Pasan pov:
ජීවිතේ මොන තරම් පැටලිලි සහගතද.මට නම් දැනෙන්නෙ හරි අවිනිශ්චිත හැගීමක්.කොහොමත් මේ බිත්ති හතර ඇතුලෙ කොටුවෙලා තව කී දවසක් මට මගෙ හුස්ම රදවගෙන ඉන්න පුලුවන් වෙයිද කියලා කවුද දන්නෙ.අඩුම මන් දන්නෑ මන් ඉන්නෙ කොහෙද කියලවත් මන් දන්නෙ එකම දෙයයි ඒ මන් කාත් කවුරුත් නැති පාලු ගෙදරක හිරවෙලා කියලා විතරයි.අඩුම අද දවස කවද්ද කියලවත් මන් දන්නෑ.රෑ වෙලාද එළිය වැටිලද කියලා හරි හොයාගන්නෙ කාමරේ තියෙන පුංචි කවුලුවකින් එන එළියෙන් විතරයි .වේල් තුනට බත් පත වෙලාවට හම්බුනත් මන් ඒ සේරම අහක් කරේ ඇත්තට මට දැන් ජීවත් වෙන එක තිත්ත වෙලා නිසා.
කවද්ද මට සැනසීමෙන් හුස්ම ගන්න හම්බෙන්නෙ.ඇයි ඇයි දෙයියනේ මටම මෙහෙම වෙන්නෙ.
මූසල කහ පාටකින් එළිය දුන්න මේ කාමරේ දකිද්දි මට මතක් වෙන්නෙම වදකාගරයක්.හරියටම කිව්වොත් මේ කාමරේ දකින ඕනෙ කෙනෙක්ගෙ හිත ගැස්සෙනවා ඒ තරම් මූසල බයානක පෙනුමක් මේ කාමරේ තිබුනෙ.
බිම වාඩිවෙලා හිටපු මන් එහෙම්මම බිත්තිය මුල්ලෙ ගුලි වෙලා බිත්තියට බර දීලා ඔලුව තියාගෙන බර හුස්මක් පාත දැම්මෙ ඒත් එක්කම කම්මුල් දිගෙ ගලාගෙන ආපු කදුලු බිංදුවක් මගෙ අත උඩට වැටෙද්දි.මන් දන්නෑ මගෙ ඇස්වලට අඩන්න මෙච්චර කදුලු කැටි කොහෙන් උනනවද කියලා .
'ඔයාට මතකද යාද් ඔයා දවසක් කිව්වා මන් අඩනවට කැමති නෑ කියලා.'
ඒත් මේ ඇස් වලට උනන කදුලු වලට එක හේතුවක් ඔයා වෙද්දි මන් කොහොමද මේ කදුලු වලට වැට කඩුලු බදින්නෙ යාද්.මට කියලා දීලා පලයන් මේවට විලංගු දාන්න ක්‍රමයක්.මගෙ පපුව රිදෙනවා යාද්.මට හිතෙන්නෙම මන් පපුව පැලිලා මැරිලා යයි කියලා.අනෙ ඇයි උඹ මට මෙහෙමකරේ යාද්.මාත් මනුස්සයෙක් යකෝ මටත් දුක්විදින්න පුලුවන් සීමාවක් තියෙනවා බන්.මටත් දාරගන්න පුලුවන් සීමාවක් තියෙ.
කවුරුත් නැති පාලුවට ගිය කාමරේ ඇතුලෙ මන් කෑගහලා අඩන්න ගත්තෙ එහෙම වත් මට මගෙ දුක පාලනය කරගන්න පුලුවන් වෙයි මර හිතුන නිසා.
ඒත් මන් වැරදී මොන තරම් අඩලා දුක නැති කරගන්න හැදුවත් මේ වේදනාව මට නැති කර ගන්න බැරි උනා.
