Yağmur sayesinde (Hyunlix)

Benim katilim sensin'

"Uykusuzum
Uyanamam
Düşüncelerim sürükler beni gece uyuyamam
Şeytanlar hep kafamdalar
Üzgün müzik yapan depresif genç anca hayal kurar."

Kulaklığından çalan müzik ile gözlerini açmıştı Felix. Karşısında onu sessizce izleyerek sigara içen Hyunjin'i gördü. 

-Hey, senin burda ne işin var? Hava da kararmış.

"güldü Hyunjin" - Seni bu halde görünce başına birşey gelir diye yanına geldim fakat uyuyordun. 

Sigarasını ıslak yere bastırdı ve konuşmaya devam etti.

-Üşüyor musun? Kalk gidelim burdan.

Felix hala şaşkınca Hyunjine bakıyordu. Hyunjin ise kalktı ve ona elini uzattı. Felix bir eline bir Hyunjine bakıyordu. Kendi kendine ayağa kalktı.

                                                           *Felix* 

-Başımda durmana gerek yoktu.

Yavaşça yürümeye başladım, benimle derdi neydi ki? Daha ismimi bile bilmiyor neden bu yağmurda bekledi? Onu arkamda bırakarak hızlıca evime gittim. Üstümü değiştirdiğimde yine kimse yoktu, ev her zaman ki sessizliğini korurken yatağa attım kendimi...

 Neler oluyordu? O tekrar karşımdaydı, hiçbir şey olmamış gibi oturuyordu. Yine gülümsedi ayağa kalktı ve konuşmaya başladı. 

-Ölmem kimin suçuydu Lix? 

-Cevap vermeyecek misin?

-Ha? Doğru insanlar çoğu zaman hatalarını kabul etmezler ama.

-Sence ben neden yokum yanında? 

-Hiç bana kızma Lix, beni sen öldürdün.

Kıpırdayamıyorum, bana doğru yaklaştıkça beni suçlamaya devam ediyor. Hala hareket edemiyorum kollarımı bacaklarımı hiçbir uzvumu kullanamıyordum. Kulağıma doğru yaklaştı ve;

-Benim katilim sensin Lee Felix.

Gözlerimi açtığımda yanağımdan süzülen yaşlar ve etrafıma bakındığımda üstüme gelen duvarlara artık katlanamıyordum. Koşar adım telefonumu ve kulaklığımı alıp kendimi dışarı nasıl attım bilmiyordum. Üstümde sadece giydiğim tişört ve eşofman altıyla çıkmıştım. Kulaklığımı takıp hızla koşmaya başladım. Sesi kafamda yankılanıyordu. Son ses verdiğim müzik bile kafamdaki sesleri susturamıyordu. Soğuktu hem de çok soğuk..

                                                                    *Hyunjin*

Yolda yürüyordum. Aklım nedensizce Felix'te kalmıştı. O çocuk, aklımı neden bu kadar bulandırıyor. Eve gitmek istemiyordum ve yolda sebepsizce yürüyordum kafamı çevirip baktığımda bana çarpan bedende bana çarptığının farkında değil gibiydi. Arkası dönüktü ve kim olduğunu anlayamıyordum. Ne? Bu soğukta kısa kollu ile koşuyor muydu?

-Hey dikkat etsene.

Karşımdaki kişi dönüp özür dileyeceği sırada yüzüne baktım. Bu oydu. Ne işi vardı bu soğukta tek başına ? Ağlıyor muydu?

-Hey sen iyi misin?

Gözlerime bakmaya korkuyor gibiydi, sanki her an kırılacak bir cam parçası gibi duruyordu ve sanki kendini daha fazla ağlamamak için sıkıyor gibiydi.  Cevap dahi vermeden aniden koşmaya başladı. İyi görünmüyordu. Peşinden gitmeli miydim? Yoksa zaten yorgun olduğum için eve mi dönmeliydim? Kendimi onun arkasında koşarken buldum. Hey ne yapıyordum ben? Koşmaya devam ederken onu bir şekilde yakaladım ve kolundan çektiğimde çok yakın duruyorduk. Ağlamaktan kızarmış gözleri sokak lambasından bile belli oluyordu. Onu kenara çektim, nefes nefeseydi fakat hala kaçmaya çalışıyordu. En sonunda duvara yasladım ve önünü kapatıp kaçmasını engelledim. 

-Felix. Sakin ol.

Çok fazla titriyordu, soğuktan mıydı anlamadım o sessizce ağladığı sırada daha fazla dayanamayıp ona sarıldığımda sesli ağlamaya başlamıştı.

-Ağlama, geçti bak buradayım. 

Şuan hiç bir şey umurumda değildi, kollarımda içli içli ağlayan çocuk ve ona sarılan ben vardık sadece, ne dünya umurumuzdaydı nede ikimizden birine gelen o arama umurumuzdaydı. Birbirimizi ismimiz hariç tanımıyorduk fakat sanki çok uzun zamandır birbirimizi tanıyormuşuz gibi sarılıyorduk ve o benim kollarımda ağlıyordu...

Ağladı, ağladı sanki dünya ona dar geliyormuş gibiydi. Hiçbir şey söyleyemiyordum, elim koluna değdiği an üşümüş bedeni daha fazla titremeye başladı. Onu bir hışımla kucağıma aldım ve ona sarılıp yürüyordum. Karanlık yolda sadece onun sessiz ağlamaları ve benim adım seslerim vardı. Şimdi ne olacak bilmiyordum fakat tek bildiğim bu gecenin sonunda birbirimizden ayrılmayacağımız düşüncesiydi çünkü bu çocuk nasıl yaptı bilmiyorum fakat beni kendisine bir şekilde bağlamıştı, sarılışına bakılırsa oda beni bırakmaya niyetli değil gibiydi. Yani umarım öyledir...

Bu bölümü yazarken çok garip hisettim.. Oylayıp yorum yapmayı unutmayınnn. Devamını yazıyorum fakat yayınlar mıyım bilmiyorum.