Lara ve Vale kendileri ikiz olmasada güçleri ikiz onlar melek ve şeytan onların farklılıkları bir birlerini tamamlıyor. Bu kitapta onların başlarından geçen olaylar var. Kitap boyunca yeni güçler kazanan ikili başlarından geçen olaylarla birlikte da...
Bir ormanda bir ağacın gölgesinde oturdular. İkiside ne yaptıklarını bilmiyorlardı. Yoksa onların sihirli güçleri mi vardı? Şu an sorucak çok soru olsa bile verecek cevap yokdu. O yüzden ikiside susuyordu. Sonra Vale ve Lara bir birlerine bakıp sarıldı. Bu sarılma 1.000 kelimeden daha değerliydi. Konuşarak çözmediklerini böyle çözmek daha kolaydı onlar için. Ne yapacakları hakkında hiç bi fikirleri yokdu ama şimdi bir birlerinin yanıda olup bir birlerine destek vermeleri her şeyden daha önemliydi. Lara: Biz ne yaptık? hiç bi fikrim yok! Bundan nefret ediyorum!) Vale: Tamam Lara sakinleş her ne yaptıysak şimdi birlikteyiz! Sonra kızlar yeniden bir birlerine sarıldılar. Artık güneş batmasına 30 dakika kalmıştı. Eve dönmek tehlikeli olduğunu ikiside biliyordu. Lara: Hadi etrafı keşf edelim belki burda yaşayan birileri vardır. Vale: Ola bilirrr... Hadiii.. Ve kızlar ormanı keşf etmeye başladılar. Hava gitdikce kararıyordu. Vale karanlığı ve huzuru çok severdi ancak Lara karanlıktan çok korkardı.
Artık hava kararmıştı. Kızlar gidecek yer bulamamıştı. Son ümit de güneşle birlikte batmıştı. Lara bir taşın üzerine oturdu ve ağlamağa başladı. Lara: Hayat hiç bi zaman yüzüme gülmeyecek.... Vale: Ağla... ağla hiç olmazsa rahatlarsın ağlamak çok şeyi ifade eder... Vale de göz yaşlarına boğuldu. Kızlar neye uğradığını şaşırmışdı. Neden bunları yaşıyorlardı.Neden kader bunu seçmişdi. Keşke kaderlerini kendileri seçme şansı olsaydı. O zaman her şey iyi olurdu belkide. Ama kural böyledir: kaderini kendin seçemezsin...
Biden çalılar kımıldadı. Vale: Kim var orda Lara bir korku içindeydi ve Vale kadar cesur deyildi. Çalılardan bu kız çıktı. 16-17 belkide 18 yaşında yeşil gözlü yeşil saçlı çok güzel bi kız...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kız: (korkak bi sesle) Sizi korkutmak istemedim. Eyer Korkuttuysam çok üzür dilerim. Lara ve Vale rahat bi nefes aldı artık rahatlamışlardı. Vale: Merhaba, ben Vale buda Lara Kız: Bende Flora tanıştığımıza mutlu oldum. Vale: Peki burda ne arıyorsun, buda mı yaşıyorsun? Ama buda hiç bir köy yada kasaba yok. Flora: Ben burda yaşıyorum anladığım kadarıyla kaybolmuşsunuz sizi evimde ağırlamaktan mutluluk duyarım. Vale ve Lara biraz düşündüler. Sonra Lara: Tamammm. Olur. Flora gülümseyerek onu takip etmelerini istedi ve biraz sonra ahşaptan çok güzel bi eve geldiler. Ev peri masallarındaki kadar gizemli ve güzeldi. En güzel kısmı ise evin her tarafı sarmaşıklarla kaplı olmasıydı. Bu ona çok güzel bi aura katıyordu. Flora ve kızlar içeri girdi. Vale ve Lara içeri baktıklarında tanıdık bi yüz gördüler. Bu Felix'di Vale'nin içinden ona sarılmak geliyordu. Felix Vale'ni gördüyü anda ayağa fırladı ve şaşkınlığını gizlemedi. Flora: Abicim bu kızları ormanda buldum yollarını kaybetmişler ve buraya kadar gelmişler bende onları eve davet etdim. Felix: İyi yapmışsın ablacım.. Felix Vale'ni ağladığını anladı ve sanki gözleri doldu. Bu sürpriz karşılaşma çok hoşuna gitti. Felix: Vale, Lara Hadi oturun neler olduğunu anlatın. Flora: Onları tanıyor musun? Felix: Evet. Onlar restoranda çalışanlarım. Vale bi anlık düşündü. Felix'in ona çalışan demesine takıldı sanki... Vale Felix'in tam karşısında Vale'nin bu jesti Felix'in hoşuna gitmişti sanki. Sonra Lara da Vale'nin yanına oturdu ve Vale söze başladı:
