အခန်းထဲ ရောက်သွားတော့ အာကာ က ခွေခွေလေးအိပ်နေသည်။ နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ရဲ့အတွင်းမှာ မအိပ်ဘဲ အစွန်းမှာ အိပ်နေတော့ ကျွန်တော် ကုတင်ပေါ်တက်ရင် သူ နိုးသွားနိုင်သည်။ လက်ထဲက ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်ပျပျကြောင့် အာကာ အနည်းငယ် လှုပ်ရှားသွားသည်။ ခွေခွေလေးအိပ်နေရာကနေ ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေက ဂေး တစ်ယောက် ပီသစွာ အာကာရဲ့ ပေါင်ကြားကို ကြည့်ဖြစ်အောင်ကြည့်လိုက်သည်။ အတွင်းခံမဝတ်ထားတဲ့အတွက် ပုဆိုးကြားက ညီငယ်လေးက အနည်းငယ်ဖောင်းကြွနေသည်။ ခါးပုံစက ပြေလျော့လျော့။ ကိုပိုင် သာ ဒီနေရာမှာဆိုရင် ကျွန်တော့် လက်တွေက အော်တိုမတ်တစ် ရောက်သွားမလားဘဲ။ ပြောင်ချောချော ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးက ကျွန်တော့်ကို မစွဲဆောင်ပေမယ့် အာကာရဲ့ ပါးပါးလျလျနှုတ်ခမ်းတွေကတော့ စွဲဆောင်နေတာအမှန်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်က ဖျော့ဖျော့ပေမယ့် အာကာ နိုးလာတယ်။ " ကဝေ..." " ဆောရီး... ကျွန်တော်ကြောင့် နိုးသွားပြီ..." အာကာရဲ့ လက်တွေက ပေါင်ကြားထဲကို ရောက်သွားပြီး အနည်းငယ် ကုတ်လိုက်သည်။ "ရပါတယ်ဗျ...မီးပျက်နေတာလား..." " အင်း...ဟုတ်တယ်။" အိပ်ချင်မူးတူးကြောင့်လားမသိ၊ အာကာရဲ့ စကားသံက အက်ရှရှနှင့် စွဲဆောင်မှု ရှိလွန်းသည်။ ဒီစကားသံတွေထွက်လားတဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေက နမ်းဖို့ ဖိတ်ခေါ်နေသယောင်ယောင်။ " အပေါ့ သွား လိုက်အုံးမယ်" ပုဆိုးခါးပုံစကို ကိုင်ပြီး အာကာ ထရပ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့်ထက် အာကာ့အရပ်က သိသိသာသာကြီးမြင့်သည်။ "ငါ လိုက်ပို့ပေးရမလား" " အေး...ကောင်းသားပဲ...ငါတယောက်တည်း သွားရမှာကြောက်စရာကြီး" အရပ်သာမြင့်တာပါ..အာကာ က ကလေးဆန်ဆန်၊ သရဲကြောက်တတ်ပုံလည်းရသည်။ ကျွန်တော် ရှေ့က နေလျောက်တော့ အာကာက ပုခုံးကို ကိုင်ပြီး လိုက်လာသည်.၊ အိမ်သာ ရောက်တော့ အိမ်သာ တံခါးကို မပိတ်ဘဲ ဖွင့်ထားသည်။ ဘယ်လောက်ကြာကြာ သေးပေါက်ချင်နေမှန်းမသိ၊ သင်္ကြန်မှာ မီးသတ်ပိုက်နှင့် ပတ်နေသလား မှတ်သည်။ သေးပေါက်သံက အကျယ်ကြီး။ အာကာ ကပိန်ပိန်ပါးပါးပေမယ့် ခြေသလုံးတွေက ကျစ်လျစ်နေသည်။ အားကစားသမားတွေရဲ့ ခြေသလံုံးတွေလိုမျိုး။ အာကာ ပြီးသွားတော့ ကျွန်တော်ပါ ရှူရှူးပေါက်ချင်လာသည်။ " ငါလည်း ပေါက်အုံမယ်...ခဏကိုင်ထားပေး" ဖယောင်းတိုင်ကို အာကာလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်သည်။ အိမ်သာ တံခါးကို အာကာ့လို ဖွင့်ပြီး မပေါက်ရဲတော့ ကျွန်တော် ပိတ်လိုက်သည်။ " ဒီလောက်မှောင်မဲနေတာ...