Oscuro-Ο προστάτης (Russian mafia)

1: ΧΡΥΣΟ ΒΑΠΟΡΑΚΙ

🌻

Έξω χιόνιζε. Η Κόκκινη Πλατεία χανόταν στη λευκή πάχνη και οι ψηλοί τρούλοι έμοιαζαν με γιγάντιες χιονόμπαλες. Το θερμόμετρο έδειχνε στους -19 και τα κορμιά, όσο μπορούσαν προστατεύονταν στη ζεστασιά του σπιτιού, με τα θερμαντικά σώματα να δουλεύουν πυρετωδώς και οι αχνιστές σούπες στο τραπέζι να έχουν την τιμητική τους. Όμως εκείνη... διέφερε. Εκείνη χρησιμοποιούσε την κρύα ομορφιά σαν φόντο, νομίζοντας πως παίζει στον κινηματογράφο. Είχε βυθιστεί στο καυτό νερό, μέσα σε υδρατμούς και σαπουνάδες. Βούταγε το κεφάλι, λες και κολυμπούσε στη θάλασσα, κι όταν δεν είχε άλλη ανάσα, επέστρεφε στην επιφάνεια.

Η θέα ήταν μαγική. Βρισκόταν στον 12ο όροφο του κτιρίου και από εκεί ψηλά, μπορούσε να δει το χιονισμένο τοπίο σαν σε πορτρέτο, σαν σε όνειρο. Τον Καθεδρικό ναό του Αγίου Βασιλείου με τον φωτεινό θόλο και τους πολύχρωμους τρούλους, τις γύρω κατοικίες, τους καθεδρικούς ναούς του Κρεμλίνου. Μια ιστορία. Όλα ευδιάκριτα. Όλα μαγικά.

Έπινε βότκα λεμόνι σε ψηλό ποτήρι και έτρωγε κατεψυγμένα φρούτα. Ζούσε ένα παραμύθι, που στην ανήλικη ζωή της, ούτε στη φαντασία της δεν το είχε οραματιστεί. Όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά επειδή φάνταζε άπιαστο.

Τη στιγμή που ο αέρας σφύριζε σαν τρελός, δυνάμωσε τη μουσική στα ηχεία για να μην της αποσπά την προσοχή, έκλεισε τα βλέφαρα και βούτηξε ξανά μέσα στο ζεστό νερό. Η ατμόσφαιρα θα άλλαζε τελείως, όταν άκουσε κλειδιά να πέφτουν δυνατά στο γυάλινο τραπέζι και τη βαριά φωνή να την καλεί.

«Κίρα, είμαστε μόνοι;»

Αυτό ήταν τόσο ξαφνικό, που με τέτοια φόρα που έβγαλε το κεφάλι μέσα απ' το νερό, κατάφερε να χύσει τη βότκα στο χαλί.

«Πιο ήσυχα, αγάπη μου, με τρόμαξες και έριξα το ποτήρι... Και το ξέρεις, δε μ' αρέσει να αφήνω μισοτελειωμένο ποτό».

Δεν έδειχνε πρόθυμη να αποχωριστεί το χαλαρωτικό της μπάνιο και του ζήτησε να της δώσει ακόμη ένα ποτήρι. Ο Αλεξέι ξεφύσησε. Προμηθεύτηκε ακόμη ένα κρυστάλλινο ποτήρι, το γέμισε βότκα λεμόνι και έπεσε στα γόνατα. Βύθισε το χέρι στο ζεστό νερό και μετέφερε στην καμπύλη του λαιμού της, όσο μπόρεσε, με εκείνο να αργοκυλάει και να χαράσσει γραμμές.

«Έχεις υπέροχο λαιμό. Όπως οι κύκνοι. Ψηλός, απαλός...»

Πλησίασε το βρεγμένο δέρμα της και συγκράτησε το υγρό στοιχείο που έτρεχε, με τη γλώσσα. Το βλέμμα είχε επικεντρωθεί στην επιβλητική ομορφιά της, όσο εκείνη απολάμβανε τα χάδια του, με ριγμένο το κεφάλι προς τα πίσω.