Sa isang mainit na araw ng tag-init, dumating si Maria sa mahiwagang isla. Matagal na niyang naririnig ang mga kwento tungkol sa lugar na ito mula sa kanyang lola. Ngayon, narito siya upang tuklasin ang lihim ng kanyang pamilya at ng isla.
Dumating si Maria sakay ng isang maliit na bangka na inupahan niya mula sa pinakamalapit na bayan. Habang papalapit siya sa pampang, dama niya ang kakaibang enerhiya na nagmumula sa isla. Ang hangin ay tila puno ng mga bulong ng nakaraan, at ang bawat alon na humahampas sa bangka ay parang nagpapadala ng mga mensahe mula sa malalim na kasaysayan ng isla.
Pagdating niya sa pampang, sinalubong siya ng malinis na buhangin at ang mala-esmeraldang tubig ng dagat. Tumayo siya sa gilid ng bangka, hinila ang kanyang maliit na bag, at lumakad patungo sa kagubatan na bumabalot sa malaking bahagi ng isla. Ang mga puno ay mataas at matanda, tila nagmamasid sa bawat kilos niya.
"Maria, anak, alalahanin mo, huwag kang matakot sa isla. Ang bawat sulok nito ay may kuwento, at ang bawat kuwento ay may kahulugan," ang sabi ng kanyang lola sa kanyang alaala. Naalala niya kung paano palaging kinukuwento ng kanyang lola ang tungkol sa isla, ang mga alamat at mga misteryo na bumabalot dito.
Habang naglalakad siya patungo sa kagubatan, narinig niya ang huni ng mga ibon at ang kaluskos ng mga dahon sa hangin. Ang daan ay matarik at mabato, ngunit determinado siyang marating ang sentro ng isla, kung saan naroon ang luma at abandonadong mansyon na lagi niyang naririnig sa mga kwento.
Matapos ang halos isang oras ng paglalakad, narating niya ang gilid ng kagubatan. Sa harap niya, isang malaking bakanteng lote ang sumalubong sa kanya, at sa gitna nito ay naroon ang mansyon. Ang malaking gusali ay may mga bakas ng kalumaan—mga sira-sirang bintana, mga gumuho na bahagi ng pader, at mga baging na kumapit na sa mga pader nito.
Lumapit si Maria sa malaking pintuan ng mansyon. Ang pinto ay gawa sa matibay na kahoy, may mga ukit na tila nagpapakita ng mga kwento ng mga naunang nanirahan dito. Huminga siya ng malalim at itinulak ang pinto, na nagbukas ng may kaunting pag-aatubili, na parang matagal nang hindi nagagalaw.
Sa loob, sinalubong siya ng malamig na hangin at ang amoy ng alikabok at lumang kahoy. Ang malawak na sala ay puno ng mga lumang kasangkapan—mga upuang natatakpan ng mga puting tela, mga estante ng libro na puno ng mga sinaunang aklat, at isang malaking chandelier na puno ng alikabok. Ang liwanag ng araw na pumapasok sa mga sirang bintana ay nagbibigay ng kakaibang liwanag sa loob ng mansyon.
Naglakad si Maria papasok sa mansyon, pinagmamasdan ang bawat detalye. Ang mga pader ay may mga nakasabit na larawan ng mga taong hindi niya kilala, ngunit alam niyang may kaugnayan ang mga ito sa kanyang pamilya. Ang bawat sulok ng mansyon ay tila may mga bulong, mga lihim na naghihintay na matuklasan.
Habang naglalakad siya sa mga silid, isang pamilyar na tunog ang narinig niya. Isang tunog ng mga yapak, ngunit alam niyang siya lang ang tao sa mansyon. Tumigil siya at nakinig ng mabuti, ngunit ang tanging naririnig niya ay ang tibok ng kanyang puso at ang mga ingay mula sa labas ng mansyon.
Lumakad siya patungo sa isang malaking aklatan. Ang mga estante ay puno ng mga lumang aklat, at sa gitna ng silid ay may isang malaking lamesa na puno ng mga papel at lumang sulat. Lumapit siya sa lamesa at nagsimulang maghalungkat sa mga papel. Ang mga sulat ay mula sa iba't ibang panahon, mga liham ng mga naunang nanirahan sa mansyon. Habang binabasa niya ang mga ito, napagtanto niyang ang mga liham na ito ay mga pahiwatig patungo sa lihim ng isla at ng kanyang pamilya.
