İnsanlar yaşarken hiç ölmeyecekmiş gibi yaşarlar etrafını görmezden gelip tek bir derde, sıkıntıya odaklanırlar. Bilirsiniz çoğumuz böyleyiz ama ben artık buna dur diyeceğim. Bugünden itibaren dünyayı tanıyacağım.
Koşar adımlarla pencereye gittim . İlk önce dışarıya bir göz gezdirdim , herşey fazlasıyla tanıdık tı ve ben bunları her gün görüyordum . Ama bu sefer farklı gözlerle izledim etrafı. Çiçekler, böcekler...Bir dakika çiçekler başlamak için harika bir başlangıç.
- Anne! Ben bahçeye çıkıyorum.
- Çıkabilirsin kızım!
Bu dünya için küçük ama benim için büyük bir adımdı. İlk önce papatyalar ilişti gözüme bembeyaz yapraklarının arasından hayata bakan bir sarı nokta , Bu küçücük çiçek ne kadar da insanı kendine çekiyordu böyle . Şansıma her yer rengarenk ti çünkü bahar mevsimindeydik. Bu sefer güllere yöneldim kırmızı, pembe,beyaz ve sarı renkleri vardı gerçekten kokusuyla insanı büyülüyor ,kendine çekiyordu.Hayat gerçekten bazı şeyleri umursamayıp, güzelliklere odaklanınca güzel bir hâl alabiliyordu.