ငါ မမြင်ရပါဘူးကွ... တော်ကြာ ချော်ကျနေအုံးမယ်" ငါ ရှက်လို့ပါကွာ..ဆိုပြီး အသံလေးချွဲပျစ်ပျစ်နဲ့ ပြန်အော်ပစ်လိုက်ချင်ပေမယ့်...ဘာတုန့်ပြန်မှုမှ မလုပ်တော့။ အာကာ့ နေရာမှာ ကိုပိုင် ဆိုရင်တော့ ကျွန်တော် တံခါးပိတ်ပစ်မှာမဟုတ်။ လက်ဆေးကန်မှာ လက်သွားဆေးမှ အာကာ လက်မဆေးတာ သတိထားမိသည်။ " အာကာ...သေးပေါက်ပြီး လက်မဆေးဘူးလား... ညစ်ပတ်တယ်..." " ကိုယ့်ပစ္စည်း ကိုယ်ကိုင်တာပဲ...သန့်ပါတယ်ကွ..." ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ပြန်ဖြေတဲ့ အာကာ့ လေသံက ချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းနေသည်။ ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်အောက်က အာကာ့ အပြုံးလေးက ရင်ဘတ်ထဲအေးသွားစေသည် မဟုတ်လား။ " ဘာပဲပြောပြော... လက်ဆေးတာ ပိုကောင်း၁တယ်လေ...မဟုတ်ရင် မျက်နှာကိုင် ဘာကိုင်..." " ဘာလဲ... ဂွေးစိ အနံ့ရှိမှာကြောက်လို့လား...မရှိပါဘူးကွ...နမ်းကြည့်.." သူ့လက် ကို သူ အရင်ဆုံးနမ်းပြီး ကျွန်တော့် နှာခေါင်းနားကပ်ပေးတယ်။ သူအသုံးအနှုန်း ဂွေးစိ ဆိုတာကို ရီချင်မိပေမယ့်...သူ လုပ်ပုံကိုင်ပုံလေးက ရိုးရိုးသားသားလေး။ " ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဝအောင်နမ်း... ဦးလေးနဲ့ တူ လို့မပြောရဘူး...ညစ်ပတ်တာကမ်းကုန်...ပေး..ဖယောင်းတိုင်.." " ဟား...စတာပါကွ...မင်းက လည်း..." ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ နောက်က နေလိုက်လာသည်။ အိမ်ရှေ့က ပြတင်းပေါက်ဖွင့်ထားလို့လားမသိ... တခန်းလုံးက အေးစိမ့်နေသည်။ အခန်းထဲရောက်တော့...အာကာ က ဒီတခါ အထဲဝင်အိပ်သည်။ ကျွန်တော် အိပ်ဖို့လုပ်ပေမယ့် စိတ်တွေက ကိုပိုင့်ဆီ ပြန်ရောက်သွားသည်။ ခုထိ သောက်နေတုန်းပဲလား မသိ။ " မင်းအိပ်နှင့်..ငါ ကိုပိုင့် ကို သွားကြည့်လိုက်အုံးမှာ..." " သူ မအိပ်သေးဘူးလား" " မအိပ်သေးဘူး...သူ နည်းနည်းပါးပါးသောက်နေတယ်..." ဘယ်လောက်တောင် အိပ်ရေးပျက်ခဲ့မှန်းမသိ။ "အင်း" လို့ တလုံးတည်းဖြေပြီး ဟိုဖက်လှည့်သွားသည်။ ခြေထောက်ကို ဖွဖွလေးနင်းပြီး အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းဆီကို လျောက်သွားလိုက်သည်။ ကျွန်တော် ထင်တဲ့အတိုင်း ကိုပိုင် ထိုင်ရက်နဲ့ အိပ်ပျော်နေသည်။ ထွန်းထားတဲ့ ဖယောင်းတိုင်က ငုတ်တိုလေးပဲ ကျန်တော့သည်။ အင်္ကျ ီချွတ်ကြီး နဲ့ ပြတင်းပေါက်က လေကလည်း တဝှီးဝှီးတိုက်နေသည်။ လေဖြတ်သွားရင် ဒုက္ခ။ ပြတင်းပေါက်ကို အရင်သွားပိတ်လိုက်သည်။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို အစွမ်းကုန် ဆန့်ထားပြီး အိပ်နေသည်။ ပုဆိုးက ပေါင်တဝက်ပေါ်မှာသာရှိသည်။ ကျွန်တော့် သွေးတွေက ချက်ချင်း ဆူပွက်လာသလို၊ အာခေါင်တွေခြောက်လာသည်။ ရင်ခုန်သံတွေမြန်လာသည်။ မိန်းမနှင့် ကလေး ရှိသည့် ယောကျာ်းတစ်ယောက်ကို စိတ်နဲ့တောင် မပြစ်မှားသင့်ပေမယ့် ကျွန်တော် ကိုယ်ထိလက်ရောက် ကျူးလွန်ဖို့ စိတ်တွေ နိုးထ နေသည်။ ဖယောင်းတိုင်ကို မသိမသာ အောက်သို့ နှိမ့် ချလိုက်သည်။ အလင်းရောင်ခပ်ဖျော့ဖျော့က ကိုပိုင့် ပေါင်ကြားထဲ မသိမသာ တိုးဝင်သွားသည်။ ပုဆိုးက ခပ်ထူထူအုပ်ထားလို့လည်း မသိ၊ ဘာမှ သေချာမမြင်ရ။ မရတာကို ပိုပြီးလိုချင်မိသည် မဟုတ်လား။ ကိုပိုင့် ကို ခုမှသေချာသတိထားမိသည်။ ကိုပိုင့်တွင်လည်း အင်မတန် နမ်းချင်စရာကောင်းသော နှုတ်ခမ်းတွေရှိသည်။ အာကာ လိုတော့ ခပ်ပါးပါးမဟုတ်၊ အပေါ်နှုတ်ခမ်းတွေက ခပ်ထူထူ။ ပုဆိုးခါးပုံစ အောက်နားတွင် ဖောင်းနေသော နေရာလေးကို ကိုင်ကြည့်ချင်စိတ်ထက် ကိုပိုင့် နှုတ်ခမ်းတွေကို မသိမသာလေး နမ်းချင်စိတ်တွေ တဒိန်းဒိန်း။ အာခေါင်တွေခြောက်ကပ်လာမှုက နှုတ်ခမ်းတခုလုံး ခြောက်ကပ်လာသလိုလိုပင်။ ကျွန်တော် အရဲစွန့်ပြီး ကိုပိုင့်အနားကပ်သွားလိုက်သည်။ အရက်နံ့သင်းသင်း နှင့် ကိုပိုင့်ရဲ့ ကိုယ်ရနံ့က ကျွန်တော့် တကိုယ်လုံးကို နုံးချိသွားစေသည်။ မတော်တဆ ကိုပိုင် နိုးလာရင် ကျွန်တော် အရှက်ကွဲမည်၊ ကိုပိုင်က အေးအေးဆေးဆေးနဲ့ ဖြေရှင်းတတ်သူမဟုတ်။ မထူးတဲ့အဆုံး..ဆန္ဒတွေကို သိက္ခာဖြင့် ကျွန်တော် ထိန်းလိုက်သည်။ GYM မသွားပေမယ့် ကျစ်လစ်နေသော ခပ်တုတ်တုတ်လက်မောင်းတွေကို ခပ်ဖွဖွ ကိုင်ပြီး လှုပ်နှိုးလိုက်သည်။ " ကိုပိုင်... ကိုပိုင်... အခန်းထဲမှာ သွားအိပ်ရအောင်" အသက်မရှိသည့်အလား တုတ်တုတ်မှ မလှုပ်၊ ရုတ်တရက် ကျွန်တော် လန့်သွားသည်။ ကြားဖူးတာကို သတိရမိသည်။ အရက်ကသောက်ထားသည်၊ လေက တိုက်သည်။ အခန့်မသင့်လျှင်... ဘုရားရေ။ ကျွန်တော် ခပ်ကြမ်းကြမ်း လှုပ်နှိုးလိုက်သည်။ "ကိုပိုင်... ကိုပိုင်...ထ....ထ...အခန်းထဲ သွားအိပ်မယ်..." လက်မောင်ကို ကိုင်ထားတော့ ကျွန်တော့်လက်အပေါ်ကိုပိုင် ဖမ်းဆုတ်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက်လန့်သွားပေမယ့် ကျွန်တော် ထ မအော်မိ။ ကိုပိုင်မျက်လုံးတွေက မဖွင့်သေး။ ပါးစပ်က ခပ်တိုးတိုး ရွတ်နေတာကြားရသည်။ " သက်... သက်... မင်း..ငါ့ကို... မထားခဲ့ပါနဲ့ကွာ... မင်းကို ငါချစ်တယ်....တကယ်ပါ..." ဘုရားရေ... ကိုပိုင် ရဲ့ ခပ်တိုးတိုးစကားသံက သူ့မိန်းမ မမိုးကိုခေါ်တာမဟုတ်၊ "သက်" ဆိုတာက... " ဟာ...." ကျွန်တော့်လက်တွေကို ဖမ်းဆုပ်ပြီး ကိုပိုင်က ကျွန်တော့်ကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ မျက်လုံးတွေက မဖွင့်သေး။ ကိုပိုင် တကယ်ယောင်နေတာလား။ အိပ်မက် မက်နေတာလား၊ ဒါမှမဟုတ်...