Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ᜊ
başımı umutsuzca sallarken nefes almaya çabalayışımın boşa olduğunu fark ediyorum.
günün birinde bu nefretin biteceğini düşünürdüm ama şimdiki zamana baktığımda geçmişten bu güne taşıdığım tek lanetin bu büyük nefret olduğunu anlıyorum.
lalisa’nın endişeli gözleri üstümde, ancak kimse bana acısın istemiyorum.
hep birlikte olduğumuz, büyük samsung etkinliğinde kendimi tutamayıp suratımın düştüğü dakikayı hatırlayınca yeniden engel olamıyorum kendime, dudaklarımdaki sahte gülücüğü uğurluyorum.
“bak jennie, çok başarılısın ve onlar senin anksiyete ile bu kadar büyük işler başardığını kabul etmek yerine, seni takdir etmek yerine yermeyi tercih ediyorlar.”
başımı sallıyorum, çünkü lalisa haklı.
jisoo destek vermek istercesine omzumu sıvazlıyor, roseanne ise fake hesaplarından bütün bu söylemlere kendine söyleniyormuş gibi pay biçerek yanıt veriyor.
bir an için düşünüyorum, her şey için geç kaldıklarında da bu kadar vicdansız olabilir mi ki bu insanlar?