Sa isang sulok ng aklatan, may nakita siyang isang maliit na kahon. Binuksan niya ito at nakita ang isang lumang diary. Ang takip nito ay gawa sa balat, at ang mga pahina ay tila marupok na sa katandaan. Binuksan niya ang diary at nagsimulang magbasa. Ang mga unang pahina ay naglalaman ng mga tala ng isang babae na nagngangalang Isabella, na tila may malalim na kaugnayan sa kanyang pamilya.
"Marso 21, 1892. Ngayon ay isang araw ng pagsisimula. Nararamdaman kong may malaking lihim na nakatago sa islang ito. Ang mga pangarap ko ay puno ng mga imahe ng mga taong hindi ko kilala, ngunit pakiramdam ko ay bahagi sila ng aking nakaraan," ang isinulat ni Isabella.
Habang binabasa ni Maria ang mga tala ni Isabella, lalong lumalalim ang kanyang pagnanais na tuklasin ang katotohanan. Ang mga tala ay puno ng mga pahiwatig tungkol sa mga mahiwagang pangyayari sa isla—mga pagkawala ng tao, mga kakaibang nilalang na nakikita sa gabi, at ang kapangyarihang tila bumabalot sa lugar.
"Disyembre 3, 1893. Nakita ko siyang muli sa aking mga pangarap. Ang lalaki na tila tagapagbantay ng isla. Sinabi niyang nasa aking mga kamay ang susi sa lihim ng aming pamilya, ngunit hindi ko pa rin matukoy kung ano iyon. Kailangan kong tuklasin pa," ang isa pang tala ni Isabella.
Habang binabasa ni Maria ang bawat pahina, naramdaman niyang siya ay bahagi na ng kwentong ito. Ang bawat salita ay parang nag-uugnay sa kanya sa mga nakaraang pangyayari. Nagpatuloy siyang magbasa hanggang sa maramdaman niyang ang araw ay lumulubog na. Tumayo siya at tumingin sa paligid ng aklatan. Alam niyang marami pa siyang kailangang tuklasin, ngunit sa ngayon, kailangan niyang magpahinga.
Lumabas siya ng aklatan at naghanap ng isang silid kung saan siya maaaring magpahinga. Nakakita siya ng isang maliit na silid sa ikalawang palapag ng mansyon, may isang lumang kama at isang maliit na lamesa. Humiga siya sa kama at nagmuni-muni. Ang kanyang puso ay puno ng pananabik at kaba. Alam niyang simula pa lamang ito ng kanyang pakikipagsapalaran sa isla.
Kinabukasan, nagising si Maria nang maaga. Ang liwanag ng araw ay pumasok sa mga sirang bintana ng kanyang silid. Bumangon siya at bumaba sa kusina ng mansyon. Wala nang mga pagkain doon, ngunit may natagpuan siyang isang lumang poso na patuloy pa ring nagbibigay ng malinis na tubig. Uminom siya at nagpakabusog bago muling maglakad patungo sa labas ng mansyon.
Lumakad siya patungo sa kagubatan na nasa likuran ng mansyon. Ang lugar na ito ay tila mas misteryoso kaysa sa harapan. Ang mga puno ay mas makakapal at ang mga landas ay mas mahirap daanan. Ngunit determinado siyang tuklasin ang bawat sulok ng isla. Habang naglalakad siya, nakarinig siya ng mga kaluskos sa mga dahon. Tumigil siya at nakinig ng mabuti.
"May tao ba rito?" tanong niya sa hangin. Walang sumagot, ngunit naramdaman niya ang presensya ng iba. Nagpatuloy siya sa paglalakad hanggang sa marating niya ang isang maliit na lawa. Ang tubig ay malinaw at malamig, at sa gitna ng lawa ay may isang maliit na pulo na may isang matandang puno. Lumapit siya sa gilid ng lawa at tumingin sa tubig. Sa ilalim ng malinaw na tubig, may nakita siyang kumikislap na bagay. Inabot niya ito at natagpuan ang isang maliit na susi.
Kinuha niya ang susi at tiningnan ito ng mabuti. Ito ay gawa sa pilak at may mga ukit na tila may kahulugan. Alam niyang may koneksyon ito sa mga lihim ng isla. Binalik niya ang susi sa kanyang bulsa at nagpasya siyang bumalik sa mansyon upang ipagpatuloy ang kanyang pagsasaliksik.
Pagdating niya sa mansyon, muling pumasok siya sa aklatan. Inilabas niya ang diary ni Isabella at sinimulang hanapin ang anumang impormasyon tungkol sa susi. Sa mga huling pahina ng diary, natagpuan niya ang isang tala tungkol sa isang susi na magbubukas ng isang lihim na silid sa ilalim ng mansyon.
"Pebrero 14, 1894. Nahanap ko
