Uzun zamandır yasta idin,
lâkin söz veriyorum
bu son Yerdeniz,
zira kelimelerim tükenmekte.
Yalnız kelimelerim değil,
ben de tükeniyorum sevgilim.
sevgili,
sevgilim.
Küçükken her gözümü kapattığımda,
sen nüfuz ederdin zihnime.
Ulu tanrıya
adını bilmediğim duaları ederdim,
inanmasam da.
tanrım,
yalvarırım
onu bana bağışla.
Fakat artık sen yoksun Yerdeniz.
Kulaklarımda dinmeyen sesin,
gözlerimden yansıması silinmeyen gözlerin,
artık yok.
Okuyamadığın mektuplar yoklar artık.
Oysa,
bir kez olsun,
beni görmeni isterdim.
Niyetim görmeyen gözlerinin tenime değmesi değildi.
Bilâkis,
kaçardım orada olduğunu düşündüğüm her yerden.
Her yerden kaçardım Yerdeniz.
Senin yüzünden,
her yerden kaçar,
Yere,
Göğe,
Denizlere,
sığınamazdım.
tanrının adını küçük harflerle yazardım Yerdeniz, cümlenin başında olsa bile.
