Riv 4: Kyrata

Hoofdstuk 17: Agatha's rede

Na een rondleiding in de Bultrugbunker (de naam die aan de onderaardse Deltagrotten is gegeven), ben ik naar mijn slaapcabine gegaan om mezelf te verwennen met een goede nachtrust. Ik staar naar het lage plafond, en besef dat ik uitgeput ben. Al snel val ik in een diepe, dromerige slaap.

Ineens word ik wakker op de harde tegels. Ik krabbel overeind, en zie dat ik oog en oog sta met Agatha. Ze zit op een soort van troon, versierd met schedeltjes en graten. ,,Leuk je hoogstpersoonlijk te ontmoeten, Riv," begint ze. ,,Ik ging er vanuit dat je wel behoefte had aan wat nadere uitleg mijn ideeën, je zou vast begrip hebben voor mijn grondredenen?" Zachtjes zwiept ze met haar donkere staart. Ik schud mijn hoofd. ,,Wat jij doet is hartstikke fout en kan geen goede verklaring hebben. En daarmee uit." Ik draai me om, maar Agatha zwemt me achterna en legt haar hand op mijn schouder. ,,Ik denk niet dat het zo zit," zegt ze. ,,Jij bent een Semua, en dat betekent dat er diep in jou ook Sirenekenmerken verborgen zitten." ,,Dat weet ik. Maar dat zijn goede kenmerken, geen slechte," verbeter ik haar. ,,Ik zal je uitleggen waarom we Oceano City gaan overnemen," zegt ze opnieuw. Ze leidt me naar haar troon, en gebaart me dat ik moet gaan zitten. ,,De Semua's probeerden elke groep gelijkwaardig te behandelen, maar dat is toch ongehoord? Alle groepen behalve Sirene zijn zwak. Laat ik beginnen met die zoetsappige Koraalfeetjes..." Ze laat haar hand over de leuning van de stoel omlaag glijden. ,,Een stelletje boomknuffelaars. Ze zijn zwak en kunnen niet strijden voor het algemeen belang. En dan heb je de Basiszeemeerminnen. Ze denken dat ze de slimsten van ons zijn, maar daar draait het toch niet om? Ze zijn zwak en hebben weinig krachten. Wat heb je aan hersenenen als je zo weinig magie bezit?" Ze zucht. ,,En dan ook nog Vuur. Die zijn dan weer wel goed wat betreft strijden en vechten, ze kennen geen angst. Maar ze zijn ook zo koppig en arrogant, hun heethoofdigheid kan je in een leger niet gebruiken. IJs is dan nog wel de minst verschrikkelijke van de 4. Ze kunnen redelijk vechten, hun magie is krachtig, ze laten zich niet gek maken, maar wanneer het erop aan komt zijn ze ook zo koppig. Onmogelijk om ze op andere gedachten te brengen. Nou ja, onmogelijk zonder wat magie..." Dan dringt het ineens tot me door. ,,Heb je Xanthippe gehersenspoeld? Hoe?" Agatha grinnikt kwaadaardig. ,,Tja... Jullie Semua's denken dat jullie de enigen zijn die dat soort magie kunnen gebruiken. Maar laat me je vertellen, overal zijn hulpmiddelen voor. De oceanen barsten van de magische hulpbronnen en grondstoffen. Als je er een beetje tijd insteekt, kan iedereen een Semua worden." Ik schrik van Agatha's woorden. Is ze nu ook een Semua? Dan kan ze ook de Kyrata's leren te gebruiken, en dan staan we quitte. Maar Agatha heeft zoveel meer ervaring dan ik. Dan maak ik sowieso geen kans meer. ,,De koninklijke Semua's zoals jij zijn een schande. De oceanen hebben een sterke leider nodig. Iemand die de sterkeren onder ons kan stimuleren nog sterker te worden, die iedereen kan motiveren om te strijden." Ik onderbreek haar. ,,Tegen wie strijden?" Agatha grimlacht. ,,De niet-magische soort op aarde. Degenen die denken dat ze ontwikkeld zijn en van alles kunnen maken. Ze denken dat ze het recht hebben om onze riffen te vernietigen, onze wateren te vergiftigen, onze vissen te doden, onze poolkappen te laten smelten en mijn ouders te vermoorden met hun schepen." Ze verheft haar stem, en ik zie dat ze een beetje emotioneel wordt. Even is ze stil, totdat ze weer gekalmeerd is. ,,We hebben allemaal dezelfde vijand: de mens. Ze moeten boeten voor hun daden. We moeten laten zien dat we geen sprookje zijn, alleen dan kan onze soort overleven." Even ben ik sprakeloos. Ik heb nooit geweten dat het haar hierom ging. Ik heb altijd gedacht dat ze het uit eigen belang deed, niet dat ze de mensenwereld tot een hel wilde maken. ,,Agatha, luister naar me. Slechts een paar mensen zijn zo, en ze weten niet eens dat we bestaan, hoe moeten ze dan ooit rekening met ons houden? Geloof me, de mensen zijn zich niet bewust van wat ze aanrichten. Ze willen ons geen pijn doen." Agatha knijpt haar ogen tot spleetjes. ,,Nu weet ik het zeker. Ik dacht dat het slechts roddels waren." Ik schrik. ,,Wat bedoel je?" vraag ik. Agatha tovert een grijns op haar gezicht. ,,Alsof je daar zelf niets vanaf weet. Je leven op het land natuurlijk. Hoe heette je vriendje ook alweer?" Ik ben in shock. Hoe weet ze dit? Hoe weet ze van Thijs? Weet ze waar hij is? Heeft ze hem al? Wat gaat ze met hem doen? Agatha lacht. ,,Maak je maar geen zorgen. Hij zit veilig opgesloten in onze zuurstofcabine. Nou ja, zolang we nog zuurstof op voorraad hebben. Dag, Riv."

Dan word ik hijgend wakker. Ik kan voelen dat het geen droom was, maar een visioen. De IJssirenes hebben Thijs.