ဟန်ဆောင်နေတာများလား။ ကျွန်တော့် တကိုယ်လုံး အားအင် မရှိတော့ သလို ပျော့ခွေသွားသည်။ ကိုပိုင့် ရဲ့ လည်ပင်းနားမှာ ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းတွေ ထိကပ်လျက်၊ ချွေးအနည်းငယ်စို့နေပေမယ့် ကျွန်တော် မြတ်နိုးစွာ နမ်းမိ၏။ ဘဝ မှာ ယောကျာ်း တစ်ယောက်ရဲ့ လည်တိုင်ကို ပထမဆုံး နမ်းမိချင်းပင်။ ကုန်းကုန်းကွကွ ဖြစ်နေသော ကျွန်တော့်ကိုယ်ကို မသိမသာ လျောချလိုက်ပြီး အလိုက်သင့် ပြန်ဖက်ပေးလိုက်သည်။ "အို..." နွေးထွေးပြီး ပျော့အိအိ နှုတ်ခမ်းတွေက ကျွန်တော့်ရဲ့ လည်တိုင်ပေါ်မှာ။ နှုတ်ခမ်းမွှေးငုတ်တိုတွေကြောင့် စူးခနဲတချက်ဖြစ်သွားပေမယ့် ကျွန်တော် မရုန်းမိပြန်ဘူး။ ဘုရားရေ...ကိုပိုင့်ရဲ့ ရင်ခွင်က နွေးထွေးလိုက်တာ။ ကျစ်လျစ်ထူထဲ တဲ့ ရင်ခွင်တစ်ခုက မိန်းမ တစ်ယောက်အတွက် ဖြစ်နေတာကို ကျွန်တော် မနာလိုမိတာ အမှန်။ တော်ကြာ ဟန်ဆောင်ပြီး ကျွန်တော့်ကို နောက်နေတာဆိုရင် ကျွန်တော် အရှက်ကွဲမည်။ နောက်တခေါက် ကြိုးစားပြီး နှိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ "ကို.......ပ..." ပိုင် ဆိုတဲ့ စကားကိုတောင် ပီသစွာမခေါ်လိုက်ရ။ ကိုပိုင် ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေက ကျွန်တော့်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ တထပ်တည်း ကပ်ထားသည်။ ငါ..အိပ်မက်များ မက်နေတာမျာလား။ ကျွန်တော့်ရဲ့ အပေါ်နှုတ်ခမ်းတွေကို ကိုပိုင့် နှုတ်ခမ်းထူထူက စုပ်ယူထားသည်။ အရက်နံ့ကို ကျွန်တော်မုန်းပေမယ့် ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းပေါ်က အရက်နံ့က သေလောက်အောင် မူးယစ်စေသည်။ ကျွန်တော် အငမ်းမရ ပြန်စုပ်သပ်မိ၏။ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေက အခုလောက် နူးညံ့နေမှန်း၊ ချိုမှိန်နေမှန်း သိခဲ့ရင်...။ ကိုပိုင့် မျက်လုံးတွေက ခုထိ မဖွင့်သေး။ ကျွန်တော် အနည်းငယ် တွန်းထုတ်ကြည့်တော့ ကျွန်တော့် ခါးတွေကို လက်တဖက်နဲ့ ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားပြန်သည်။ မထူးတဲ့အဆုံး ဒူးထောက်ချပစ်လိုက်သည်။ ဒါလည်း အလိုက်သင့် ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး တခါမှ မနမ်းဖူးသလိုမျိုး အငမ်းမရ လိုက်နမ်းနေသည်။ အာကာသာ အအိပ်ဆက် သူတစ်ယောက်ဆိုရင် ကျွန်တော့်ရင်ခုန်သံကြောင့် နိုး နေလောက်ပြီ။ မိန်းမရှိသည့် ကလေးရှိသည့် ယောကျာ်းတစ်ယောက်နဲ့ မဖောက်ပြန်သင့်ကြောင်းဆိုတဲ့ အတွေးက ဝင်လာပြန်သည်။ စိတ်တွေက နှစ်ခြမ်းတိတိ ။ ရုတ်တရက် အနမ်းတွေရပ်သွားပြီး ကိုပိုင် ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့်မျက်နှာက သူ့ရင်ခွင်နားမှာ။ ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ။ ဖျတ်ခနဲ မီးလင်းသွားသလိုခံစားရပေမယ့် လျှပ်စီးလျက်တာ မှန်းသိလိုက်သည်။ မိုးချိန်းသံကြားရင် ကိုပိုင် နိုးလာပါစေ။ မိုးချိန်းသံ ကျယ်ကျယ်ကြားဖို့ တိတ်တိတ်လေး စောင့်နေမိသည်။ ကိုပိုင့် နှုတ်ခမ်းတွေကြောင့် ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းတွေက အရက်နံ့သင်းသင်း ကျန်ခဲ့သည်။ ကျွန်တော် ဒူးထောက်ထားရကနေ ထမယ် လုပ်တော့ လက်တွေက ကျွန်တော့် ကျောပေါ်ကို ရောက်လာပြန်သည်။ ကိုပိုင် အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာများလား။ "ကိုပိုင်... ထတော့... ဒီမှမအိပ်နဲ့" ကျွန်တော် အော်ပြောလိုက်ပေမယ့် မိုးချိန်းသံက ကျွန်တော့် အသံတွေကို ဖုံးအုပ်သွားသည်။ မိုးချိန်းသံက ကျယ်ပေမယ့် ကိုပိုင်က မနိုးသေး။ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသော သူက နိုးရခက်သည် မဟုတ်လား။ ကိုပိုင့် ပေါင်ကြားထဲ ရောက်နေတဲ့ ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်အောက်က ကိုပိုင့် အသားချောင်းကြီးက တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေတာ သတိထားမိတယ်။ မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင်က ကျိန်စာတိုက်ထားသလို ကျွန်တော့် စိတ်တွေက အစွမ်းကုန် ညစ်ညမ်းနေပြန်တယ်။ မသိမသာ ကိုယ်ကို ထပ်လျှောချလိုက်တယ်။ နဂိုကတည်းက ပြေချင်ချင် ပုဆိုး ခါးပုံစကို ပါးစပ်နဲ့ ကိုက်ပြီး ဖြေလိုက်တယ်။ ချက် အောက်က အမွှေးတွေကို မသိမသာ နမ်းရှုတ်မိတယ်။ ပုဆိုးစက လွတ်သွားသော ကိုပိုင့် ညီငယ်က ငေါက်ခနဲ ထထိုင်လိုက်သလို၊ အမူးပြေသွားသလို ကျွန်တော့် မျက်လုံးတွေပြူးကျယ်သွားမိတယ်။ ကျွန်တော် ခန့်မှန်းထားတာထက်ပိုပြီး ကြီးထွားနေတယ်။ ရွှေငှက်ပျောသီးလို တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်၊ အရှည် က ကျွန်တော့် မေးစေ့ကနေ နှဖူးအလယ်လောက်ထိရှိတယ်။ အပြာကားတွေထဲကမင်းသား တွေပဲ ဒီလို အရွယ်အစားရှိတာမြင်ဖူးပေမယ့် ကိုပိုင်က စံချိန်မီတယ်။ ခုနပဲ ရေချိုးထားလို့ဖြစ်မယ်။ ကိုယ်သင်းနံ့ကလွဲရင် ရနံ့က လတ်ဆတ်နေတယ်။ ပါးစပ်ကို ခပ်ကျယ်ကျယ်ဟပြီး နွေးထွေးနေတဲ့ အသားချောင်းကြီးကို ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ ဒစ်ကြားထဲကို လျှာနဲ့ လျက်လိုက်တော့ ကိုပိုင် တချက်တွန့်သွားတယ်။ ကျွန်တော့် ညီငယ် ကအစွမ်းကုန်ခေါင်းထောင်လို့။ လက်နဲ့ထိလိုက်ရင်တောင် ပြီးသွားလောက်တယ်။ အရင်းနားကို ကိုင်လိုက်တော့ လက်ညှိုးနဲ့လက်မ မထိ။ ကျွန်တော့်ရင်တွေတဒိတ်ဒိတ်နဲ့အတူ ဘဝမှာ တခါမှ မကြုံဖူးတဲ့ ခံစားမှုမျိုး။ အလိုချင်ဆုံး အရာတစ်ခုကို ရလိုက်တဲ့ ကလေး တစ်ယောက်လို...