DOKSANLARA

90'lara.

DOKSANLARA
90'lara.
Balca'nın hikayesi.

Zalim, Sezen Aksu.
Kumralım, Yaşar.
Adamım, Kader.
Erkekler De Yanar, Nazan Öncel.

🍯

Bazen aklınızdan geçen cümlelerin önüne ket vuramazdınız. Hep kontrolünün elinizde olduğunu sandığınız zihniniz bazı bazı rayından çıkardı. Bu beni hep sinirlendirirdi açıkçası. Hayatımda kendimle ilgili utandığım yegane şey durduramadığım arsız düşüncelerimdi.

Bu düşünceleri genel olarak sözcüğe dökmezdim aslında. Dilime kilit vurmayı epey küçük yaşta öğrenmemin katkısıydı belki ancak birini paramparça edecek cümleleri yutup kendimi içten yaralardım. Çevremdeki hiçbir insanın bunu yapamıyor oluşu ise beni her zaman için çok şaşırtırdı.

Üniversiteyi kazandığımdan beri bu düşünceler beni terk etmişti açıkçası. Sonra bir gün; terk edilmediğimi, yalnızca bir süre özgür bırakıldığımı fark ettim.

Sıcak bir sonbahar günüydü. Kampüste henüz kaynaşmadığım sınıf arkadaşlarım bir muhabbet döndürüyordu ancak ben her zamanki gibi dahil olmuyordum. Uzun zaman önce insan ilişkilerinden elimi ayağımı çekmiş, yeni simaları hayatıma almayan biriydim. Sohbeti dinlememin ve o ortamda olmamın tek sebebi o an orada bulunuyor olmamdı. Önceden birçok kez denediğim, eski lise arkadaşlarımla kaçamak yaparken yasaklı bir şey yapmanın gerginliği ve heyecanıyla keyifli gelen ancak şimdi leş gibi hissettiren sigaramı içiyordum. Yeni başlamış sayılırdım ancak daha o zamandan günde bir paketi gördüğüm oluyordu. Ellerim çok pis kokuyordu, bundan nefret ederdim. Bazı geceler o kadar çok içiyordum ki kaküllerime bile siniyordu kokusu. Deri ceketime sinmişti, gitmiyordu. Kıyafetlerim de aynı şekilde. Zamanla daha hafif sigaralara geçerek, en nihayetinde de bırakarak bu illetten kurtuldum gerçi. O zamanlar güneş doğarken tek yanımda olan şeyler çakmağım ve paketim olunca bana iyi geliyor sanmasam da daha az kötü hissetmiştim.

Şimdilerde isimlerini bile hatırlamadığım insanlar bir muhabbet açmış hararetlice tartışıyordu o sıra. Bense dinleyici konumundaydım. Kafamı kaldırıp da aynı masada oturduğum kişilerin suratlarına bir saniye baktığımı bile hatırlamıyorum. Ancak bazı anlar gelir, bakışlarınızın yönü siz daha beyninize oturtmadan çevrilmesi gereken tarafı anlar. Ani bir içgüdüyle kafamı kaldırdığımda karşılaştığım yeşil gözlerin bana değmesi tesadüf değildi. Kader diyerek adlandırabileceğim hiçbir şey yaşamamıştım o ana dek, bu yüzden buna da kader diyebileceğimden emin değildim. Yine de gözler bazen sahibini bulur ve henüz hayat yollarının birleşmesine çok olsa da uzak bir tepeden o patikanın varlığından emin olmak ister. Oldum. Yeşil gözler koyu kahve gözlerimle buluşunca yer altımdan kaymadı belki, kanım fokurdamadı, nefesim hızlanmadı. Sadece ve sadece omuzlarıma bir yük bindi. Ne yapacağımı bilemedim. Bakışlarımı önümdeki masaya indirmekten başka hiçbir şey yapamadım hemen sonrasında.

O, bu an hakkında ne hissetti hiç bilemedim. Sormadım çünkü. Hatırladığından bile emin değilim. Onun için hayatındaki yan karakter bile değildim o zaman, konuk oyuncu da değil hatta. Figürandım sadece. Bu çok normaldi çünkü yaşam çizgimiz henüz çakışmıyordu. Benim hissettiğim o donakalış da anlıktı zaten. Sevgilisi gelip boynuna sarılınca yok olup gitti. Üzerine de uzun vakitlerimi harcayıp üzülmedim. Hatta simasını bile unuttum onun, yeşillerin tonu aklımdan silindi. Kimine az, kimine çok bir süreden sonra hatırladım bunu da. Hep o aklıma gelen yollarımız kesiştiğinde hatırıma düştü. Bir buçuk yıl sonra, gözlerimiz ilk buluştuğunda bir anlık da olsa onu ne kadar kendime istediğimi hatırladım.

Doğu'ymuş adı. Sonraları öğrendim. Adını uzun bir süre için hiç zikretmedim bile ancak daha sonraları, yaklaşık 3 ay, kabuslarımdan ötürü bölünen uyku aralarımda onu sayıklayarak sakinleştim.

🍯

Kısacık sürecek bir hikaye. Yine bağlantılı elbet ancak içimi daha rahat dökeceğim sayesinde. Umarım çok fazla empati kurmazsınız ama kurulur gibi geliyor :(

sevgiler, liha.