ECLIPSE (ÍNTEGRO)#1

Chapter 1: Secret

                                                                    ⚠STORY TRIGGER WARNING!⚠

                        Before proceeding on reading this story contains VIOLENCE, VULGAR WORDS, KILLINGS, BLOOD, and other contents that are not suitable for weak stomach readers. Prepare your bucket and tissues because I know that you're gonna use it.  Some of the scenes in this story were quite DISTURBING and TRAUMATIZING. Always remember I reminded you about the contents of this story. But if you still insist on reading this, then continue reading.

                                                                                     🖋 AUTHOR'S NOTE🖋

                  This story was only a work of fiction the characters, places, and events were only created by the author's playful and creative mind. You will encounter some typographical and grammatical errors.  I hope you'll enjoy this work of an unfamous Wattpad author. Love you lots and enjoy!

Copyright © 2024 by RA1NC4RN4T1ONE

All rights reserved

                                                  **************************

Hindi ko matandaan kung kailan ako huling nakisalamuha sa maraming tao. Papasok sa eskwelahan sa gabi at mananatili sa condo sa umaga. Pulit-ulit na routine sa loob ng labindalawang  taon kong magisa sa buhay. Mag-isa dahil wala naman na akong pamilya, may tumitingin lang sa akin pero masasabi ko pa ring mag-isa lang ako .Nakakasawa. Nakahiga ako sa kama ngayon, pilit na nililibang ang sarili. I don't remember the feeling of happiness? Tskk, I chuckled, remembering things is one of my weaknesses. Agad akong napatayo sa aking kama at tamad na tumungo sa aking study table. Kinuha ko ang aking cellphone at tinawagan ang isa sa pinakaimportanteng tao sa buhay ko, siya lang ang aking pinagkakatiwalaan. Agad naman itong sumagot.

"Why, anak? I slightly smiled when I heard that word.

"I'm out of stock."Tipid kong tugon. Kakaubos lang ng rasyon niya kagabi, agad naman akong napangiti sa sunod niyang sinabi.

"Don't worry. Kakatawag ko lang sa kanila. Padating na siguro yun mamaya-maya lang and kasama na rin dun ang gamot mo. Just wait. Don't do silly things, Dear." mapangasar niyang tugon. He know me very well. 

"Thanks, and . . . Tito Nicholai. Kailan ka bibisita?". Nagaalangan kong tanong, two weeks na ang nakakalipas ng huli siyang dumalaw. Alam kong napakabusy niyang tao but hindi niya nakakalimutan ang pagpapadala ng kailangan ko sa araw-araw. 

" I have many things to do in the company. Kakatok na lang ako sa iyong pintuan. Byee na anak, may aasikasuhin lang si Tito." nagmamadali niyang tugon na tila ba ay may importante pa siyang gagawin.

"Bye then". Pinatay ko na ang tawag. Bumalik ako sa pagkakahiga kanina, tumagilid ako at nakita ko ang liwanag na nanggagaling sa labas, makapal man ang kurtinang  nakalagay dito ay naaninag ko pa rin ang liwanag. Simula bata ako isang beses ko pa lang nakita ang liwanag ng umaga sa labas na muntik ko pang ikamatay. Itinigil ko rin kaagad ang pagtingin dito dahil nakaramdam agad ako ng pananakit ng aking mga mata. I hate this feeeling, being unable to see the morning or feel the heat of the sun. I hate it. I'm sensitive: my eyes, my skin, and even my hearing.

Pass afternoon when the packaged arrived at my front door, a white ice box with a very delicate seal. Agad ko itong ipinasok sa loob at hindi ko pa man nabubuksan at alam ko na agad ang laman nito. 

My food; the only source of my energy. 

My secret.

 Pagkabukas ko dito ay nakita ko agad ang anim na pack ng pulang likido at katabi nito ang isang maliit na box na may tag na benzodiazepines, my medicine. Nilagay ko ito sa ref at hinayaan muna doon. Kailangan ko ng magprepare sa pagpasok. My first class is at 8:30 pm and its already 7:18pm, so much time pero may kailangan pa akong daanan. Pumasok na ako sa banyo at nagsimulang maligo.