။ ပါးစပ်ထဲက ထွက်သွားမှာကို ကြောက်နေမိသလို၊ ပျော်ရွှင်ခြင်းရယ်၊ ရင်ခုန်ခြင်းရယ်၊ အိမ်ထောင်သည်ယောကျာ်းတယောက်အပေါ် ဖောက်ပြန်မိတဲ့ ကိုယ့်စိတ်ရယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ရမ္မက်တွေဟာ အရာရာကို ဖုံးလွှမ်းသွားတယ်။ မျက်လုံးကို မှတ်ပြီး အစွမ်းကုန် အရသာ ခံနေမိတယ်။ ထုတ်ချည်သွင်းချည် နဲ့ ဘယ်လောက်ကြာကြာ ကျွန်တော် လုပ်ပေးမိမှန်းမသိ၊ ကိုပိုင့် လက်တဖက် က ကျွန်တော့် ခေါင်းပေါ်ကို ရောက်လာတော့ ကျွန်တော် လန့်သွားတယ်။ ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်တော့..ဟူး...တော်ပါသေးရဲ့...မျက်လုံးတွေခုထိ မှိတ်ထားတယ်။ ဒီအချိန်တွေကို ဖြစ်နိုင်ရင် ကျွန်တော်ရပ်တန့်ထားချင်မိတယ်။ တခါမှ ရေခဲချောင်းမစားဖူးတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လို အရသာရှိရှိ စုပ်သပ်မိတယ်။ ကိုပိုင့် လက်တွေက ကျွန်တော့် ဆံပင်ကို ရုတ်တရက် ဆွဲလိုက်တယ်။ ပါးစပ်ထဲကိုပူနွေးပျစ်ချွဲတဲ့ အရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်ပေမယ့် နောက်မဆုတ်ဘဲ...နေမြဲအတိုင်းနေမိတယ်။ အသန့်ကြိုက်လွန်းတဲ့ ကျွန်တော်က ကိုပိုင့်ရဲ့ သုတ်ရည်တွေပါးစပ်ထဲ အပြည့်။ လက်တွေက စားပွဲပေါ်က ဖန်ခွက်ကိုယူပြီး ထွေးချလိုက်တယ်။ ကိုပိုင့်ကိုကြည့်လိုက်တော့ သူမသိတဲ့အတိုင်း အိပ်မောကျနေတုန်း။ ခုနက မတ်မတ်ထောင် နေတဲ့ အသားချောင်းကြီးက သူမဟုတ်တော့တဲ့အတိုင်း ပျော့ကျသွားတယ်။ ပြေနေတဲ့ ပုဆိုးက မသိမသာ ပြန်ဖုံးပေးထားလိုက်ပြီး ဖန်ခွက်တွေဆေးဖို့ နောက်ဖေးထွက်ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ရှက်စိတ်ရယ်၊ ရမ္မက်ရယ်။ ဆာလောင်မှုရယ်၊ ရောပြွန်းလို့။ ရင်ဘတ်ထဲ ဘာမှန်းမသိတဲ့ ဝမ်းနည်းမှုက မျက်ရည်တွေ ပျို့တက်လာတယ်။ ဖန်ခွက်ဆေးတယ်။ ပြီးတော့ မျက်နှာသစ်လိုက်ပြီး အိမ်ရှေ့ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော် အိမ်ရှေ့ပြန်ရောက်တော့ ကိုပိုင်က မျက်လုံးတွေကို လက်နဲ့ပွတ်နေတယ်။ ဒါဆို ခုနက ကိုပိုင် တကယ်အိပ်ပျော်နေတာ မဟုတ်ဘူးပေ့ါ။ ရှက်စိတ်ကြောင့် တကိုယ်လုံး ပူထူသွားတယ်။ " မင်း မအိပ်သေးဘူးလား ကဝေ" ကိုပိုင့်လေသံက ခုန အာကာ လို့ အိပ်ယာက ထထချင်း အက်ရှရှ လေသံမဟုတ်။ ကြည်လင်ပြတ်သားနေတယ်။ " တရေးနိုးတာ" ကိုပိုင့် မျက်ဝန်းတွေကို ကျွန်တော် စိုက်မကြည့်ရဲဘူး။ " ငါလည်း...ဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားမှန်းမသိဘူး...လာ...အခန်းထဲ သွားအိပ်ရအောင်..." ကိုပိုင် ရုတ်တရက် ထလိုက်တော့ ပုဆိုးက မချည်ထားတော့ ကျွတ်ကျသွားတယ်။ ကျွန်တော် မျက်နှာလွဲလိုက်ပေမယ့် ကိုပိုင်က ဘာမှ မဖြစ်သလို။ " ကျွန်တော် ဟိုဖက်ခန်း ပြန်အိပ်တော့မယ်..." ကိုပိုင်က ကျွန်တော့်နား ကပ်လာပြီး ပုခုံးပေါ် လက်တင်ပြီး " တယောက်တည်း အိပ်ရဲတာလည်း မဟုတ်ဘူး.. မင်းအကြောင်း ငါ မသိတာ မှတ်လို့" "အိပ်ရဲပါတယ်ဗျ... နောက်ပြီး... ကုတင်ပေါ်မှာ ၃ယောက်အိပ်လို့မရဘူးလေ..." ကိုပိုင်က အားရပါးရ ပြုံးလိုက်တယ်။ "ကုတင်ပေါ်မှာ အိပ်မယ် လို့ ဘယ်သူပြောလဲ..." "ဒါဆို..." " ဒီမှာပဲ...