lalisa, roseanne, jisoo ve diğer bütün herkes burada. nefes alamadığımı hissetsem de kameralara gülümsüyorum.
ölüm gibi bir şey burada olmak.
sanki birine gözümün ucuyla dahi baksam içinden kılı kırk yarıp başka başka anlamlar çıkarabileceklermiş gibi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
büyük ekrandaki kameralar bize dönüyor, yeniden gülmek zorunda olduğumuzu hissediyorum.
grubumuz dağınık ama sevenlerimiz için son kez bir aradayız, ödül alıyoruz.
bts yakınımızda, taehyung arada gözlerini sırtımda gezdiriyor, hissediyorum. karnıma indirdiğim soğuk elimi tenime bastırırken nihayet çekimler duruyor, kulise geçmek adına hepimiz yerlerimizden kalkıyoruz.
tuvalete gidip sakinleşmem gerektiğini hissediyorum.
telefonu elime almak istemiyor, bu törenden sonra hakkımda söylenecek olan bütün kötü eleştirileri şimdiden tahmin edebiliyorum.
taehyung peşimde, beni takip ediyor.
ondan prim kasmamam gerektiğini söylemek için yanıma geldiğini düşünürken bizi kimsenin göremeyeceği soyunma odalarına sürükleyip gözlerime bakarak sakinleştiren etkisi altına alıyor beni.
“sakin ol jennie, sakin ol. inan bana çok iyiydin, sana yemin ederim çok iyi dans ettin.”
ona inanamayarak dolan gözlerimi kaçırıyorum.
ardından kahkahalara boğuluyor, kendimi tutamayarak ağlamaya başlıyorum.
taehyung acıyan bakışlarını üstümde gezdirirken beni kendisine çekip sarılıyor.
“sana gülüşünü yeniden kazandıracağım jennie, endişelenme. benimleyken seni kimse incitemez.”
