දුරුතු සඳ | THE ART OF HEALING ( YZ / Ongoing )

18 වන පරිච්ඡේදය

ආකාස ගඟේ... වළාවේ වෙළී
සීමාව සොයා සිසාරා ඇදී
එමි ආදරී... සිත සාදමී
මෘදු හාදු දී... හද ගිනි නිවමි
සුළඟ හිමිහිට හැමුවාවේ...
කොහෙද ඇය මට කිව්වාවේ...

පෑයූව සඳේ... අකාසේ රැඳී
ඈ වාගේ දිලී... රිදවයි නුඹ හිනැහී...

"දශ්මිර... දශ්මිර...ඇති පුතේ ඇති... කට පියන් ඉදින්කෝ මගේ රත්තරනේ මගේ ඔලුවත් එක්ක රිදෙනවා "

මම හිටියේ බිත්තියේ ඔලුව ගහන්... දැන් මගේ ඔලුවත් එක්ක රිදෙනවා... දශ්මිර කියනවා කියවිල්ලක් ගිරවෙක්ට වඩා හපන් ඒ කියවිල්ල...එකත් කියවන්නේ වැඩකට ඇති දෙයක් ගැන නෙමේ... බලපු මහා මොකද්ද නමක් තිබ්බ ෆිල්ම් එකක් ගැන... මූ නම් මහා වල්... වලත්ත ග්‍රහලෝකයක්... මට කියන්න කියලා තියෙන්නේ එච්චරයි

මට කම්මැලි... කම්මැලි නෙමේ මම ඉන්නේ බය වෙලා... ඊළඟට මොකද්ද වෙන්නේ යන්නේ කියලා නොදැන බය වෙලා...ගෙදරට කොල් එකක් ගන්නවත් ෆොන් එකක් නැහැ... මෙවුල් එක තිබ්බත් කොල් එකක් දෙන්න හරි නම්බර් එකක් මතක තියෙන්න එපැයි...

අයාන් උඹ ඊලඟ දවසේ ඉදගෙන ඔය මගුල බෙල්ලේවත් එල්ල ගෙන පලයන් යන... යන තැන... තොට මෙලෝ මල දානය දෙයක් මතක නැහැ... පිස්සෙක් වගේ එහාට දුවනවා ආයෙත් මෙහාට දුවනවා කනවා බොනවා අඩනවා නිදා ගන්නවා...

කිසි පිලිවලක් ලස්සනක් කියලා දෙයක් නැහැ උඹ ඇතුලේ... කොයි වෙලාවේත් දෙපැත්තට ඇදෙන ගමන් ඔහේ උඩ බලා ගෙන ඉන්නවා... මම හිතන්නේ මෙකේ වැරැද්ද තියෙන්නේ මගේමයි කියලා... ගුරුවරයෙක් දරුවෙක් හදන්න කලියෙන් ඒ ගුරුවරයා හැදිලා ඉන්න ඔනා...