ဖျာခင်းပြီး မင်းနဲ့ ငါ အိပ်မယ်လေ..." ကျွန်တော့်ရင်ခုန်သံတွေ ကျွန်တော် ကြားနေရတယ်။ ကိုပိုင့် ကို ထပ်ပြီး နမ်းချင်စိတ်တွေ မရိုးမရွ။ ဖြစ်နိုင်ရင် ကိုပိုင့်ရင်ခွင်ထဲမှာ အိပ်စက်ချင်မိတယ်။ နောက်ကနေ ပွေ့ဖက်ထားတဲ့ ကိုပိုင့် ရဲ့ နွေးထွေးမှုတွေထဲမှာ အိပ်စက်ချင်မိတယ်။ " အင်း..." ကျွန်တော် ထပ်ပြီး မငြင်းမိလိုက်တော့။ ဧည့်ခန်းထဲမှာပဲ ထိုင်စောင့်နေမိတယ်။ ကိုပိုင်က ခေါင်းအုံးရယ်၊ ဖျာတစ်ချပ်ရယ်၊ စောင်တစ်ထည်ရယ်။ အကုန်လုံး တယောက်တည်းသယ်လာ တာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့ ဖျာခင်းပြီး တူတူ အိပ်ကြတယ်။ ကျွန်တော် ကိုပိုင့်ကို ကျောပေးပြီး (ဖင် ပေးပြီး အိပ်တာ မဟုတ်ပါ) အိပ်လိုက်တယ်။ "စောင်ခြုံထားမလား...ကဝေ" " မခြုံတော့ပါဘူး... ကျွန်တော် မချမ်းဘူး..." ကျွန်တော် လှည့်မကြည့်ဘဲ ဖြေလိုက်ပေမယ့် ကျွန်တော်သိတယ်။ ကိုပိုင် ကျွန်တော့်ဖက်ကို လှည့်ပြီး အိပ်နေတယ် ဆိုတာကို။ ကိုပိုင့်ရဲ့ နှုတ်ခေါင်းက မှုတ်ထုတ်လိုက်တဲ့ လေပူတွေက ကျွန်တော့်ဂုတ်နားကိုလာလာထိတယ်။ နောက်...ကျွန်တော့်ကို လာဖက်ထားတယ်။ ကျွန်တော် အရင်က စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ဖူးတဲ့ အရာတွေ အခုဖြစ်လို့လာပြီ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် ဝမ်းနည်းမိတယ်။ ဒါတွေအားလုံးက တဒင်္ဂပဲလေ။ ဒီအချိန်လေးကိုပဲ သာယာနေမိရမှာ။ မိန်းမနဲ့ ကလေး ရှိတဲ့ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ကို ချစ်မိရင်...ချစ်မိတဲ့ သူက အမှား။ မဖြစ်နိုင်မှန်းသိတဲ့ 'အချစ်" ဆိုတာကိုတောင် စိတ်ကူးယဉ်တတ်တာမျိုးလေ။ မျက်လုံးတွေကို မှတ်ထားပေမယ့် ရင်တွေက ခုန်နေတယ်။ ဒီပုံစံ အတိုင်း ဆို ဒီည ကျွန်တော် အိပ်ပျော်မှာ မဟုတ်တာ သေချာတယ်။ လျှပ်စီးလက် သလိုမျိုး ကျွန်တော့် အတွေးတွေ တချက် လက် သွားတယ်။ ခုနက ကိုပိုင် ပါးစပ်ကနေ ယောင်တဲ့ "သက်" ဆိုတာကို သိချင်နေမိတယ်။ "ကိုပိုင်..." "ဘာလဲ...ပြော" မေးလိုက်မှ လက်တွေက ပိုပြီး တင်းတင်းဖက်ထားလိုက်သလိုလို။ သေချာတာက ကျွန်တော် ပျော်နေတာလား၊ ကြည်နူးနေတာလား၊ ရင်ခုန်နေတာလား။ " ကိုပိုင့် အသိထဲ မှာ... ကိုပိုင်က.. သက်... ဆိုပြီး ခေါ်တဲ့လူရှိလား...." ခုနက တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားတဲ့ လက်တွေက ချက်ချင်းကို လျော့ရဲသွားတယ်။ " မင်း...ဘာလို့ အဲ့မေးခွန်းကိုမေးတာလဲ..." ကိုပိုင် စိတ်လှုပ်ရှားသွားပုံမပေါ်ဘူး။ အမှန်ဆိုရင် အံ့အားသင့်သွားတဲ့ လေသံမျိုးဖြစ်ရမှာမဟုတ်လား။ အခုတော့ မေးသင့်တဲ့ မေးခွန်းတခုကို ပေါ့ပျက်ပျက်မေးလိုက်သလို။ " ခုနက ကိုပိုင် ယောင်တယ်လေ...အိပ်ပျော်သွားတုန်းက..." " မင်းက ငါ ယောင်တာတွေကို နားထောင်နေတယ်ပေါ့..." လူတစ်ယောင် ယောင်တယ် ဆိုတာ စကားလုံး အပိုင်းအစ တချို့သာ ပြောထွက်တာပါ။ ဝါကျအစုံအလင်နဲ့ ပြောထွက်ရင် သေချာတယ် ယောင်တာ မဟုတ်လောက်ဘူး။ "နည်းနည်းပါးပါး.." "ပြောပါအုံး...ငါဘာတွေပြောထွက်လဲ" ကျွန်တော်သာ ကိုပိုင့်နေရာမှာဆိုရင် အရမ်းသိချင်နေတဲ့ ပုံစံပေါက်နေမှာ။ အခုဟာက သိပြီးသားအဖြေတစ်ခုကို နောက်တစ်ခေါက်ပြန်မေးနေသလိုကြီး။ "ကိုပိုင်ပဲ သိမှာပေါ့..." "ဟာ...ဒီကောင်လေး... မသိလို့မေးတာ ဈေးကိုင်နေသေးတယ်...ကဲ.." ကိုပိုင်က နောက်ကနေ အတင်း လာဖတ်ပြီး ကျွန်တော့် ဂုတ်တွေကို ခပ်ဖွဖွလာကိုက်တယ်၊ " ကိုပိုင်... ခွေးဝင်စားတာလား...တချိန်လုံး လာလာကိုက်နေတယ်..." " မင်းကို ချစ်လို့လည်း ကိုက်ရသေးတယ်..." (ချစ်လို့) ဆိုတဲ့ စကားလုံးက သူ့ပါးစပ်က မတော်တဆ ပြုတ်ကျလာပေမယ့် ကျွန်တော့်အတွက် က ရင်ခုန်သံတွေ က ဖရိုဖရဲပါ။ "အိပ်ပြီဗျာ...မဆော့တော့ဘူး..." "မင်းဟာမင်းအိပ်ပေါ့... ငါ..မင်းအိပ်မှ.....ဟား...." "ကို....ပိုင်..." သူ ကျွန်တော့်ပုခုံးကို ကိုင်ပြီး သူ့ဖက် ကို ဆွဲလှည့်လိုက်တယ်။ သူနှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ထိမိမတတ်။ ကျွန်တော် အသားတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်မိတဲ့ အထိ ရင်ခုန်လာတယ်။ "မင်း ဆိုတဲ့..ကောင်လေးကလေ... ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေပဲတွေးတယ်... ကဲ...အိပ်ပြီ...ဟိုဖက်လှည့်.." ဘာဆိုဘာမှ ပြောချိန်မရခင်မှာ အတင်းပြန်လှည့်ပစ်တယ်။ သူ ကျွန်တော့်ကို ကျောပေးပြီး လှည့်သွားတယ်။ စိတ်ထဲမှာ ဘာမှန်းမသိတဲ့ ဝမ်းနည်းမှု။ ခေါင်းစဉ်တပ်လို့မရတဲ့ ဝမ်းနည်းမှု။ မျက်လုံးတွေကို အားနဲ့ ပိတ်ပစ်လိုက်တယ်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် မိုးချိန်းသံက အကျယ်ကြီး။ လေက တဖြူးဖြူး ဘယ်ကနေတိုးဝင်လာမှန်းကို မသိ။ မျက်လုံးတွေစင်းလာပြီး တကယ်အိပ်ချင်လာတယ်။ အိမ်ထောင်သည် ယောကျာ်းတစ်ယောက်ကို ချစ်မိတဲ့ စိတ်တွေကို သတ်ပစ်ဖို့ ကျွန်တော်... ကြိုးစားရအုံးမယ်။ အကောင်းဆုံးက ကိုပိုင်နဲ့ အဝေးဆုံးကို ထွက်ခွာဖို့ ကျွန်တော် ကြိုးစားရအုံးမယ်။ ကျွန်တော့် အတွက် အရာအားလုံးဟာ အိပ်မက် တစ်ခုသာဖြစ်ပါစေ။ ချစ်တဲ့ သိုးငယ်။ 20 Aug 2010 မှ စတင်ရေးပြီး 20 April 2016 တွင် အဆုံးသတ်သည်။
စားကြွင်း။ ။ ဇာတ်လမ်းတကယ်မဆုံးသေးပါ။ ဆက်ရန်ကျန်ပါသေးသည်။
