მთვარე

თავი 1

სიტყვები ეხმიანებოდა სასახლის უზარმაზარ დარბაზებს, ერთმანეთში ერწყმოდა ცივ, შეუპოვარ სიჩუმეს. პრინცესა მთვარე იდგა დიდი აივნის კიდეზე და უყურებდა სამეფოს, რომელსაც ახლა მართავდა. ღამისა და მთვარის სამეფო მარადიული ბინდის ადგილი იყო, სადაც მთვარის შუქი ყველაფერს რბილ, ვერცხლისფრად ასხივებდა. მიუხედავად ამისა, მთვარესთვის სინათლე არაფერს აკეთებდა მისი მოგონებების ჩრდილების გასაქრობად.

ჩვიდმეტი წლის ასაკში იგი შეიყვანეს როლში, რომელსაც არასოდეს ელოდა. სამეფო გლოვობდა სამეფო ოჯახის დაკარგვას, მათი მწუხარება ჰაერში იგრძნობა. სასახლის ოდესღაც აყვავებული ბაღები ახლა გაჩუმებული იყო, ხალხი მოჩვენებებივით მოძრაობდა, ბოლოდროინდელი ტრაგედიით თვალებმოჭუტული.

პრინცესა მთვარე, ახლა უკვე დედოფალი მთვარე, მუშტები შეკრა, ფრჩხილები ხელისგულებში იჭრებოდა. სისხლით გაჟღენთილი ღამე ნათლად ახსოვდა, მისი ოჯახის სახეები სამუდამოდ აღიბეჭდა გონებაში. ის ძლიერი უნდა ყოფილიყო მათთვის, თავისი ხალხისთვის. მაგრამ გვირგვინი მძიმე იყო და მისი დაკარგვის ტვირთი თითქმის ზედმეტი იყო...

- თქვენო უდიდებულესობავ, - რბილმა ხმამ გააწყვეტინა მისი ფიქრები. ეს იყო სერ გალენი, სამეფო გვარდიის კაპიტანი და მისი ყველაზე სანდო მრჩეველი. მისი თვალები, ჩვეულებრივ, ასეთი მკაცრი, შეშფოთებით იყო სავსე.

- დიახ, გალენ? - უპასუხა მთვარემ და მისკენ შებრუნდა.

- საბჭო ელოდება თქვენს მობრძანებას დარბაზში. არის საკითხები, რომლებიც თქვენს ყურადღებას მოითხოვს - თქვა მან და ოდნავ დაიხარა.

მთვარემ თავი დაუქნია და ღრმად ამოისუნთქა, რათა თავი ხელში აეყვანა.

სასახლის დერეფნებში რომ გადიოდა, გონება ისევ საზარელ ღამეს დაუბრუნდა. მისი მშობლები, მეფე და დედოფალი უკვე მკვდრები იყო, მათი უსიცოცხლო სხეულები თავდამსხმელების სისასტიკეს...