Bölüm 1-Kaçırılma

11 2 4
                                    



Merhaba! Ben Choon-He. Seul'de üniversite 2. sınıfım. 2 kardeşim var, biri henüz lise 3. sınıf. Diğer kardeşim ise bir doktor. Ve evet, ortanca çocuğum... Hani şu diğer kardeşler suçu üstlenemeyince parmakla gösterilen, herkesin çöpünü toplayan, her zaman unutulan, ailenin yüz karası çocuk var ya; işte o çocuk benim.


 Şuanda annem beni almayı yine unuttuğu için eve doğru yürüyorum. Eh, bugünümün iyi geçtiği söylenemez... İki kelime: matematik sınavı.


Sınıftaki en yüksek notu ben almıştım, bir 94! Ama buna sevinmemeliyim, eve gidince yine bir azar işiteceğim...


***


Eve girdiğimde annem ve babamın kardeşimi 47 aldığı için teselli ediyorlardı, annem beni görmesiyle kaşlarını çatarak bana seslendi.


"Choon-He!"


"Efendim?" dedim.


"Sen kaç aldın sınavdan?" diye sordu. 


"94 aldım anne." Dedim ruhsuzca.


"SEN NE CÜRRETLE KARDEŞİNDEN DAHA YÜKSEK BİR PUAN ALIRSIN?!" Diye bağırınca alışkın olduğum için;


"Bayan mükemmel çocuk'tan daha zeki olduğum için özür dilerim." dedim alaylı bir ses tonuyla, küçük kardeşimin ağlama seslerini duyamak için kulaklığımı alıp ceketimin kapüşonunu takarak dışarıya doğru adımladım. Yağmur yağmaya başlamıştı, böyle havaları çok seviyorum. kulaklığımı takıp telefonumdan rastgele bir şarkı açıp mırıldanmaya başladım.


"I wanna take you somewhere so you know I care

but it's so cold and I don't know where

I brought you daffodils in a pretty string

but they won't flower like they did last spring..."


Arkamda duyduğum çıtırtı ile müziğim yarıda kesildi. Arkamı döndüğümde boş sokaktan başka birşey görmedim, tam önüme dönecekken dudaklarımın üstünde burumu kapatacak şekilde tutulan bezle neye uğradığımı şaşırdım. çırpınmaya başladığımda görüşüm bulanıklaştı, dakikalar sonra birinin kollarına yığıldığımı hayal meyal gördüm...

Stray Kids ile hayal et - Hiç kimse gelmeyecek...Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin