Uzun zaman sonra ilk kez alıyorum elime kalemi. Uzun zaman sonra ilk kez yazıyorum bu satırlara. Ben, sevgili okuyucum, Kayra, uzun zaman sonra ilk kez bu kadar çıkmaza girdiğimi hissediyorum. Şimdi bir günün son saatlerindeyim, belki de yaşadığım hayatın son saatlerindeyim, bilemem. Tarih 15 Mayıs 2024. 22.24 sularında yazıyorum sana.
Bana "Ne hissediyorsun?" diye sorsan, sana sadece boş gözlerle bakarım. Ben de bilmiyorum tam olarak ne hissettiğimi çünkü. Aklımda sürekli dönen düşünceler, sürekli olan bir isteksizlik, kolayca kırılan bir kalp, boş konuşan insanlar... Hepsi beni zorluyor, bu hayat şartları beni her zaman zorluyor. Nefret ediyorum yaşamaktan. Oysaki çevremdeki insanlar benim için bir şeyler yapmaya çalışıyorlar. Neden adapte olamıyorum bu hayata? Neden herkes gibi, diğerleri gibi olamıyorum ben?
"Başlıkta neden sıfır var?" diye soracak olursan, sıfır başlangıcı simgeliyor. Bu mektup her şeye yeniden başlamam için, yeni bir sayfa açmam için bir şans.
Küçüklüğümden beri çok şey değişti. Artık anneme karşı çıkabiliyorum mesela ya da babamla aramıza sanki dağlar girdi. Ayrıca derslerime o kadar önem vermiyorum ve okulu da sevmiyorum. Değişmeyen şeyler de var ama. Hâlâ erken yatıyorum, hâla uyumayı ve yemek yemeyi seviyorum.
"Peki neden bunları anlatıyorsun?" diye sorarsan, sana ilham olmak istiyorum. Yazdıklarımdan bir şeyler çıkarıp hayatına yön vermeni istiyorum, sevgili okuyucum.
Yazımın sonuna geldik. Umarım bu kadarcık yazdığım şeylerden az da olsa bir şeyler anlamışsındır, sevgili okuyucum. Bu mektup burada bitmedi, sen okumayı bitirene kadar da devam edecek. Tekrar görüşeceğimize emin ol, sevgili okuyucum.
Kayra'dan,
Sizlere...
