🤚Chapter 48
“ချန်းဟောင်ရန်က မင်း စနေနေ့ည သွားဖြစ်မလားဆိုတာ မေးခိုင်းလိုက်တယ်…”
"မသေချာဘူး ညီမ မဆုံးဖြတ်ရသေးဘူး…ပြီးတော့…"
"ငါ့အတွက် ပူစရာမလိုဘူး… ဟောင်ရန်က မင်းကိုခေါ်တာ သွားချင်သွားပေါ့…”
ဝမ်ယွီ့စကားများကို ကြားပြီးနောက် စွန်းယာရှန့်က နှုတ်ခမ်းကိုက်လိုက်သည်။
သူမက လှပပြီး သူမကိုလိုက်နေကြသည့် အမျိုးသားများစွာလည်း ရှိသည်။ ထို့အပြင် သူမက လူတစ်ယောက်၏ စိတ်ဝင်စားမှုကို ရေရှည်တည်မြဲရန် မည်သို့ထိန်းထားရမည်ကိုလည်း သိသည်။ ဝမ်ယွီက သူမအား ပူလိုက်အေးလိုက် ဆက်ဆံကာ သူ့အားတမ်းတမ်းစွဲဖြစ်လာစေရန် လုပ်ဆောင်နေသည်ကို နားလည်သည်။
ဒါပေမဲ့ သူ နားလည်နေရင်တောင် ဘာလုပ်ရမှာလဲ…
သူ့ဘက်က အရံလူအဖြစ် အသုံးချနေမှန်း မသိရအောင် အဲ့ဒီလူတွေက အရူးမို့လို့လား…
သူက သူတို့ကို ကြိုးရှည်ရှည်နဲ့ လှန်ထားမှန်း သိကြသလို သူတို့ကိုယ်တိုင်ကလည်း အဲ့ဒါကို လိုလားနေကြတာပဲ မဟုတ်လား…
နှစ်ဦးနှစ်ဖက်က ဆန္ဒရှိလို့ ဖြစ်လာရတာလေ…
ဝမ်ယွီက လှောင်ပြုံးပြုံးလိုက်သည်။
“မင်းသွားချင်ရင်သွားပေါ့… ငါ့ကို မေးစရာမလိုပါဘူး… မင်းနဲ့ငါက ဘာမှမဆိုင်ဘူးလေ…”
သူက အချိန်ကို ကြည့်လိုက်ကာ ဆက်ပြောသည်။
“မင်းသွားလို့ရပြီ… ငါလူတစ်ယောက်ကို စောင့်နေတာ...”
ဝမ်ယွီက မည်သူ့အား စောင့်နေသည်ကို မပြောသော်လည်း စွန်းယာရှန့်က ထိုသူမှာ အန်းနဉ်မှန်း သိနေသည်။ လွန်ခဲ့သည့်မိနစ်ဝက်ကတည်းက အန်းနဉ် လမ်းတစ်ဖက်မှ ကူးလာသည်ကို သူမရပ်နေသည့်နေရာမှ မြင်နေရသည်။
သို့သော်လည်း ထိုအကြောင်းနှင့် ပတ်သတ်ပြီး သူမက တစ်ခွန်းမှ မဟခဲ့ချေ။
ဝမ်ယွီ့စကားကြောင့် စွန်းယာရှန့်က အန်းနဉ်ရှိနေသည့်နေရာသို့ ထပ်မကြည့်မိဘဲ မနေနိုင်ချေ။ စွန်းယာရှန့်ကဲ့သို့ မိန်းမငယ်လေးအနေနှင့် သူမ၏ တည်ငြိမ်နိုင်စွမ်းမှာ ပြောရလောက်သည်အထိ မနက်နဲသေးချေ။
![သူ့လက်ဖဝါးထက်က ရတနာ [ Completed ]](https://img.wattpad.com/cover/361907410-64-k819114.jpg)