaşıyor bana bi şans daha verip annemi bana verseler onu ömür boyu süren bir ölümsüzlük şarkısı asla üzmezdim annelerin öğütücü parçaları ne acı bir şey öyle şu an geri gel herşeyi verebilirdim annemin üstüne götürdü giderek ona son sarıldım sımsıkı ardından bıraktım onu sessizliğe bürünmüş ve biz hemşirelerin arkasından bakakalmıştık