Kuşların kulağımı kemirip bitirdiği sesleri hala acı verici ve burdaki 2. yada 3. günüm olmasına rağmen hayla nasıl hayatta kalabildiğime şaşırmıştım hayır yoksa 4. Günümmüydü? Harika zaman algımıda kaybettim tam bunları düşünürken karnım sesli bir şekilde guruldadı sanki beni doyur diye isyan ediyordu.
Zaman o kadar hızlı geçiyordu ki hiç birşey farketmiyordum bir anda öğlen olmuş İçimdeki ruhu çekip alan annemi düşünüyordum acıkmıştım hayaller kuruyordum ellerimi haraket ettiremiyordum kıpırdamadan öylece olacakları bekliyordum canım öylesine sıkılıyorduki yavaştan havanın kararması stresliydi gece ne olacağını asla bilemezsin sonuçta kim acı içinde ölmek isterki? DEĞİLMİ?
hava karardığı esnada ileriden bir ışık geldiğini gördüm beni buldularkı diye sevinirken bir yandanda korkuyordum korkum amaçsızdı ama kafamda zonklıyan sesler hala vardı derken ileriden gelen bir ışık yüzümü aydınlattı biri beni bulmuştu 3 kişi gibilerdi bana doğru geldiklerini hissettim geldikçe ışıkta yaklaşıyordu derken yüzümü bir ruhsuzluk kaptı gözlerim şok içinde hayranlıkla bakıyordu acayip korkuyordum bacaklarım öyle titriyorduki depram oluyormuş gibi.
Bana bakan 3 iskelet vardı onlar bana bende onlara şok içerisinde bakıyordum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Orada şoktan bayılmışım uyandığımda garip bir yerdeydim garip bir oda desek daha iyi sadece gri yorganlı bir yatak ve kocaman bir oda ellerimi haraket ettire biliyordum o an o kadar mutlu olmuştum ki anlatamam ama tek soru benim buraya nasıl geldiğimdi-
