We lopen een klein gezellig huisje in. "Woon jij hier?" vraag ik aan de jongen. Tegelijkertijd bedenk ik me hoe hij zou kunnen heten omdat hij zijn naam nog steeds niet heeft gezegd: Bob? Neh denk het niet, eeeuuhh Max nee dat zal het ook niet zijn. Wacht ik was even vergeten dat ik het ook gewoon uit zijn brein kan lezen. "Moewhahahaha" mijn boosaardige lach. De jongen zit me wat vreemd en zelfs een beetje bang aan te kijken. Mijn boosaardige lach was dus toch niet zo mislukt als ik dacht. Maar goed zijn naam is dus Niels en ik ben super blij dat ik het nu weet want naamloze mensen zijn zo saai. Dus schreeuw ik vol trots door het huisje "NIELS!!" Een wat ouder vrouwtje komt van de trap af. "Wat is hier aan de hand?" vraagt ze. Ik begin aan een stuk door te ratelen hoe ik hier was gekomen. Het oude vrouwtje wacht rustig tot ik ben uitgepraat en zegt dan "dan zal jij wel Tess zijn." Jemig hé wat voor vieze stalkers wonen er in dit huis! "Ja?" Zeg ik onzeker. Dan begint de vrouw tegen Niels te praten maar wel zo zacht dat ik er niks van hoor. Zijn mondhoeken zakken naar beneden en hij begint chagrijnig te kijken. Dan zegt de vrouw weer iets, nog steeds zo zacht dat ik er niets van versta. Ineens begint Niels te schreeuwen " ja sorry hoor maar anders kon ik haar echt niet mee krijgen ( hij wijst naar mij) weet je wel hoe agressief ze is en je wou het haar zelf vertellen dus dat kon ik ook niet doen!" "Wat vertellen" vraag ik. Ze kijken allebei verstoord op. Het vrouwtje staat op en Niels loopt naar mij toe en sleurt me mee achter het vrouwtje aan naar boven. "Hee ik kan zelf ook wel lopen" Protesteer ik. "Ja klopt maar dan zou je de verkeerde kant uit lopen, richting de deur." Zegt Niels. "Oké dat is waar" geef ik toe. Als we boven zijn zie ik vier kleine kamertjes, eentje staat helemaal vol met boekenkasten. En natuurlijk lopen we het creepy boekenkamertje binnen.
