Bu adaletsizlik,bu haksızlık. Hani herşey, herkes eşitti. Hani paylaşmak güzeldi. Hani...
O zaman ben,sen,o ,bu ,şu ,biz. Biz niye erken büyüdük. Biz neden herşeyi oyun oynarken öğrendik. Biz niye küçük omuzlarımıza o kadar yükü kabul ettik. Niye kabul ettirdiler...
Peki ben neden istemiyorum deme hakkına sahip değildim? Soruyorum ben neden bu yükleri istemiyorum deme hakkına sahip değildim? Peki sen ,sen bu yazıyı okuyan kişi sen niye istemiyorum deme hakkına sahip değildin? E hani eşitlik? Hani adalet? Bazı çocuklar yükü sadece ağırlık olarak tanımlarken bazılarımız neden dert olarak anlıyor? Ben anlamak istemiyorum. Ben bilmek istemiyorum. Ben öğrenmek de istemiyorum. Ben sadece... Bilmiyorum... Bak bu da haksızlık. Ben ne istediğimi bile bilmeyecek haldeyim. Duydun mu anne, baba,abi,abla... Beni hiç duydunuz mu? Beni hiç dinlediniz mi? Beni hiç sevdiniz mi? Benim kim olduğumu biliyor musunuz?... Bilmiyosunuz ki hiç saçımı sevmediniz. Bilmiyosunuz ki hiç başımı okşayıp,yanağımı öpmediniz. Bilmiyosunuz ki hiç elimi tutmadınız. Bilmiyosunuz ki siz beni hiç tanımadınız,belki de hiç sevmediniz... Benim ağlayarak yazdığım bu satırları belki siz gülerek okursunuz. Belki hep olduğu gibi hiç bilmezsiniz,hiç haberiniz olmaz her zaman olduğu gibi...
