දුරුතු සඳ | THE ART OF HEALING ( YZ / Ongoing )

47 වන පරිච්ඡේදය

" ඔය පොත පැත්තකින් දාලා ඇදේ හරියට ඉදගෙන කට අරිනවා අයාන් "

" ඇති... බඩ පිරිලා තියෙන්නේ "

ඇදේ උඩු බැලි අතට ඇලවිලා මිහිට ගෙනාව කතන්දර පොත් වලින් පොත් වගයක් තෝර ගෙන එව්වා කියවන ගමන් හිටිය මගේ කකුල් දෙක උඩට තට්ටුවක් දාලා කට අරින්නයි කියලා දශ්මිර කිව්වේ බැ කියන්න ඔලුව වනපු මන් පොතේ ඊළඟ පිටුව පෙරන කොට...

නිදා ගන්නයි කියලා ආවත් මට නිදා ගන්න නම් හම්බුනේ නැ... දශ්මිර කරේ කරන එකක් බත් කාලා කරන්නයි කියලා බත් එකකුත් උස්සන් ඇවිත් මට කවන්න ගත්තු එක වෙන කොට බිදිලා ගිහින් ඉන්න එයාව තවත් රිද්දන්න බැරි ම තැන බත් කටවල් කිහිපයක් කාපු මන් ටිකකින් ඇතියි කියලා හිනා වුනේ එයා මන් දිහා බලලා හුස්මක් පහත දාලා පිඟානත් අරගෙන පල්ලැහැට යනකොට...

ප්‍රින්සිපල් සර් එක්ක මට හරියට කතා කරන්න හම්බුනෙත් නැ... ප්‍රින්සිපල් සර්ට ආව කොල් එකක් නිසා ම සර් කොහෙද මන්දා ගියේ තාත්තාට පස්සේ කතා කරමු මට මහන්සියි කිව්ව මන් උඩට එනකොට දශ්මිර කියන්න ඇති තාත්තාට මට එච්චර ලොකු අසනිපයක් නැහැ මෙක මේ පොඩි ලෙඩක් කියලා...

මට දැන් තියෙන ලොකු ම වගේම එකම ප්‍රශ්නේ ප්‍රින්සිපල් සර් කොහොම ද අපි දෙන්නාගේ සම්බන්ධද ගැන දැන ගත්තේ කියන එක... මේ පනුවා ඉස්කෝලේ දි මගේ කට කනවා එහෙමවත් දැකලා ද දන්නෙත් නැ... අනේ මගේ ජේසුනේ... බෙල්ලත් කැවා නේද... ම්න් ලැජ්ජාවේ බෑ ඒ උනාට ඇයි එයා එක පාර ම දශ්මිරට ගැහුවේ...

හරි එක කමක් නැ කියමුකෝ මටත් ඔන වෙලා තිබ්බේ ඔය පොඩි ඇම්ඩාගේ හොම්බට දෙකක් අනින්න එත් ඉතින් ඇයි ප්‍රින්සිපල් සර් මට එයාට අප්පච්චි කියලා කියන්න කිව්වේ... වැරදි හරි ඩොක්ටර් ආකේන්ද්‍රන් මන් ගැන ප්‍රින්සිපල් සර්ට කියලාවත් ද... මගේ අම්මා ගැන තාත්තා ගැනත් ඒ වගේ ම මන් දැන් ඉන්න තත්වේ ගැන... ආහ්...

එක්කෝ අපරාදේ මට තිබ්බේ ඩොක්ටර් ආකේන්ද්‍රන්ට වෙනුවට මන් ගැන චමුදිතට කියන්න එහෙම උනා නම් මේ ප්‍රශ්නයක් ඔක්කොම ඉවර වෙලා තියෙන්න තිබ්බා... අපරාදේ අයාන් උඹෙත් තියෙන මොඩ කමනේ අර දශ්මිර කියනවා වගේ මම සර් කෙනෙක් උනේ පගාව දිලා ද...