Onu ilk gördüğümde o kadar büyülendim ki anlatamam.O koskoca karanlığın içinden bir tek o parlıyor, hatta etrafını da o koca karanlığa karşı kendi ışığıyla savunuyor gibiydi. O bana geleceğe dair bir umut olmuştu. Ay...
Hayatım boyunca hep karanlıktan korkmuşumdur. Benim için karanlıkta kalmak çokta hoş birşey sayılmazdı. Ama insan kendinden çok sevdiklerini kaybedince kalbini ,kendini dinlemek istermiş meğer. Bende öyle yaptım, koşar adımlarla gecenin bir vakti evin verandasına çıktım uzun uzun o karanlıkta gökyüzünü izledim. Ama benim dikkatimi çeken nokta farklıydı. O kocaman parıldayan ay. Ne kadar süredir onu izleme şansım olmasına rağmen kaçırmışım.Tıpkı hayatta bazı şeylerin değerini de kaybedince anladığımız gibi.
Benim adım Melis . Şuana kadar değerini bilmeyip de görmezden geldiğim çok fazla güzellik kaçırdım .Ama herşeye rağmen hayat daha bitmedi.Belkide daha yeni başlıyor dur...
