Riv 4: Kyrata

Hoofdstuk 31: Waar ben ik?

Heee iedereen,
Normaal update ik om de dag, maar vandaag maak ik een uitzondering en geef ik jullie gewoon nóg een update (ivm alle reacties op het vorige hoofdstuk)
Xx Anniek
-----------------

Ik open voorzichtig mijn ogen die aan het felle, witte licht moeten wennen. Ben ik dood? Ik knijp hard in mijn onderarm, en er schiet een pijnscheut door me heen. Nee, ik leef nog. Kennelijk ben ik bovenwater, want ik adem zuurstof in en heb benen in plaats van een staart. Ik bevind me in een grote, lege ruimte met vier muren. Dan merk ik op dat er een deur zit aan de andere kant van de kamer. Ik probeer er heen te rennen, maar wanneer ik het midden van de ruimte trotseer, bots ik vol tegen een dikke, glazen plaat aan. Au! Al wrijvende op mijn geschaafde wang, draai ik me om zodat ik kan zien of er achter me een uitweg is. Niet dus. Wanneer ik terugdraai valt mijn blik op een lichaam dat roerloos op de harde vloer achter de glazen ruit ligt. Niet zomaar een lichaam, maar het lichaam van Thijs. Ik bons met alle macht op de glazen ruit, maar hij blijft onbeweeglijk liggen. Zijn ogen zijn gesloten en zijn huid ziet er nogal bleek uit. Ik begin nog harder tegen de glazen wand aan te dreunen, het kan niet waar zijn. Thijs kan niet dood zijn. Het mag niet. Dan gaat de deur open, en een gedaante gekleed in een zwarte sweater met kap en een zwarte broek binnen komt lopen. Ineens dooft het licht in de ruimte en blijft er een schimmig, zwak licht over. De schaduw van de kap bedekt het gezicht van het figuur, maar die ogen zou ik overal herkennen: Thiago. Hij doet zijn kap af en staart naar Thijs' lichaam. Hij slikt. ,,Agatha had ergens wel een punt. Ik bedoel, misschien was haar aanpak dan wel niet de allerbeste manier, haar uiteindelijke doel was eigenlijk best redelijk," biecht hij op. Ik frons. Hoe kan Thiago nou zoiets zeggen? Is hij gehersenspoeld of zoiets? Ik bons tegen het glas, maar hij negeert me en gaat verder. ,,De mensen zijn al zo ontzettend lang de dominante soort geweest op de planeet. Dat is geen enorm probleem, maar het feit dat ze de natuur verwoesten om zich verder te ontwikkelen, dat is onzin. Asociaal." Hij kijkt neer op Thijs' roerloze lijf. ,,Denk je dat hij ooit echt van je heeft gehouden, Riv? Denk je dat hij om je gaf om wie je was, of zou hij je toch zien als een ander ras? Misschien zag hij je wel meer als het pronkstuk uit zijn collectie aan vissen. Denk je dat hij meer gaf om je menselijke trekjes, of om het feit dat je gave krachten had en technisch gezien half-vis bent?" Thiago kijkt me doordringend aan. Dit kan Thiago niet zijn. Niet de Thiago die ik ken.

,,En dan eindigt het zo." Weer werpt hij een blik op Thijs. ,,Dood."

Ik begin te schreeuwen, en met alle macht trap en beuk ik tegen de wand aan, waar geen barstje in lijkt te komen. Ik laat me zakken en ik begin te huilen. Zoute tranen biggelen over mijn wangen. Thijs is dood. Dankzij mij. Ik wist dat ik het niet kon.

Maar wanneer de tranen naar beneden stromen, merk ik dat ik nog steeds geen staart heb. En dan dringt het tot me door: dit is niet echt. Ik zit gevangen in een nachtmerrie in mijn hoofd. Thiago is niet overgelopen naar de Sirenes en Thijs is nog gewoon in leven. Althans, dat hoop ik. Maar hoe kom ik hier in vredesnaam uit? Kennelijk ben ik onder een of andere hypnose, dus dan moet ik er weer uit zien te raken. Maar hoe? Ik zet mijn vingers tegen mijn slapen aan en knijp mijn ogen stevig dicht. Denken, denken, denken.... Dit is niet echt. Dit is allemaal een illusie. Wordt alsjeblieft wakker Riv, dit gebeurt allemaal in mijn hoofd.

En dan voel ik het gebeuren. De magie stroomt niet door mijn vingers, maar ontstaat dit keer in mijn hoofd zelf. Langzamerhand begint de ruimte om me heen zich te vervagen tot een grote vlek en het voelt net alsof ik steeds sneller begin te draaien.

Wanneer ik mijn ogen open, bevind ik me niet meer in de witte kamer. In plaats daarvan ben ik weer terug in Oceano, terug bij de strijd. Ik ben ontsnapt uit mijn eigen hoofd.