🤚Chapter 50
တနင်္ဂနွေနေ့ အန်းနဉ်ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်သို့ မရောက်မီ တုချင်ထံမှ ဖုန်းဝင်လာသည်။
“အရေးပေါ်အလုပ်တစ်ခုရှိတယ် လာနိုင်မလား...”
‘အရေးပေါ်အလုပ်’ဆိုသည်က ချိတ်ဆက်ထားသည့် မော်ဒယ်က အကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့် ရိုက်ကူးရေးကို ဖျက်သိမ်းလိုက်၍ နောက်တစ်ယောက်ကို အစားထိုးရန်လိုနေသည့် အခြေအနေကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။ အန်းနဉ်ကဲ့သို့ ကျော်ကြားမှုမရှိ၊ ဓာတ်ပုံဆရာနှင့် စာချုပ်ချုပ်ဆိုထားခြင်းမရှိသေးသည့် လူသစ်လေးတစ်ယောက်အနေဖြင့် ထိုအရေးပေါ်အလုပ်မှ ဝင်ငွေများစွာရနိုင်သည်။
အန်းနဉ် မူလကငြင်းရန် လုပ်သော်လည်း တုချင်က ခပ်မြန်မြန်ပြောလာသည်။
“အများကြီးတော့မဟုတ်ဘူး... သုံးဆယ်လောက်ပဲ... မင်းရဲ့အရှိန်နဲ့ဆို သုံးလေးနာရီလောက်ပဲ ကြာမှာ... လာမှာလား...”
အန်းနဉ်၏စာသင်သည့်အလုပ်မှ တစ်နာရီကို ယွမ်ကိုးဆယ်သာ ရသည်။ သူမက နာမည်ကြီးတရုတ်တက္ကသိုလ်မှ ဖြစ်သောကြောင့် ဤနှုန်းထားကို ရနိုင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
တုချင်းပြောသည့် ပမာဏကို စိတ်ထဲလျင်မြန်စွာ တွက်ချက်လိုက်သည်။ သုံးလေးနာရီ ကြာမည်ဆိုလျှင် ယွမ်၁၃၀၀မှ ၁၆၀၀အထိ ရနိုင်မည် ဖြစ်သည်။ ထိုပမာဏနှင့်ဆိုလျှင် လူနာစောင့်ငှားထားသည့်စရိတ်ကို ကာမိနိုင်သည်။
အဖွား၏အခြေအနေက ပြန်ကောင်းနေပြီဖြစ်၍ ယနေ့ဆေးရုံဆင်းရလောက်သည်။ အန်တီကျန်းကလည်း စောင့်ရှောက်ပေးနေမည်ဖြစ်၍ ဆေးရုံကို အနည်းငယ်နောက်ကျမှ ရောက်လျှင်လည်း ပြဿနာမရှိချေ။
“ကျွန်မလာမယ်...”
အန်းနဉ်က ချက်ချင်းပြန်ဖြေသည်။
“ဘယ်နေရာမှာလဲ...”
လိပ်စာရသည်နှင့် တုံ့ဆိုင်းမနေဘဲ တက္ကစီခေါ်လိုက်သည်။
တစ်ဖက်တွင် ဝမ်ယွီက မနက်စောစောထရန် စီစဉ်ထားသော်လည်း ညက သောက်ထားသည်ကြောင့် ဆက်အိပ်ပျော်နေခဲ့သည်။
အန်းနဉ်၏အဖွားက နေပြန်ကောင်းလာပြီး ဂရုစိုက်ပေးမည့် သူနာပြုလည်း ရှိနေသည့်အတွက် အန်းနဉ်လည်း ပင်ပန်းနေမည် မဟုတ်ကြောင်းသိသဖြင့် သူ့တွင် စိတ်ပူပန်ခြင်း မရှိတော့ပေ။
![သူ့လက်ဖဝါးထက်က ရတနာ [ Completed ]](https://img.wattpad.com/cover/361907410-64-k819114.jpg)